Εσύ γεννήθηκες το 1960 τη μέρα των Φώτων και εγώ σε περνούσα 7 μήνες . Ξεκινήσαμε στην πρώτη Δημοτικού μαζί και χώρισαν οι δρόμοι μας οριστικά , χθες στις 9 του Ιούνη στα 55 χρόνια σου . Ο πρώτος απ’ τη «σειρά» μας που έφυγες. Μισόν και πλέον στη κυριολεξία αιώνα που συνυπήρξαμε , λίγες ήταν οι μέρες που δεν είχαμε μια συνομιλία , μια συνεργασία , μια αλληλοβοήθεια. Βλάμηδες στην Εκκλησιά ,απ’ τον Παππά διαβασμένοι, φιλία αδελφική και απαραβίαστη χτίσαμε όλα αυτά τα χρόνια. Μάλιστα στο γάμο μου εσύ κράτησες τη σημαία έτσι όπως ταίριαζε στο έθιμο , έσυρες όπως άρμοζε πρώτος το χορό σαν άρχισε το γλέντι, αλλά και συ θεώρησες ιερή υποχρέωση να παρευρίσκομαι όταν για πρώτη φορά «επίσημα» ήρθε στους δικούς σου η Ελευθερία . Και ήταν μεγάλη η επιθυμία μου να ευλογήσω τα στέφανα του γάμου σας , όμως ανυπέρβλητα εμπόδια δεν επέτρεψαν να πραγματοποιηθεί ποτέ αυτό που όλοι επιθυμούσαμε…
12 χρονών ήσουν όταν έπιασες δουλειά στον Διγενή , το εστιατόριο απέναντι από το ΚΤΕΛ Ιωαννίνων, ίσα που έφτανες τότε το μπάγκο της λάντσας, αμέτρητα τα ποτήρια… Πρώτος αγόρασες τηλεόραση στο χωριό, τότε που υπήρχε ελάχιστο ασπρόμαυρο σήμα από την Κέρκυρα , με χρήματα που έβγαλες μαζεύοντας ρίγανη στο βουνό και όλοι ανεβαίναμε στου «Μπέλλου » όπου πρωτοείδαμε ποδόσφαιρο στην οθόνη. Πάντα κατάφερνες να αγοράζεις πριν από μας, ποδήλατα, μηχανάκια , ωρολόγια, ραδιόφωνα, κασετόφωνα και πάντα με δικά σου χρήματα , αφού από μικρός ξεκίνησες τα μεροκάματα στην οικοδομή και όπου υπήρχε δουλειά. Έκανες με όλους παρέα, αγαπητός ακόμα και στους γερόντους της εποχής εκείνης, εύκολα ταίριαζες στις «τετράδες» τους . Σου άρεσαν πολύ τα διάφορα τυχερά παιγνίδια , από μικρός και μέχρι πριν λίγο καιρό, ήταν η αδυναμία σου. Απεναντίας δεν συμπαθούσες το ποτό και καθόλου το κάπνισμα. Ούτε και το κυνήγι σε συγκινούσε, δεν τα πήγαινες καλά με τα όπλα, ακόμα θυμάμαι που με πυροβόλησες κατά λάθος μια από τις ελάχιστες φορές που συμμετείχες σε κυνήγι αγριογούρουνου, ευτυχώς τα σκάγια ίσα που τρυπήσανε τις γαλότσες που φορούσα!
Εργάστηκες σε φούρνο, και στην οικοδομή στην Αθήνα ακόμα και στην Κέρκυρα με τον φίλο τον Τάσο που έφυγε κι αυτός πρόωρα… Επαγγελματίας οδηγός στο Δασαρχείο και όλα αυτά ως τα 25 σου. Μετά ξεκίνησες το καφενείο, πρώτα στου Σταύρου-Σταμάτη, εκεί πρωτοτύπησες που έβγαλες ψησταριά στο δρόμο , πρωτοψήθηκαν σουβλάκια στο χωριό, ένα καλοκαίρι μάλιστα ήμουνα ο ψήστης σου. Απλόχερος στις πληρωμές , μισά – μισά! Στη συνέχεια ανέβηκες στο καφενείο του Μάρκου – Ράπελλα που το δούλεψες μέχρι τον φετινό Απρίλη. Μια και δυο φορές το χρόνο οργάνωνες τα βραδινά πανηγύρια του χωριού, όλα αυτά τα χρόνια , ήταν η μανία σου , να κλείνεις «οργανοπαίκτες» , όλοι τους σε γνώριζαν, να στήνεις καρέκλες και πάγκους, να τρέχεις στον πάγο , να βρίσκεις προσωπικό.
Το μαγαζί σου ήταν «Ελβετία» , είχες εμπιστοσύνη στους πάντες : « Μπες μέσα και πλήρωσε μόνος σου , πάρε ρέστα μόνος σου από το συρτάρι », τόλεγες συχνά και σε πολλούς , δεν υποπτευόσουν ότι είναι δυνατόν κάποιος να σε κλέψει! Αλλά αμοιβαία και όλοι σε εμπιστεύονταν και σου αφήναν πολλοί απόδημοι τα κλειδιά των σπιτιών. Να παίρνεις και να δίνεις αλληλογραφία, να πληρώνεις τους λογαριασμούς, ΔΕΗ, ΟΤΕ, νερού , φόρους, βοσκής, συντάξεις ΟΓΑ , άλλες ποικίλες παραγγελίας, δρομολόγια , μικρό το κέρδος σου, μεγάλη η διευκόλυνση του κόσμου. Εκσυγχρόνισες και επέκτεινες το κατάστημά σου και όλοι το ευχαριστιόντουσαν , κατέληξαν νάναι συνώνυμα μαγαζί =Σωτήρης ! Γνώρισες πολλούς , πάρα πολλούς και η εκτίμηση από όλους φάνηκε με το αδιαχώρητο που έγινε σήμερα , στο ύστατο χαίρε , τόβλεπες και χαίρονταν η ψυχούλα σου , κοσμοπλημύρα!
Αγαπούσες τη Ηπειρώτικη παραδοσιακή μουσική, αμέτρητες οι κασέτες και τα cd , ράφια γεμάτα, ότι καινούριο κυκλοφορούσε δεν υπήρχε περίπτωση να μη το πάρεις. Ήθελες πάντα τους καλούς δεξιοτέχνες και αρκετές φορές τους έφερνες και συχνά τους «καλοπλήρωνες» . Δεν μπορούσες παρά να κλείσεις τον Νο 1 της εποχής στο γάμο του αδερφού σου, δεν σε ένοιαξε καθόλου τι σου κόστισε. Πολύ χαιρόσουνα και τον μικρό Χρήστο που τον έβλεπες να προοδεύει στο κλαρίνο , ήταν η αδυναμία σου και αυτός πραγματικά μας έκανε όλους να δακρύσουμε με κείνο το αποχαιρετιστήριο μοιρολόι που αχολόγησε στο Αμπελάκι, δάκρυζε κι ουρανός και τα κλαριά των δέντρων ολόγυρα δροσοσταλιές να πέφτουνε, θαρρείς κι αυτά ακούσαν!
Αγαπούσες τα παιδιά του αδερφού σου σαν δικά σου παιδιά, του ορμήνευες , τα μάθαινες , όταν έπρεπε τα μάλωνες δεύτερος πατέρας τους στάθηκες και έτσι και κείνα σε νοιώσανε. Είμαι σίγουρος πως δεν κατάλαβες το βαθύτερο νόημα των λόγων του γιατρού όταν τον επισκεφθήκαμε μαζί τον Οκτώβριο, ούτε πίστεψες ποτέ ότι δεν θα ξεπεράσεις το πολύ σοβαρό πρόβλημα της υγείας σου που ατυχώς σε χτύπησε εκεί που υπήρχε πρόβλημα εκ γενετής. Σου σύστησε κάποια από τις «σύγχρονες» θεραπείες , όμως από τον Φλεβάρη και μετά όλο και γινότανε πιο αισθητό ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Το πάλευες μέχρι τη Μεγάλη Εβδομάδα όπου λες και ήταν σημαδιακό, άρχισαν και τα δικά σου πάθη. Μπες και βγες στα Νοσοκομεία των Ιωαννίνων, πολλές ώρες περάσαμε μαζί, εκεί και τα ανιψίδια σου, εκεί η Ελευθερία, εκεί και η αδελφή σου , και αμέτρητοι οι φίλοι και χωριανοί που ερχόντουσαν για να σε δούνε. Μέρα με τη μέρα έλυωνες σαν το κερί…. Ώσπου στο τέλος πόθησες το χωριό, « …..να πιώ κρύο νερό από τη βρύση μου είπες, έσκασα εδώ μέσα…» Ήταν σαν νάθελες τον τελευταίο αποχαιρετισμό στον τόπο που γεννήθηκες, που μεγάλωσες , που έδρασες στη ζωή σου. Πράγματι έτσι έγινε , αγνάντεψες κι αποχαιρέτησες το χωριό απ’ τη γωνιά της βεράντας , τα σπίτια , τους δρόμους , τα βουνά και τα λαγκάδια , ακόμα και τα 12 σπάνια προβατάκια σου που ήθελες να διατηρείς , την ντόπια , παλιά φυλή που ίσως άλλα τέτοια δεν υπάρχουν σήμερα, πέρασαν κι αυτά μπροστά σου λες και είχαν κι αυτά συναίσθημα και λογικό. ………Στις 11 το πρωί δεν μπορούσες πια να σταθείς άλλο. Το αισθάνθηκες « θα πεθάνω σήμερα » είπες και δεν χόρταινες ανάσα……….Ίσα που σε πρόλαβα και σου είπα το «ώρα καλή» . Έτρεξε ο Θύμιος όσο πιο γρήγορα μπορούσε , έφτασες στο Νοσοκομείο , όμως όλα πια είχαν πάρει τον δρόμο τους . Έπεσες σε κώμα και μια ώρα αργότερα στις 16:15 πέταξε η ψυχή σου μακρυά……
Δεν μπορούσα να μη περιποιηθώ με τα ίδια μου τα χέρια σήμερα την τελευταία σου κατοικία, μου φαίνονταν πως αφήνω κάτι από τη ζωή μου εκεί….
