Μονοπάτια και νερά

Βγαίνοντας από το χωριό , χαράματα, αντικρύζεις το σπίτι των Αναγνωστοπουλαίων, στέκει εκεί χωρίς αλλαγές, όπως όταν χτίστηκε το 1930, παλιό αρχοντικό, πέτρινο , διώροφο,ίσως το μεγαλύτερο σπίτι του χωριού, 8 μεγάλα δωμάτια όσοι και οι νοικοκυραίοι του τότε, 8 αδέλφια στα ξένα.




Το γιοφύρι του Μέγα - Λάκου, από όπου περάσαν κοπάδια γιδοπρόβατα και Οσμιάτες αγωγιάτες, πανηγυριώτες για τη Μίχλα, κυνηγοί, ξυλοκόποι, εργάτες μεταφέροντας, πέτρα, άμμο ή ασβέστη και τώρα πια σπάνια που και που κανένας πεζοπόρος .




Τα Σεντούκια , στου Φωτεινού, γρανίτης ατόφιος πελεκημένος με τη βαριά και το λοστό από τους παλιούς, για να γίνει το μονοπάτι , ευκαιρία για μια ανάσα και αγνάντιο προς το χωριό.




Το γύρισμα στα " Μαντριά του Καττή " , είσοδος στο Κουρί, το ανέγγιχτο απ' ανθρώπου χέρι
πυκνό και αδιαπέραστο δάσος.




Ο πανύψηλος "Τσέρος του Μπαρμπαγιάννη ( -Τάση Μαρτίνη ) , λίγα μέτρα πρίν το Τζουρλόγγο , κατήδρομα , με την κορφή στον ουρανό , καρτερεί τις φάσσες του χειμώνα να κουρνιάσουν στα κλαδιά του.




Τζουρλόγγος - τέλη Μάη και από τη βρύση τρέχει πολύ νερό ακόμη, τζουρρρρ!!!! μέσα στο λόγγο.





Γύρω - γύρω από τον πανύψηλο τσέρο βλέπει κανείς φρέσκα ίχνη από το συχνό πέρασμα των αγριογούρουνων και στη ρίζα της μεγάλης Λίπας μια ολόφρεσκια Λοζιάρα ( φωλιά όπου πρόσφατα φιλοξένησε μητέρα και νεογέννητα )




Άφθονο νερό , τρέχει ολοχρονίς 100 μέτρα πιο κάτω από το Τζουρλόγγο, στα " Ζντόκα " και σχηματίζει ρυάκι που διασχίζει το δάσος μέχρι χαμηλά.

Η μοναδική καρυδιά του δάσους , ότι απέμεινε από το " Μποστάνι " του παπου- Θοδωρή .( Μάκου ).