Τα ΤΡΙΑ ΔΙΑΟΛΑΚΙΑ - γενέθλιο αφιέρωμα

ΤΑ ΤΡΙΑ ΔΙΑΟΛΑΚΙΑ...
(γενέθλιο αφιέρωμα για τον ένα χρόνο στην Αδελφότητα Πολυδροσιτών)



Τα δυο και γυφτάκια, το άλλο άσπρο σαν το γάλα. Θα μπορούσαμε να είμαστε και αδερφάκια, όμως το μεγαλύτερο είναι θείος μας. Μοιραστήκαμε αρκετά από τα παιδικά μας χρόνια, συνεχίζουμε να μοιραζόμαστε και μεγάλοι. Το τελευταίο μας "παιχνίδι" είναι το ανακατεύομαι με τους συλλόγους του χωριού. Σήμερα, αυτή ακριβώς την ώρα, κλείνει ένας χρόνος που τα άλλα δύο διαολάκια με έμπλεξαν κι εμένα στο παιχνίδι. Κι εκεί που κοιμήθηκα ένας φυσιολογικός άνθρωπος, ξύπνησα την 1η Ιούνη και βρέθηκα χωρίς να το καταλάβω πρόεδρος. Ήταν το τελευταίο πράγμα που θα ήθελα στη ζωή μου. Μέσα στο χρόνο αυτό ήταν αρκετές οι φορές που θύμωσα και οργίστηκα που τους είπα ναι. Στερήθηκα πολλά που αγαπούσα, την πλήρωσε η προσωπική μου ζωή όσο δε λέγεται, αλλά και οφείλω να αναγνωρίσω πως μου δόθηκε η ευκαιρία να κάνω πράγματα που πολύ το ήθελα. Ήταν μια από τις πιο γεμάτες χρονιές της ζωής μου. Κουραστική όσο δε μπορούν οι λέξεις να πουν αλλά και με εμπειρίες συγκλονιστικές.

Για να είμαι δίκαιη λοιπόν θα πρέπει να ευχαριστήσω και τον Γιώργο, που πέρασε κι αυτός από το ίδιο πόστο, τη θέση προέδρου της Αδελφότητας, και τον Αλέξανδρο, που εκπλήρωσε το καθήκον του ως πρόεδρος του άλλου μας συλλόγου, του Φιλοπροόδου, και τώρα συνεχίζει ως έφορος πολιτισμού στην Πανηπειρωτική. Αλλά και ο Γιώργος είναι αντιπρόσωπός μας στην ΠΣΕ και πρόεδρος της Ελεγκτικής μας επιτροπής.

Ταιριαστή και η φωτογραφία που τους αφιερώνω, φωτογραφία 50 ετών. Και από το χώρο που σε ένα μήνα περίπου θα γίνει η ημερίδα μας "ΜΟΥΣΕΙΑ ΚΑΙ ΣΧΟΛΕΙΑ". Το παλιό σχολείο του χωριού. Την εποχή που μόλις είχε χτιστεί και ήταν ταυτόχρονα και το σπίτι της οικογένειας. Σε δυο μικρά δωματιάκια, κατοικία δασκάλου τα έλεγαν... Με τον πατέρα δάσκαλο του χωριού μας εκείνη την εποχή και λίγο αργότερα ιδρυτικό μέλος του Φιλοπροόδου και εκ των πρωτεργατών στην ίδρυση του Μουσείου του. Ο πατέρας του Γιώργου πάλι, ο παππούς δηλαδή, ήταν ιδρυτικό μέλος της Αδελφότητας. Στα 1935. Ογδόντα χρόνια πριν.

Να γιατί είπα τελικά το ναι. Και να γιατί δεν το μετανιώνω παρά το βαρύ φορτίο. Ήταν χρέος. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο. Όχι μόνο για την οικογενειακή παράδοση. Ολόκληρο το χωριό μας τέτοια παράδοση έχει. Αλλιώς θα είχε από χρόνια σβήσει. Και δε θα περίμενε τώρα να φιλοξενήσει μια ημερίδα που όπως έγραψε ένας εκλεκτός συγχωριανός μας, ο Ηλίας Μάκος, τη στηρίζουν δύο πανεπιστήμια. Δεν είναι τυχαίο. Γιατί αυτό που πραγματικά διαπραγματεύεται η ημερίδα είναι η παράδοση του χωριού μας εδώ και 200 χρόνια για γράμματα και πρόοδο. Ένα μικρούλι χωριουδάκι ακριτικό. Κλεισμένο στα βουνά. Μα κάτι έχει ο αέρας εκεί πάνω και μας μπολιάζει, μας διαολίζει και μας ξεσηκώνει. Ο ένας να γίνει καλύτερος από τον άλλο και όλοι μαζί να βοηθήσουμε τον τόπο μας.

Όλο αυτό το διάστημα που ετοιμάζω την Ημερίδα, στο ίδιο συμπέρασμα διαρκώς καταλήγω. Μια αλληλουχία γεγονότων με πρωταγωνιστές ανθρώπους εμφορούμενους από ιερά δαιμόνια. Στην άκρη της αλυσίδας ο Κοσμάς ο Αιτωλός, παρακάτω κάποιος παπα - Θόδωρος, ο γιος του ο σχολάρχης Ιωάννης Μαρτίνης Παπαθεοδώρου, η κόρη του η Αγαθή, ( η πρώτη Βλαχωρίτισσα που έμαθε γράμματα), ο εγγονός του ο Θωμάς ο δάσκαλος, τα τρισέγγονα που είναι μαζί μου στο ΔΣ, ο Σταύρος και η Κλεοπάτρα. Παρακεί ο παπα - Μάρκος Ράπελλας. Και ο δάσκαλος Γιωρ - Λάμπρος, ο πρώτος καταγεγραμμένος δάσκαλος του χωριού. Ο ξενοτοπίτης δάσκαλος Νικόλαος Μπίτσας, φωτισμένος άνθρωπος και πάνω από 30 χρόνια δάσκαλος στο χωριό μας. Που έβγαλε μαθητές αστέρια. Τον Τάσο τον Αναγνωστόπουλο, πρώτο επιστήμονα του χωριού, πτυχίο Ιατρικής Αθηνών στα 1934, το 35 ιδρυτής της Αδελφότητας, το 43 θύμα των κατακτητών. Από το ίδιο σόι η Δημητρούλα, μέλος κι αυτή στο ΔΣ τώρα. Σόι πάει το βασίλειο που λέει η παροιμία... Και τυχαία δεν είπαν και αυτοί το ναι όταν πέρυσι 1η του Ιούνη μας στρίμωξαν να αναλάβουμε για να μη σβήσει η Αδελφότητα.

Άλλο μεγαθήριο ο Χρυσόστομος Λαμπρίδης. Θείος μου ήταν μα δεν τον γνώριζα καλά. Τον έμαθα φέτος που ανακατεύτηκα με την Αδελφότητα. Και διαβάζοντας θέλοντας και μη για την ιστορία του χωριού. Μένοντας κάθε φορά με το στόμα ανοιχτό μπρος στην πορεία ζωής του ανθρώπου.

Και πόσοι άλλοι. Ποιον να πρωτοαναφέρω και να μην ξεχάσω άλλους; Τον Μητς Μήτση, το λογοτέχνη, τα αδέλφια Θοδωρή και Θωμά Φώτση, το Σπύρο Διώχνο το δικηγόρο, τους Κατταίους, γιαουρτάδες στην Αίγυπτο και μετά με πολλά μέλη της οικογένειας γιατρούς... Το Βαγγέλη Γεωργάκη, μεγάλο ευεργέτη... Το Χρήστο Μαρτίνη, το νομάρχη... Το Βασίλη Ράπελλα, ελαιοχρωματιστή στο επάγγελμα και φιλόσοφο πραγματικό;

Να τώρα τι έπαθα. Μπλέχτηκα με ονόματα. Και θα αδικήσω ανθρώπους. Και σίγουρα τις γυναίκες του χωριού μας, τις αφανείς ηρωίδες. Που ανάθρεψαν παιδιά με χίλιες δυσκολίες και κάποιες πλήρωσαν τις κακουχίες και με τη ζωή τους. Μανάδες και πατεράδες μαζί στα χρόνια τα δύσκολα που ο κύρης του σπιτιού έλειπε στα ξένα. Ή και είχε χαθεί. Γυναίκες που μάθαιναν ακόμη και να γεννάνε ολομόναχες. Θηρία γυναίκες, αντρογυναίκες.

Αυτό και το μεγαλύτερο βιος που απόκτησα τούτο το χρόνο. Θησαύρισα σε ιστορίες ανθρώπων. Και γέμισα περηφάνια! Που "γεννήθηκα" και μεγάλωσα στον ίδιο τόπο, που κάποιους και τους συνάντησα και τους έζησα.

Αγαπημένα μου διαολάκια, αδερφάκια, σας ευχαριστώ. Που με βάλατε στο παιχνίδι. Εμένα που μου άρεσε να ζω σαν ερημίτης και απόμακρη. Και να χορέψω θέλοντας και μη τον πυρρίχιο. Κι ας κάψω και τις πατούσες, δεν πειράζει. Μόνο όποιος μένει έξω από το χορό λάθη δεν κάνει και πολλά τραγούδια ξέρει.

Πολλά πολλά ευχαριστώ και στους συνεργάτες μου στο ΔΣ. Ο καθένας τους μοναδικός και πολύτιμος. Να είναι γεροί και δυνατοί και να συνεχίσουμε δίνοντας τον καλύτερο εαυτό μας και αυτή τη χρονιά. Μέχρι να παραδώσουμε τη σκυτάλη στη νεότερη γενιά που δόξα τω Θεώ φαίνεται ικανή να εκπληρώσει το πολλώ κάρρονες!

(η δεύτερη φωτογραφία είναι από τη Γενική Συνέλευση, λίγες μέρες πριν, το επίσημο κλείσιμο της πρώτης χρονιάς της θητείας μας και με σύσσωμο το ΔΣ στη φωτογραφία. εκεί και τα άλλα δύο διαολάκια και μην επαναπαύονται με τα ευχαριστώ, τους τα έχω φυλαγμένα και όλα τα άλλα...)