ΔΑΦΝΕΣ

Tούτη η βδομάδα που πέρασε ήταν η πιο βροχερή όχι μόνη της φετινής υδρολογικής περιόδου αλλά ίσως και αρκετών από τα προηγούμενα χρόνια. Για πολλές περιοχές της πατρίδας μας και φυσικά και για το χωριό μας. Βροχές διαρκείας πέφτανε για δυο – τρείς μέρες και «έβγαλε νερό και το λιθάρι» που λένε. Παντού τρέχουν νερά, ακόμα και στα μικρά λακάκια ακούγεται το γάργαρο και άφθονο νερό. Οι μεγάλοι λάκκοι «φυσάνε» και ο Καλαμάς είναι «πέρα για πέρα» κατεβασμένος. Όμως οι βροχές δεν ήταν «δραχτικές» , ούτε με «ανεμοσούρι» και έτσι δεν έγιναν κατολισθήσεις ή άλλες ζημιές. Όλο το νερό το ρούφηξε η γη και γέμισαν οι υπόγειες δεξαμενές από το ζωογόνο νερό, που ναι μεν τώρα ξεχειλίζει από παντού , το καλοκαίρι όμως δεν υπάρχει παρά ελάχιστο ποσοστό της ποσότητας αυτών των ημερών. Ω! και να ήταν και το καλοκαίρι έτσι, θάταν το χωριό μας σαν περιοχή του Καναδά , που είναι η χώρα με τα περισσότερα νερά! Να μπορούσαμε τουλάχιστον να το αποταμιεύσουμε για την περίοδο ξηρασίας!

Κάτω από το βουνό της Μίχλας υπάρχει μια τεράστια δεξαμενή που τροφοδοτεί τις πηγές που είναι στα χαμηλά του χωριού μας: Πετούσι, Δέσες, Αβρυστικό. Βέβαια την ύπαρξή της την αναφέρουμε όχι παρατηρώντας αυτήν την ίδια, αλλά φαινόμενα που μας οδηγούν σε αυτό το λογικό συμπέρασμα. Όταν λοιπόν βρέχει τόσο ώστε να γεμίσει αυτή η «δεξαμενή» , τότε ανοίγει η υπερχείλιση της στη Χαλικαριά στις Δάφνες. Εκεί να δείτε νερά!!! Χιλιάδες κυβικά νερού αναβλύζουν σε τέτοιες μέρες , όταν η βροχή έχει φέρει τον κορεσμό των υπόγειων αποθεμάτων. Στη μέση σχεδόν της Χαλικαριάς μπορεί να τα ακούσει κανείς κάτω από τα πόδια να βουΐζουν και ασυναίσθητα σηκώνει το βλέμμα του στον ουρανό νομίζοντας ότι περνάει υπερηχητικό αεροπλάνο. Τα νερά φαίνονται στο τέλος της Χαλικαριάς, ανάμεσα σε δέντρα και σκόρπια βράχια. Πηγάζουν σε διάφορα σημεία , σε τεράστιες ποσότητες και αφρίζοντας. Μετά από μια μικρή απόσταση ενώνονται και σχηματίζουν έναν διπλό καταρράκτη που δεν έχει κάθετη πτώση , αλλά λόγω της κλίσης του εδάφους έχει συνεχώς επαφή με αυτό . Αφού διανύσει μια απόσταση 150 περίπου μέτρων χωρίζεται σε τρεις κλάδους και ενώνεται με τον Μέγα Λάκκο λίγο πιο πάνω από του Πετούσι.. Αν καταφέρει κανείς και προσεγγίσει από το προσήλιο της Ζαοράς μπορεί να απολαύσει σε όλο του το μεγαλείο αυτό το εξαιρετικό οπτικοακουστικό αξιοθέατο.

Δεν το συνιστώ όμως γιατί είναι τόσο απόκρημνο και ολισθηρό το έδαφος ειδικά μετά τη βροχή που μόνο άτομα συνηθισμένα στην ορειβασία μπορούν να τα καταφέρουν. Καλύτερα να πάει κανείς από το μονοπάτι που από τη Βρωμορίγανη αδηγεί στις Δάφνες. Όλη αυτή η περιοχή με το περνάει κανείς το Λάκκο και ρίχνεται απέναντι στο Κουρί και μέχρι τους ψηλούς αριάδες μετά τη Χαλικαριά , λέγεται Δάφνες, γιατί ήταν από τα λιγοστά σημεία του χωριού που υπήρχαν δάφνες. Έθιμο που ακόμα δεν ξεχάστηκε ακόμα ήταν , οι νύφες της χρονιάς που πέρασε ή οι πεθερές τους να πηγαίνουν κλωνάρια δάφνης στην εκκλησία την Κυριακή των Βαΐων.
Όμως οι δάφνες ήταν εξαιρετική τροφή για τα πολλά γίδια που είχε το χωριό, έτσι μόνο στα απόκρημνα σημεία κατάφερναν να μεγαλώνουν. Είχαμε τουλάχιστον δυο ατυχήματα από πτώση γυναικών στο γκρεμό, με πολύ βαρύ τραυματισμό μάλιστα.
Αυτές τις μέρες ακούγονται οι Δάφνες από μεγάλη απόσταση . Ακόμη και από τις Καστανιές αν σταθεί κανείς μπορεί ακούσει τα πολύβοα νερά. Την Παρασκευή 30 Ιανουαρίου αποφάσισα να προσεγγίσω το σημείο όπου οι Δάφνες πέφτουν στο Μέγα Λάκκο. Ήταν μια πολύ δύσκολη και κοπιαστική πορεία. Γιατί εκεί χαμηλά έχει ένα μεγάλο γκρεμό και όπως το έδαφος είναι πολύ υγρό, θέλει ιδιαίτερη προσοχή , κατάλληλα παπούτσια που να μη γλιστράνε και γερά πόδια φυσικά γιατί η επιστροφή είναι σχεδόν κάθετα ανηφορική. Μπαίνοντας στο από απόκρημνο από το Προσήλιο της Ζαοράς βρήκα χαμηλά ένα μονοπάτι σκαμένο στο βράχο που κατεβάζει ακριβώς στο σημείο όπου γίνεται η πτώση των νερών. Τι να σας πω , μια εικόνα απίστευτης η ομορφιάς. Δύσκολο να περιγραφεί με λόγια. Το σημείο αρχίζει με ένα καταρράχτη στο πάνω μέρος του Μέγα Λάκκου που δεν μπόρεσα να τον προσεγγίσω λόγω των πολλών νερών και μετά από 20 μέτρα προς του Πετούσι κλείνει με έναν διπλό καταρράχτη σχεδόν δέκα μέτρα ύψους . Στη μέση του έχει σμιλευτεί ένα βαθύ πέτρινο πηγάδι και όλο το ανάγλυφο του βράχου σε συνεπαίρνει. Η συμβολή των νερών διαμορφώνεται σε μια αφρίζουσα βεντάλια και στο κατώτερο μέρος σε καταρράχτη.

Νερά πολλά , πεντακάθαρα, διαυγέστατα και στα βαθειά γαλαζοπράσινα!!!
Αν υπήρχε η δυνατότητα πιο βατής και ασφαλούς προσέγγισης σίγουρα το σημείο θα ήταν ένα τουριστικό αξιοθέατο. Όχι μόνο αυτή η τοποθεσία αλλά όλο το Φαράγγι από Δάφνες – Πετούσι – Δέσες. Οι φωτογραφίες μάλλον είναι ανεπαρκείς να εκφράσουν όλο το μεγαλείο αυτης της φυσικής ομορφιάς.

ΠΠΔ ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ .ΔΕΝ ΕΧΩ ΠΑΕΙ ΠΟΤΕ ΣΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΜΕΡΗ.ΕΛΠΙΖΩ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΜΙΑ ΕΚΔΡΟΜΟΥΛΑ.ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΤΕ.

Ωραία θα ήταν πραγματικά . Μια πεζοπορία προς αυτό το σημείο για να γνωρίσουν τις φυσικές ομορφιές του χωριού μας περισσότεροι είναι ότι πρέπει. Θέλει όμως προεργασία και οργάνωση γιατί η διαδρομή έχει μεγάλο βαθμό δυσκολίας. Χρειάζεται εθελοντική δουλειά για δημιουργία ασφαλούς μονοπατιού, σκοινιά και εξοπλισμό για κάθε ενδεχόμενο ώστε να μην έχουμε ατυχήματα . Θυμάσαι την περσινή πεζοπορία στο Κουρί. Εδώ έχουμε δύσκολα σημεία, αλλά μικρότερη διαδρομή και μάλιστα όλο κατηφόρα μέχρι Μπαλάσκα.
Ονειρεύομαι δυο παιδιά του χωριού μας να φτιάξουν μια εταιρία που να οδηγεί επισκέπτες στο «Φαράγγι του Πολυδρόσου» δηλαδή Βρωμορίγανη – Δάφνες – Πετούσι – Δέσες – Μπαλάσκα και επιστροφή με αυτοκίνητο στην πλατεία του χωριού.Κάτι τέτοιο δεν είναι καθόλου εξωπραγματικό, δεν απαιτεί μεγάλο κεφάλαιο , ούτε προγράμματα και ατέλειωτες αερολογίες. Μπορεί να γίνει και να φέρει κινηση και το χειμώνα.

[img]