ΒΟΥ - ΡΟΥ, καλό ταξίδι...

Συγκλονισμένοι οι απανταχού Πολυδροσίτες από την τραγική είδηση για τον αιφνίδιο θάνατο του πιο αγαπητού συγχωριανού, του Βασίλη Ράπελλα. Του Βου - Ρου, όπως ήταν το παρατσούκλι του. Του ανθρώπου που με το αστείρευτο χιούμορ του σκόρπιζε το γέλιο όπου στεκόταν και όπου βρισκόταν. Του Βασίλη που ήταν παρών σε όλες τις εκδηλώσεις του χωριού. Και πάντα χαμογελαστός.



Πολύδροσο, παραμονή Δεκαπενταύγουστου του 2014. Λίγο μετά τη λήξη του αγώνα δρόμου. Εκεί και ο Βασίλης. Να καμαρώσει και να εμψυχώσει τη νεολαία του χωριού μας. Δίχως να παραλείψει για μια ακόμη φορά να κάνει και τις γνωστές του πλάκες:



Βάζει κάποιον να ξαναστήσει το "νήμα" και παίρνοντας πόζα δρομέα ορμάει στην κορδέλα... Ποιος να μας το έλεγε τότε, που ξεραθήκαμε στα γέλια, πως αυτό θα ήταν το τελευταίο καλοκαίρι του Βασίλη στο χωριό;



Από το φετινό καλοκαίρι και αυτή η φωτογραφία. Βραδιά λουκουμά. Ο Βασίλης, κύριος πάντα και σε όλα του, ευχαριστεί το μάστορα και του εύχεται καλή επιτυχία. Με τα τσιγαράκια στο χέρι. Σήμερα πολλοί τα έβαλαν μαζί τους. Δε θα αθωώσω το κάπνισμα. Μα έχοντας κάνει πολλά τσιγάρα παρέα με το Βασίλη, και τον αγαπημένο του βοηθό, το Χακί, τον καιρό που μου έβαφαν το σπίτι, λέω πως δεν ήταν από αυτούς που τους λείπει η δύναμη να το κόψουν. Κι ακόμη πως άλλα τον σιγόκαιγαν και τον τυραννούσαν. Ο Βασίλης, το ξέρουν όσοι τον είχανε κουβεντιάσει, ήταν βαθύτατα φιλοσοφημένος άνθρωπος. Και ψαγμένος όσο λίγοι σε θέματα και πολιτικά και ιδεολογικά. Ξεγέλαγε το low profile και το πηγαίο χιούμορ του μα ο Βασίλης ο Ράπελλας υπήρξε από τους πιο σοβαρούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει.

Ίσως τον ανάγκασε η ίδια η ζωή. Που του έδειξε το πιο σκληρό της πρόσωπο από τα πρώτα του βήματα. Όταν του στέρησε τον πατέρα του και άφησε ορφανή την πολυμελή οικογένειά του. Πολύ νωρίς ο Βασίλης παράτησε τις σπουδές για να ριχτεί στη βιοπάλη. Ελαιοχρωματιστής. Από τους λίγους. Ακόμη και συνταξιούχος δε σταμάτησε να δουλεύει. Ας όψονται αυτοί που βύθισαν το λαό μας στο μνημόνιο και στην άγρια οικονομική κρίση. Και ειλικρινά με ξάφνιασε το καλοκαίρι του 2011 που ήρθε να μου βάψει. Με τον πολιτικό και αγωνιστικό του λόγο! Και το ξεκάθαρο ιδεολογικό του στίγμα. Ένας αληθινός αριστερός. Από αυτούς που δεν τον παριστάνουν στα λόγια αλλά πραγματικά είναι.

Παρόμοια ο Βασίλης Ράπελλας στάθηκε ζωντανό και δραστήριο μέλος της Αδελφότητας των απανταχού Πολυδροσιτών. Επί δεκαετίες παρών στις συνελεύσεις και τις άλλες εκδηλώσεις. Αλλά και κατ' επανάληψη εκλεγμένος στα διάφορα όργανα του σωματείου μας. Όπως το 1983 που ψηφίστηκε στο ΔΣ:



Ακολουθώντας το παράδειγμα του μεγάλου αδερφού του, του Γιώργου, και που δεν μπορούσα σήμερα το πρωί να βρω λόγια να τον συλλυπηθώ. Γιατί δεν έχασε απλά αδερφό. Παιδί έχασε. Αφού αυτός μετά το χαμό του πατέρα τους στάθηκε επικεφαλής της οικογένειας.

Παρόμοια δέθηκε η γλώσσα μου όταν μίλησα με τον άλλο Γιώργο, τον Τσόδουλο. Παιδί της αδερφής του Βασίλη. Και μεγαλωμένος στο σπίτι των μπαρμπάδων του στα χρόνια της ξενιτιάς των γονιών του. Μόλις προχτές, όταν μαζευτήκαμε να στείλουμε επιστολή στα μέλη της Αδελφότητας, την κουβέντα του Βασίλη είχε ο Γιώργος. Δείχνοντας με καμάρι στο φάκελο πως με δική του πρωτοβουλία έγραφε σε παρένθεση και το ΒΟΥ ΡΟΥ...

Πρόλαβε και το πήρε ο Βασίλης το τελευταίο γράμμα. Το έμαθε ο Γιώργος όταν βρεθήκανε μόλις την Πέμπτη να πιούνε καφέ. Τον τελευταίο... Τι λόγια παρηγοριάς τώρα να του πεις;

Και κυρίως τι λόγια να πούμε στην Αγνούλα του Βασίλη, τη σύντροφο της ζωής του και το καμάρι του. Που δεν έχανε αφορμή να την παινεύει. Δίχως να την αφήνει έξω και από τις πλάκες του. Σαν και αυτές που μας έλεγε η ίδια στο χωριό φέτος το καλοκαίρι και τα πειράγματα του Βασίλη για τις προόδους της στους ηπειρώτικους χορούς. Άντε και στο Ηρώδειο να σε καμαρώσω! της είπε όταν την είδε πρώτη φορά να σέρνει το χορό με το χορευτικό του χωριού. Και μετά έτρεχε να βρει και κόκκινο χαλί να της στρώσει.

Αυτός ήταν ο Βασίλης. Έξω καρδιά πάντα. Κι ας ήταν ποτισμένη η καρδούλα του με τα προβλήματα της επιβίωσης. Δεν το έβαζε κάτω. Και έκανε ό,τι μπορούσε για να μην το βάλουν και οι άλλοι. Η οικογένεια, οι φίλοι, οι γνωστοί, οι συνάδελφοι, οι συγχωριανοί. Πίστευε βαθιά ο Βασίλης στη δύναμη της ομάδας. Γι' αυτό και παρά την πολυετή συμμετοχή του στην Αδελφότητα, ουδέποτε το έπαιξε αρχηγός. Προτιμούσε να αφήνει τους άλλους μπροστά. Ο ίδιος μόνο αν ήταν ανάγκη δεχόταν αξιώματα.

Και πάλι αυτό που τον ένοιαζε ήταν η συμμετοχή όλων. Απόδειξη και το ιστορικό βιβλίο των πρακτικών των Γενικών Συνελεύσεων της Αδερφότητας. Και η καταγραφή 30 ακριβώς χρόνια πριν. Οκτώβρη του 1984. Μέλος του ΔΣ τότε ο Βασίλης Ράπελλας. Ενός ΔΣ που αποφάσισε να παραιτηθεί σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη χαμηλή συμμετοχή των μελών. Από εκείνη τη συνέλευση και η σημείωση από την τοποθέτηση του Βασίλη:



Τριάντα χρόνια αργότερα, Οκτώβρη και πάλι, ο Βασίλης βρήκε τον τρόπο να μας μαζέψει... Έναν τρόπο που κανένας μας δε θα ήθελε. Μα όλοι θα είμαστε εκεί. Στο τελευταίο κατευόδιο. Να του πούμε το "καλό ταξίδι" και ένα μεγάλο ευχαριστώ για όλα όσα ζήσαμε κοντά του και κυρίως όσα μας δίδαξε με τη στάση της ζωής του.

Ακόμη δεν ξέρουμε τον ακριβή χρόνο και τόπο της κηδείας. Πιθανόν Δευτέρα ή και Τρίτη. Θα ενημερώσουμε αμέσως μόλις μάθουμε.

Θερμά συλλυπητήρια στους δικούς του. Τη γυναίκα του, τα παιδιά του, τα αδέρφια του και όλους τους άλλους συγγενείς. Να ζήσουν να τον θυμούνται. Και να τον θυμόμαστε όλοι.

Αιωνία σου η μνήμη, λεβέντη Βασίλη Ράπελλα! Θα μας λείψεις. Μα δε θα ξεχάσουμε ποτέ τη δύναμή σου να κάνεις το δάκρυ γέλιο. Και τα χτυπήματα της ζωής αξιοπρέπεια, περηφάνια και αγώνα!

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΗΔΕΙΑ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ

Ακόμη δεν υπάρχει κανένα νέο. Δυστυχώς οι συγγενείς θα πρέπει να περιμένουν ως τη Δευτέρα το πρωί για να γίνει ο έλεγχος από ιατροδικαστή και μετά να πάρουν το ΟΚ. Θα ενημερώσουμε αμέσως μόλις μάθουμε κάτι. Όπως φαίνεται όμως ή Δευτέρα απόγευμα ή οριστικά την Τρίτη θα συνοδεύσουμε τον αγαπημένο μας συγχωριανό στην τελευταία του κατοικία.

Παραθέτω μήνυμα που μου έστειλε η συγχωριανή Μαρία Μαρτίνη σχετικά με την κηδεία. Η ώρα είναι περασμένη για να το διασταυρώσω. Αν κάτι αλλάξει θα ενημερώσω έγκαιρα:

η κηδεια του βασιλη ραπελλα θα γινει την τριτη 3 η ωρα το μεσημερι στο 2ο νεκροταφειο στον Αγιο Αντωνη Ριζουπολης.

Τρεις η ώρα αύριο το μεσημέρι η κηδεία του Βασίλη μας.

Διεύθυνση και χάρτη της περιοχής του ναού, του Αγίου Αντωνίου Άνω Πατησίων, θα βρείτε εδώ:

www.vrisko.gr/details/0e475f2da42ed1_bcc765ad6d4_dbga6

Το νεκροταφείο είναι απέναντι, όπως φαίνεται και στον επόμενο χάρτη:

www.stigmap.gr/xartis-11005-agiou-antoniou-athina.php

Με τη συμμετοχή εκατοντάδων ανθρώπων η κηδεία του αείμνηστου Βασίλη Ράπελλα. Ένας πραγματικός άρχοντας έφυγε. Ένας άρχοντας στις καρδιές των ανθρώπων που είχαν την τιμή και την τύχη να τον γνωρίσουν. Να ζήσουμε να τον θυμόμαστε και να παραδειγματιζόμαστε όλοι από τη στάση της ζωής του.

ΣΙΙΙΙΙΙΙΙΙΓΟΥΡΑ, ΠΑΤΕΡ!

Δεν εκφωνήθηκε επικήδειος στην κηδεία του Βασίλη. Κανένας δεν το τόλμησε. Πού να βρεις τα λόγια να μιλήσεις για τέτοιον άνθρωπο;

Η εκκλησία όμως γέμισε ασφυκτικά. Με Βλαχωρίτες, γείτονες, συναδέλφους, φίλους, συναγωνιστές και βεβαίως συγγενείς. 50 νοματαίοι μονάχα οι στενοί συγγενείς. Οχτώ αδέρφια και ο Βασίλης ο μικρότερος. Βάλε νύφες και γαμπρούς και παιδιά και ανίψια και εγγόνια.

Ένας κόσμος βουβός. Κιχ δεν άκουγες. Ούτε καν τα συνηθισμένα κλάματα ή ακόμη χειρότερα τις υστερίες.

Τελείωσε κάποια στιγμή η τελετουργία. Ο παπάς δεν το άντεξε. Τέτοια κηδεία δεν του είχε ξανατύχει. Ένας άγνωστος νεκρός μπροστά του και ένα πλήθος τεράστιο που μόνο σε κηδείες επώνυμων και επισήμων συναντάς. Πήρε το λόγο. Κι αφού μας αράδιασε τις περί θανάτου θεωρίες της ορθόδοξης εκκλησίας, ήρθε και στο ζήτημα που τον βασάνιζε. Ποιος να ήταν τελικά αυτός ο νεκρός.

Δεν τον ήξερε, παραδέχτηκε. Μα για να τον αποχαιρετά τόσος λαός, θα πρέπει να ήταν άνθρωπος της αγάπης και της προσφοράς.

Μέσα έπεσες, παπά μου, σκέφτηκα.

Ο παπάς όμως είχε πάρει φόρα και συνέχιζε ακάθεκτος τις εικασίες του. Πως σίγουρα ήταν και άνθρωπος της εκκλησίας και με ευαγγελικές αρετές και, και, και....

Ώρες μετά, και πίνοντας καφέ στη σκεπαστή αυλίτσα του Βασίλη, με τους τοίχους τριγύρω τους ποτισμένους από τα γέλια του και τις πλάκες του - σοφή επιλογή της οικογένειάς του εκεί να γίνει ο αποχαιρετισμός και όχι σε ένα άψυχο καφενείο - ένας στενός συγγενής δεν κρατήθηκε και σχολίασε του παπά τα λόγια.

- Μου ερχόταν να γελάσω, είπε. Ντράπηκα τον κόσμο, τι θα πει. Και να του πω του παπά πως αν μπορούσε να του απαντήσει ο ίδιος ο Βασίλης, θα του έλεγε:

"Σίιιιιιιιιγουρα, πάτερ!"

Δεν ήταν η μόνη στιγμή που γελάσαμε. Όλοι χτες τίμησαν το Βασίλη με τη γενναιότητα ψυχής που εκείνος μας δίδαξε. Δεν πότισε μόνο τους τοίχους το γέλιο του. Και δεν κατάφερε ούτε ο Χάρος να σβήσει το γέλιο που μας χάρισε. Γιατί δεν ήταν γέλιο χαζοχαρούμενο και της ελαφρομυαλιάς. Μα από εκείνο που παράγγειλε ο ποιητής στους πολύ γενναίους:

"Έχεις να κλάψεις πολύ, μέχρι να κάνεις τους ανθρώπους να γελάσουν!"

Τέτοιο το γέλιο του Βασίλη μας. Γέλιο που ο Όμηρος το χάρισε στην Ανδρομάχη με την περίφημη φράση: "δακρυόεν γελάν".

Τέτοιες και οι αρετές του ανθρώπου που χάσαμε. Ελληνικές. Γνήσιες και αυθεντικές αρετές του λαού μας. Σαν εκείνες που έκαναν τους 300 του Λεωνίδα, παραμονή της μάχης των Θερμοπυλών, και ξέροντας πως σίγουρα την άλλη μέρα οι Μήδοι θα διαβούνε και αυτοί θα πεθάνουν, να στολίζουνται, να χορεύουν και να τραγουδούν. Λες και τοιμάζουνταν για γιορτή. Και σαν εκείνες που ακόμη στις μέρες μας ζουν στην Ήπειρο και επιβάλλουν ακόμη και τα πανηγύρια να ξεκινούν με μοιρολόι.

Δίπλα μου ο μπάρμπας μου αρκετές στιγμές χθες. Την ώρα που όλοι οι άλλοι περνούσαμε για τον τελευταίο ασπασμό, εκείνος είχε μείνει στήλη άλατος και κοίταγε το πρόσωπο του Βασίλη. Για στερνή φορά. Κατάλαβα. Αυτό που και ο ίδιος εξήγησε αργότερα. Για το έμφραγμα, για το τσιγάρο. Τον άκουσα όμως να μας λέει και τι του είχε πει καιρό πριν ο ίδιος ο Βασίλης. "Πίνε το φαρμακάκι σου και συνέχιζε το τσιγαράκι σου, μη δίνεις σημασία." Και ήθελε λέει ένα τραγούδι να του πει. Δυνατά, κι όχι μονάχα από μέσα του. "Όσοι με το Χάρο γίναν φίλοι"... Ντράπηκε κι αυτός.

Όμοια που ντράπηκε και η ανιψιά του Βασίλη, και δε διάβασε το λόγο που είχε ετοιμάσει. Γιατί δεν ήταν λόγος κλαψιάρικος αλλά ποτισμένος και αυτός από το αξέχαστο γέλιο του. Τις πλάκες και τις φάρσες του.

Θαρρώ όμοια την "πάτησαν" και όσοι άλλοι σκέφτηκαν να βγάλουν επικήδειο. Και δεν το τόλμησαν. Να μην προκαλέσουν τον κόσμο. Μα και να μην προδώσουν το Βασίλη. Ιδού το δίλημμα. Που έδεσε κόμπο τη γλώσσα. Και άφησε τον έρμο τον παπά να λέει τα δικά του.

Μόνο ένας Βασίλης θα είχε τα κότσια. Πού να τον φτάσουμε όμως εμείς το Βασίλη;

Όσο για τις άλλες εικασίες. Περί τσιγάρου. Και χωρίς να θέλω, το ξαναλέω, να αθωώσω το κάπνισμα. Εδώ κανένα γέλιο δεν υπάρχει. Μα η τραγική αλήθεια που τη μάθαμε από τους δικούς του ανθρώπους κι απ' αυτές που σε γεμίζουν οργή. Για το άδικο. Τη μοιραία αλλαγή της φαρμακευτικής αγωγής λίγες μέρες νωρίτερα. Τη διαμάχη των γιατρών. Ο ένας έλεγε να συνεχίσει αυτά που έπαιρνε, ο άλλος άλλο. Του άλλαξαν τελικά τα φάρμακα. Και να πάει του είπαν σε 15 μέρες να τον ξαναδούν πώς πάει. Δε θα πάει...

Όπως δεν πρόλαβε να πάει και στον άλλο γιατρό που μέσω γνωστού ενημερώθηκε για το θέμα. Και όταν είδε τις εξετάσεις και τη συνταγή, ρώτησε αν ζει ακόμη ο άνθρωπος. Παράγγειλε και αυτός να τον επισκεφθεί αμέσως ο Βασίλης. Πέμπτη βράδυ. Η παραγγελία δεν πρόκαμε. Και κανείς δεν ξέρει αν θα άλλαζε και κάτι.

Έτσι ο Βασίλης ανέμελος κίνησε την Παρασκευή το βραδάκι να ακούσει μια ομιλία. Με τα πόδια. Όπως συνήθιζε. Ούτε αυτοκίνητο δεν είχε δικό του. Προτιμούσε να δίνει το τιμόνι στην Αγνούλα του.

Τη συνάντησε στην παρακάτω γωνία. Στη γειτονιά που έζησαν για δεκαετίες. Στην ίδια γειτονιά που ο Βασίλης παιδί ακόμη έφτασε από την Ήπειρο. Στην ίδια που ζούσε και εκείνη. Έπειτα ήρθε το προξενιό. Ο αρραβώνας το 1980. Ο γάμος λίγο αργότερα. Τα δυο τους παιδιά, τα καμάρια τους, ο Δημήτρης και η Σοφία.

Έζησαν στο ίδιο σπίτι για δεκαετίες. Στο οικόπεδο που αγοράστηκε για το γάμο της μιας αδερφής. Και μετά χτίστηκε σπίτι και για την άλλη και την άλλη. Εκεί βρέθηκε χώρος για το σπίτι και του Βενιαμίν της οικογένειας. Όλοι μαζί. Και με την αυλή να συγκεντρώνει κάθε μέρα και το υπόλοιπο σόι και τη γειτονιά ολόκληρη. Να ακούνε το Βασίλη και να μην τον χορταίνουν. Πίνοντας και τρώγοντας από τις πίτες που μόνο η Αγνή του ήξερε να φτιάχνει κι εκείνος να τις παινεύει όπου στεκόταν και όπου βρισκόταν.

Χτες εκείνη δεν έφτιαξε καμία πίτα. Τις έφτιαξαν οι γειτόνισσες. Για το Βασίλη τους! Για το καμάρι της γειτονιάς τους!

Όσο για την Αγνή άλλο δεν έκανε παρά να μιλάει για το Βασίλη της. Που μια ολόκληρη ζωή κοντά του, μια φορά δεν της φώναξε. Πικρή κουβέντα δεν της είπε ποτέ.

Μέχρι και την τελευταία. Την Παρασκευή. Στην παρακάτω γωνία.

- Φεύγω, αφέντρα, πάω εκεί που σου είπα. Και κοίτα να βγάλεις εισιτήρια, να πάμε το τετραήμερο να δούμε τη μάνα σου.

Αντέδρασε εκείνη, για τα έξοδα.

- Μη σε νοιάζει, την καθησύχασε ο Βασίλης. Εγώ είμαι εδώ για σένα!

Δεν τον ξανάκουσε. Μα όποιος την άκουσε χτες να τα λέει, τη μακάριζε για το σύντροφο που μοιράστηκε τη ζωή της. Κι ας ήταν μια ζωή που δεν περίσσευαν ποτέ τα χρήματα. Ξεχείλιζε το σπιτικό τους από όλα τα άλλα που κάνουν τους ανθρώπους ευτυχισμένους. Εκτός και νομίζουν μερικοί πως η ευτυχία γράφεται με €...

Πέρασαν οι ώρες. Έφτασαν μεσάνυχτα. Ο Βασίλης γύρισε με ταξί. Και μάλιστα μέχρι την αυλόπορτα. Ποτέ του δεν το συνήθιζε. Διέσχισε την αυλή. Την ίδια που καθόμασταν χτες και τον μνημονεύαμε. Κατέβηκε τα λιγοστά σκαλιά. Προσπάθησε να ξεκλειδώσει και την πόρτα του σπιτιού. Δεν τα κατάφερε.

Τον άκουσαν από μέσα. Του άνοιξαν. Είδαν έναν άλλο Βασίλη. Πρόλαβαν μόνο να ρωτήσουν αν είναι καλά. Τους έγνεψε όχι. Και τέλος.

Μια απελπισμένη κίνηση το ασθενοφόρο. Εκείνος είχε διαλέξει να φύγει στα χέρια των δικών του. Και στο απάνεμο λιμάνι που στέγασε την όμορφη οικογένεια που δημιούργησε. Τηρώντας το στερνό του λόγο στην Αγνή. Το «Εγώ είμαι εδώ για σένα»!

Και θα συνεχίσει να είναι. Τι μπορεί να σβήσει όσα έζησαν; Και ποιος μπορεί να ξεχάσει έναν άνθρωπο σαν το Βασίλη; Εκεί μόνο την είδα χτες, για μια στιγμή μονάχα, να λυγίζει. Ανθρώπινο. Και απόλυτα κατανοητό. Ακόμη και από μια γυναίκα τόσο δυνατή όσο η Αγνή. Ποτισμένη κι αυτή από το ίδιο γέλιο. Μια σύγχρονη Ανδρομάχη. Άδικα δεν την έλεγε ο Βασίλης της «αφέντρα».

Το άδικο ήταν που κανένας μας χτες δε βρήκε το κουράγιο να μιλήσει. Να βγάλει επικήδειο. Και τα γράφουμε εκ των υστέρων. Μια έμπρακτη συγνώμη στην Αγνή και στα παιδιά τους. Τη Σοφία και το Δημήτρη. Που το περίμεναν.

Και στον κύριο Γιώργο. Που το ζήτησε να γραφτεί. Πώς έφυγε ο αδερφός του. Πώς τον αποχαιρέτησαν. Η οικογένεια, οι χωριανοί, οι φίλοι, η γειτονιά. Ο κόσμος όλος.
Αυτό το τεράστιο βουβό πλήθος. Που αφήσαμε τον παπά να λέει τα δικά του. Για έναν άνθρωπο που δεν ήξερε. Κι εμείς όλοι ξέραμε. Αυτό που σκέφτηκε ο πιο δικός του άνθρωπος. Πως αν μπορούσε να του απαντήσει ο ίδιος ο Βασίλης, θα του έλεγε:

"Σίιιιιιιιιγουρα, πάτερ!"

Από σεβασμό σωπάσαμε. Και μόνο. Για να ακουστεί καθαρά στις καρδιές όλων μόνο η φωνή του Βασίλη!