Βιάστηκες, Σωτήρη, να φύγεις...

Αυτή την ώρα, μεσημέρι Τετάρτης, 10 Ιουνίου 2015, κόσμος πολύς θα έχει συγκεντρωθεί στον Αη - Δημήτρη του χωριού μας. Στο λατρεμένο Πολύδροσο της Θεσπρωτίας. Δίπλα στο καφενείο που για δεκαετίες ήταν το καφενείο του Σωτήρη.

Και δεν είναι για καλό. Χαράς σύναξη δεν είναι.

Έφυγε ο πρώτος της γενιάς μας. Της γενιάς του 1959 - 1960.

Από εκείνη τη μικρή ομάδα παιδιών στο μονοθέσιο του χωριού μας που μαζί ξεκινήσαμε τα πρώτα γράμματα. Μαζί στα παιχνίδια και στις σκανταλιές. Στα κάλαντα. Στις εκδρομούλες στη Βασιλική και στην Κουνιά. Να τραγουδάμε τα Χριστιανόπουλα και να μαζεύουμε μπουσουλίνγκες.

Να κόβουμε πουρνάρια για τη μεγάλη τζουραμπίνα τις Απόκριες. Στο συσσίτιο να προσπαθούμε να φάμε το πλιγούρι.

Όλα με τις ποδίτσες μας, κορίτσια και αγόρια... Και στις γιορτές να αγχωνόμαστε να θυμηθούμε το ποίημα.



Σήμερα, στον αποχαιρετισμό, δε θα είμαι εκεί, Σωτηράκη μου, για το στερνό αντίο. Ίσως και καλύτερα έτσι. Να σε θυμάμαι στις καλές στιγμές... Καλό ταξίδι, πολυαγαπημένε συμμαθητή και φίλε.



(η φωτογραφία που ο ίδιος ο Σωτήρης διάλεξε για προφίλ όταν λίγους μήνες νωρίτερα γράφτηκε στο face book)

ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΕΠΙΚΗΔΕΙΟ: Το ευχαριστώ της Αδελφότητας των απανταχού Πολυδροσιτών ακριβώς ένα μήνα πριν. Στις 10 Μαΐου 2015. Όταν μαθεύτηκε στην Αθήνα πως παρέδωσε το καφενείο του.



"Ένα μεγάλο ευχαριστώ στο φίλο και παλιό συμμαθητή Σωτήρη Μαρτίνη για όλα όσα πρόσφερε τόσα χρόνια στο χωριό μας αλλά και στην Αδελφότητα των απανταχού Πολυδροσιτών ως ιδιοκτήτης του καφενείου του χωριού μας!

Η φωτογραφία επιλέχτηκε επίτηδες από το πανηγύρι της Αγίας Παρασκευής, καλοκαίρι του 2014. Τότε που ο Σωτήρης μας έσωσε να μη γίνουμε ρεζίλι στους επισήμους που μας πλάκωσαν απρόσκλητοι. Καρέκλες ο Σωτήρης. Ψωμί ο Σωτήρης. Κρύο νερό και ποτά ο Σωτήρης. Και να μην παίρνει και δεκάρα. Μόνο να δίνει και να προσφέρει.

Σήμερα μάθαμε πως έδωσε το καφενείο. Μετά από 27 χρόνια. Που για μας το καφενείο ήταν άρρηκτα δεμένο μαζί του κι ο Σωτήρης η καρδιά του χωριού. Αναπόφευκτη η συγκίνηση. Όπως και η αγάπη και η εκτίμησή μας για τον άξιο αυτό Βλαχωρίτη. Που όταν όλοι οι άλλοι οι συμμαθητές φύγαμε από το χωριό, εκείνος έμεινε να φυλάει Θερμοπύλες.

Σωτήρη μου, θερμά σε ευχαριστώ για όλα, και προσωπικά και ως πρόεδρος της Αδελφότητας. Που όχι μόνο είσαι μέλος της αλλά και πάντα τη στηρίζεις με όλες σου τις δυνάμεις! Ένας αληθινός άρχοντας σε όλα σου!"

Θερμά συλλυπητήρια στην οικογένειά του. Στα αδέλφια και στα ανίψια του. Να ζήσουν να τον εθυμούνται, όπως θα τον θυμόμαστε πάντα και όσοι τον εγνωρίσαμε.

Και δεν μπορώ παρά να προσθέσω και μια προσωπική λεπτομέρεια που με έχει συγκλονίσει και για μια ακόμη φορά μπροστά στο θάνατο με κάνει να νιώθω πως υπάρχει και κάτι άλλο πέρα από όσα η συνείδηση μπορεί να καταγράψει.

Πανηγύρι της Αγίας Παρασκευής πέρυσι. Και για μένα πρώτη φορά εμπειρία στη θέση του διοργανωτή. Να τρέχω και να μη φτάνω. Τα έγραψα και παραπάνω για τη βοήθεια του Σωτήρη. Ώρα να πω και το άλλο που συνέβη.

Η ώρα είχε περάσει, ο κόσμος είχε αρχίσει να φεύγει σιγά σιγά. Ένα κούτσικο έπεσε και χτύπησε. Φαρμακείο πουθενά. Αρέντα στο αμάξι να πάρω από κει τα απαραίτητα. Με βλέπει ο Σωτήρης, από το γνωστό του πόστο, και μου βάζει φωνή πως με θέλει για κάτι σημαντικό.

- Χτύπησε ένα παιδί, του λέω, πάω να φέρω το φαρμακείο.

- Είναι σημαντικό, επιμένει ο Σωτήρης.

- Τι είναι βρε Σωτήρη; του λέω.

- Τα όργανα, μου αποκρίνεται. Πρέπει να κλείσουμε τα όργανα για του χρόνου!

Δεν την μέτρησα σωστά εκείνη την ώρα την κουβέντα του. Ήταν και η αγωνία για το παιδάκι.

Πήγα, γύρισα, φωνάξαμε και το Νίκο το γιατρό, φτιάξαμε το τραύμα.

Μετά στο Σωτήρη. Μου εξήγησε με τη δική του πείρα πως πρέπει επιτόπου να κλειστούν τα όργανα για του χρόνου. Ένας λόγος παραπάνω που θα είναι Κυριακή του χρόνου και θα καρτεράμε πολύ κόσμο. Να μη ρεζιλευτούμε και να τιμήσουμε την Αγια - Παρασκευή κατά πώς της πρέπει.

Πήγαμε μαζί στην κομπανία. Του Λευτέρη του Γκιόκα. Τα κουβεντιάσαμε. Ο Σωτήρης τον έκλεισε για το βράδυ στο Μεσοχώρι και εμείς υποσχεθήκαμε τους ίδιους να έχουμε και το μεσημέρι στη Λούτσα.

Όταν λίγο καιρό πριν το καφενείο άλλαξε χέρια, θεώρησα σωστό να επικοινωνήσω με τον νέο ιδιοκτήτη. Να επιβεβαιώσω πως ισχύει η συμφωνία. Με κρύα καρδιά. Με τόσους θανάτους φέτος στο μικρό χωριό μας, ποιος έχει όρεξη για χορούς και τραγούδια; Νωπό το πένθος και στη δική μου οικογένεια. Και με το Σωτήρη στο νοσοκομείο.

Τον είχα δει και το Πάσχα στο χωριό. Ήξερα. Αλλά και ήλπιζα στο θαύμα. Τουλάχιστον της Αγια - Παρασκευής. Που στη χάρη της πέρυσι ο Σωτηράκης μας έκανε τη μεγαλύτερη προσφορά από όλους. Και σε χρήμα και σε είδος. Δίχως να θέλει να φανεί. "Μη με γράψετε, ζήτησε. Εγώ τα δίνω για την Αγία Παρασκευή, βοήθειά μας."

Η απάντηση που πήρα με στενοχώρησε. Τα όργανα, λέει, είχαν κλείσει αλλού. Σε κάποιο γάμο. Αυτό που φοβόταν και ο Σωτήρης επειδή φέτος πέφτει Κυριακή και μου το είχε υπογραμμίσει.

Τι κάνουμε τώρα;

Ρώτησα τον ένα, ρώτησα τον άλλο, άκρη δεν έβγαζα και οι μέρες περνούσαν.

Χτες, μεσημεράκι, δίχως να ξέρω ακόμη τίποτε για το Σωτήρη, με έπιασε η πρεμούρα να βρω λύση. Παίρνω τον αδερφό μου και του ζητάω το τηλέφωνο του Γκιόκα. Ήταν όπως μου τα είχαν πει. Κλεισμένος σε γάμο.

- Πέρναγε ο καιρός και ο Σωτήρης δε με πήρε ένα τηλέφωνο, μου είπε.

Του εξήγησα πως ο Σωτήρης είναι άρρωστος πολύ. Και έχει δώσει και το καφενείο.

Πού να ήξερα τι γινόταν εκείνη την ώρα κάτω στο χωριό...

Νέο τηλέφωνο μετά σε άλλη κομπανία. Τα είπαμε, τα συμφωνήσαμε.

Πιάνω γράφω μήνυμα το Διοικητικό Συμβούλιο. Να τους ενημερώσω και να πάρω έγκριση. Μες το μεσημέρι και λες και με κυνηγούσαν να το κλείσω το ζήτημα.

Για να γνωρίσουν και την κομπανία τους ανέβασα και βίντεο. Διαλέγοντας πρώτο πρώτο ένα μοιρολόι...

Σε λίγα λεπτά ήρθε η απάντηση από τον Παναγιώτη.

Και δεν ήταν για τα όργανα στο πανηγύρι. Ήταν το μαύρο χαμπέρι για το Σωτήρη...

Σήμερα, την ώρα που ξεκίναγε η κηδεία χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν ο Γκιόκας. Δεν το ήξερε. Πήρε ο άνθρωπος από ενδιαφέρον να μάθει αν βρήκαμε όργανα. Του είπα. Χάσαμε το Σωτήρη. Χτες την ώρα που τον κουβεντιάζαμε. Αυτή τη στιγμή γίνεται η κηδεία του...

Αγαπημένε μου φίλε, Σωτήρη. Θέλω να είσαι ήσυχος. Το σημαντικό που μου ζήτησες να τακτοποιήσω θα γίνει. Κι ας μην είναι ο Γκιόκας. Θα είναι όμως σίγουρα το πρώτο τραγούδι για σένα. Και για όσους αυτή τη χρονιά ο Χάρος ο αχόρταγος και ο αχαΐρευτος μας πήρε από κοντά μας.

Καλό σου ταξίδι. Τεράστιο το κενό που αφήνεις.

Και να είσαι σίγουρος πως όσο ζούμε θα ζεις κι εσύ για πάντα στην καρδιά μας, αγαπημένε μας Σωτηράκη...