Η ΠΡΩΤΗ ΕΝΤΥΠΩΣΗ

Πάνε 5 χρόνια τώρα που κάθε Δευτέρα πρωί στις 7΄15 ξεκινάω απ΄ το χωριό για Παραμυθιά με το αυτοκίνητο μου ώστε στις οχτώ να βρίσκομαι εκεί και να περάσω απ΄τα τρία σχολεία ( Δημοτικό, Γυμνάσιο, Λύκειο)που σήμερα πάνε τα παιδιά μου. Μια διαδρομή απ' την οποία ποικίλες εικόνες έχουν απομείνει στη σκέψη μου. Στην αρχή συναντούσαμε πολλά φορτηγά, τεράστιες νταλίκες, βυτιοφόρα , τσιμεντάδικα, ατέλιωτο κομβόϋ κάποτε, και αναρίθμητα Ι.Χ. κυρίως με ξένους αριθμούς. Όλα αυτά αποβιβάζονταν από τα πλοία της Γραμμής Ιταλία - Ηγουμενίτσα. Έπρεπε νά είναι κανείς πολύ προσεκτικός γιατί πίσω από κάθε νταλίκα καιροφυλακτούσε και μια επικίνδυνη προσπέραση. Αργότερα μειώθηκε λίγο ο αριθμός τους γιατί πολλά οχήματα κατευθύνονταν και προς το λιμάνι της Πάτρας. Στη συνέχεια αποκαταστάθηκαν οι δρόμοι των Βαλκανίων και έλατώθηκε και άλλο η κίνηση. Εδώ και ένα χρόνο εξαφανίστηκαν και τα Ι.Χ. γιατί λειτούργησαν μεγάλα κομάτια της ΕΓΝΑΤΊΑΣ οδού. Εμειναν μόνο οι νταλίκες και τα λεωφορεία.
Σήμερα σταμάτησαν και τα λεωφορεία. Δεν συνάντησα ΟΥΤΕ ΕΝΑ μέχρι την Νεράιδα , δεν προσπέρασα κάποιο, ούτε είδα, για πρώτη φορά ,έστω και έναν άνθρωπο στις στάσεις του ΚΤΕΛ να περιμένει. Πέντε νταλίκες μόνο, το ...ταξί της Λεπτοκαρυάς και έναν Μιχλιώτη κτηνοτρόφο. Του χρόνου θα φύγουν και οι νταλίκες.
Και αν χιονίσει, όπως ακριβώς την ιδια Δευτέρα πέρισυ είχε γίνει , θα αργήσουν πολύ τα οχήματα καθαρισμού να έρθουν. Γιατί οι άλλοι δρόμοι θα έχουν προτερεότητα. Σκέφτομαι.... Τα γεγονότα αναπόφευκτα ακολουθούν τις εξελίξεις . Τίποτα δεν γίνεται με το ζόρι. Όταν άνοιξε ο δικός μας \"παλιός\" πια δρόμος
το 1931 μας έδωσε τη δυνατότητα να φύγουμε αλλά δεν μας εμπόδισε την επιστροφή.Φύγαμε, χορτάσαμε, προκόψαμε, γίναμε μεγάλοι και τρανοί σήμερα όμως απομείναμε μόλις 38 ψυχές...
Μόλις βγήκα στη Λούτσα σε ένα στιγμιαίο ματόκλεισμα μου φάνηκε η παραποιημένη από κάποιους περαστικούς χούλιγκανς πινακίδα αντί Πολύδροσο να γράφει \"ΕΡΗΜΩΣΗ - ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ \" .....
Και σαν ένα πλήθος χέρια ανθρώπων να την φιλοτεχνούν.
Άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο .... Ηταν και κάτι λίγοι πάρα πίσω δεν κάναν τίποτα. Σαν να ήταν μου φάνηκε 38 αυτοί...

Παλιέ μου συμμαθητή και άλλοτε συνάδελφε στους αρμυρούς τους πόντους,

η εικόνα που περιγράφεις μας ματώνει και στοιχειώνει τους εφιάλτες μας από τη μέρα που μάθαμε τις αποφάσεις των ιθυνόντων των ΚΤΕΛ. Όμως η πίκρα και ίσως και η οργή για την καταδίκη του χωριού μας στην ερήμωση μέσα από αυτές τις αποφάσεις (και όχι μόνο αυτές...) δεν μπορεί να αντιμετωπίζονται δίχως ευρύτερη ανάλυση των αιτίων που τις εκθρέφουν. Δεν είναι μόνο το δικό μας χωριό που βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα της απομόνωσης. Ούτε η απομόνωση αφορά αποκλειστικά τις συγκοινωνιακές δυσκολίες.

Δική μου πεποίθηση είναι πως τίποτα σε τούτο τον κόσμο δε μας χαρίζεται. Γι' αυτό και δεν ευελπιστώ σε λύσεις αν εμείς οι ίδιοι δεν αλλάξουμε νοοτροπία και δεν ταχθούμε ολοζωής στο μετερίζι της αγωνιστικής διεκδίκησης. Διεκδίκηση που δε θα σταθεί κοντόφθαλμα στο τωρινό πρόβλημα αλλά θα εστιάσει στη ρίζα που βλασταίνει όλα τα ζιζάνια που απειλούν την πορεία του τόπου μας. Για την επαρχία το πρόβλημα λέγεται εγκατάλειψη, για τις πόλεις λέγεται αύξηση της εγκληματικότητας, για την παιδεία υποχρηματοδότηση, για τους νέους ανεργία, για τους ηλικιωμένους συντάξεις πείνας, για τους εργαζομένους εξαντλητικά ωράρια εργασίας και πάει λέγοντας...

Αν έτσι τα αντικρίσεις τα γεγονότα, έκπληξη δε νιώθεις με την τωρινή απόφαση των ΚΤΕΛ. Ήταν αναμενόμενη. Το ερώτημα είναι αν εμείς κάναμε το καθήκον μας όταν έπρεπε... Αν την ημέρα που κληθήκαμε να αποφασίσουμε για το μέλλον του τόπου, πήραμε τις σωστές αποφάσεις. Κι αν έστω και τώρα θα μπορέσουμε να συνειδητοποιήσουμε \"τι φταίει\" για να μην έχει λόγο ο ποιητής να ξαναπεί πως \"κανένα στόμα δεν το βρε και δεν το 'πε ακόμα\". Αλλιώς θα είμαστε άξιοι της τύχης μας. \"Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα\", θα προσμένουμε να γίνει κάποιο θάμα...

Ας ελπίσουμε ετούτη η κακοτυχία να μας βοηθήσει να ωριμάσουμε και να λάβουμε τη μεγάλη απόφαση. Όχι κλάματα και οδυρμοί. Αγώνας χρειάζεται. Με προοπτική πολύ πέρα από την αποκατάσταση των δρομολογίων των ΚΤΕΛ και με διάρκεια. Με στόχο την ευρύτερη ανάπτυξη της περιοχής και όχι μόνο τη συγκοινωνιακή της ένωση με τα μεγάλα αστικά κέντρα. Να μπορέσουμε να ξαναγυρίσουμε στον τόπο μας και όχι μόνο να διευκολυνθεί η ζωή όσων απέμειναν εκεί.

.<br><br>Η δημοσίευση επεξεργάστηκε από: Δανάη, at: 06.02.07 10:47

Συμφωνώ απόλυτα με όσα στην Β΄παράγραφο του κειμένου σου γράφεις καλή μου, μα τον \&quot;εχθρό\&quot; μόνον με κυκλωτικές κινήσεις μπορεί να κατατροπώσει μια ολιγομελής άμυνα , δίκην Μηλτιάδου Μαραθώνι, εξοπλίζοντας κάθε διαθέσιμο ολόγυρα μετερίζι. Ένα από αυτά διάλεξα και δίνω την μάχη μου υπερασπίζοντας Θερμοπύλες.
Ομως τα λόγια του ποιητή πιστεύω δεν ταιριάζουν καθόλου στους λίγους εναπομείναντες μόνιμους κατοίκους του χωριού μας.( Για τους οποίους πολλά άστοχα κατά καιρούς έχουν ειπωθεί) Είναι ευνόητο ότι τα χέρια των πολλών ανθρώπων που φιλοτέχνησαν την πινακίδα της Εγκατάλειψης είναι και δικά μας , χωριανικά .
Αν αυτοί που φύγαν στην ξένα, μετά από σκληρούς αγώνες πέτυχαν πολλά στη ζωή τους και για τούτο μπορούμε να τους θεωρούμε ήρωες, αυτοί που μείναν σε τούτον τον κακοτράχαλο ,άγονο, φτωχό και ανήλιο τόπο και μπόρεσαν να τα βγάλουν πέρα , να επιβιώσουν και να παραδώσουν σε νιότερους βιός , είναι διπλά ήρωες.
Κατάγομαι από μια τέτοια οικογένεια , που στον αγώνα της ζωής πότισε τη γη του χωριού μας από τη Ντράζανη μέχρι και το Ποντίκι όχι μόνο με ιδρώτα αλλά και με πολύ αίμα αθώο...Γι αυτό και νοιώθω την κάθε σπιθαμή της, γη ιερή και υπέρτατο χρέος να αντέξω και εγώ σαν αυτούς, να γίνω κρίκος στην αλυσίδα της ζωής της ιστορίας και της παράδοσης του τόπου μας.

Αγαπητοί συγχωριανοί,
Απ' ό,τι καταλαβαίνει κανείς διαβάζοντας το μήνυμα της Δανάης στο διάλογό σας, οι στίχοι δεν αναφέρονται συλλήβδην στους χωριανούς αλλά σε εκείνους που δεν κάνουν επανειλημένα τίποτε για να αλλάξουν την πορεία του τόπου μας προς την απομόνωση.
Μια απορία καταθέτω μόνο στο διάλογό σας, με όλο το σεβασμό και την εκτίμηση:
Η ώρα εφαρμογής αποφάσεων καταδικαστικών για την προοπτική του χωριού και της περιοχής μας είναι άραγε ώρα πρόσφορη για διαχωρισμούς, διακρίσεις, χαρακτηρισμούς, απόδοση ευσήμων ηρωισμού και προσμέτρηση οικογενειακών θυσιών; Μήπως είναι καλύτερα αυτή την ώρα να είμαστε όλοι μαζί παλεύοντας για τους κοινούς μας στόχους; Μήπως είναι καλύτερα ακριβώς αυτή την ώρα να διευρύνουμε και να στεριώνουμε τους κοινούς μας τόπους, ό,τι μας ενώνει, για χάρη του κοινού μας τόπου;
Κι αν τα έμαθα καλά από τους δασκάλους μας, κι αν τα θυμάμαι καλά, στο Μαραθώνα και στις Θερμοπύλες κάποιοι μάχονταν όλοι μαζί για κοινούς στόχους. Μα γιατί να καταφεύγουμε στον ηρωισμό του ένδοξου παρελθόντος όταν τα σημερινά προβλήματά μας είναι πολλά κι υπάρχει χώρος για ηρωισμούς- για οσους ενδιαφέρονται για κάτι τέτοιο-από όλους; Είμαστε όλοι κρίκοι της ίδιας αλυσίδας κι είναι καλύτερα όταν παλεύουμε από τα ίδια μετερίζια. Όλοι μαζί μπορούμε καλύτερα, όλοι μαζί είμαστε καλύτεροι, κάπως έτσι το άκουσα στο χορό κι εδώ το καταθέτω...

Η δημοσίευση επεξεργάστηκε από: admin, at: 07.02.07 01:11<br><br>Η δημοσίευση επεξεργάστηκε από: admin, at: 07.02.07 01:14

Αγαπητέ παπα Δημήτρη,

το ότι κάποιοι έμειναν στο χωριό και κάποιοι έφυγαν και ζούνε στα ξένα είναι γεγονός. Όμως αυτό δε στοιχειοθετεί κριτήριο διαχωρισμού των συγχωριανών σε λιγότερο ή περισσότερο Πολυδροσίτες ούτε σε λιγότερο ή περισσότερο υπεύθυνους για τη βελτίωση του χωριού. Λάθος κατάλαβες πως εκ μέρους μου αποδόθηκε ευθύνη στους 38 μόνιμους κατοίκους και ελαφρά τη καρδία παραχώρησα απαλλαγή για τους ξενιτεμένους.

Η φύση της δικής μου εργασίας (οι Θερμοπύλες μου αν προτιμάς) με έχουν διδάξει να αποφεύγω τους διαχωρισμούς κάθε είδους. Κι αυτό που εφαρμόζω για τους μαθητές μου, που όλους τους θεωρώ παιδιά μου ανεξάρτητα αν είναι Ελληνόπουλα ή Αλβανάκια, έξυπνοι ή αδύναμοι στα μαθήματα, με πλούσιους ή με φτωχούς μπαμπάδες κλπ θεωρώ πως πρέπει να το εφαρμόζω σε όλες τις σχέσεις μου με τους ανθρώπους. Αλλιώς θα είμαι διπρόσωπη και ανειλικρινής απέναντι στους μαθητές μου όταν τους μιλώ για ισότητα.

Θα μου επιτρέψεις μάλιστα και έναν παραλληλισμό ώστε κάθε σκιά διαχωρισμού σε καλούς και κακούς Πολυδροσίτες να απομακρυνθεί. Πες μου σε παρακαλώ, ποια παιδιά αγαπούν τη μάνα τους περισσότερο, εκείνα που την έχουν κοντά τους ή εκείνα που ζουν μακριά της ή και την έχουν χάσει τελείως? Νομίζω πως σύγκριση δε χωρά. Η αγάπη όλων είναι το ίδιο μεγάλη, μόνο που όταν αυτό που αγαπάς το στερείσαι, υποφέρεις περισσότερο, το λαχταράς και το επιθυμείς λίγο παραπάνω. Ίδια είναι και η αγάπη για το γενέθλιο τόπο. Ίδιο και το χρέος μας απέναντί του. Είτε τον κατοικούμε μόνιμα και τον χαιρόμαστε την κάθε μέρα είτε είμαστε υποχρεωμένοι να ζούμε μακριά του. Το μόνο που αλλάζει είναι ο πόνος που ταλανίζει την ψυχή του ξενιτεμένου. Αυτός ο πόνος που σοφά η ελληνική γλώσσα «πάντρεψε» με το νόστο και έπλασε τη λέξη νοσταλγία.

Συχώρα μας λοιπόν, παπά μου, αν αυτή η νοσταλγία μάς κάνει ώρες ώρες να υπερβάλλουμε στην αγωνία μας για το μέλλον του τόπου μας. Εσύ, από το δικό σου «μετερίζι» ξέρεις καλύτερα από μένα να αφουγκράζεσαι τον ανθρώπινο πόνο και είμαι σίγουρη πως θα καταλάβεις τι σου λέω.

Για τα υπόλοιπα που γράφεις. . . Ναι, μερικές φορές είναι αλήθεια πως χέρια δικά μας φιλοτεχνούν και πινακίδες που δε μας αρμόζουν. Άλλες με τίτλο «εγκατάλειψη» κι άλλες με ακόμη πικρότερα λόγια. Άνθρωποι είμαστε μαθές, εύκολη λεία του «πειρασμού». Κατανοητή και ανθρώπινη η πτώση στην αμαρτία. Επιλήψιμο είναι μόνο όταν συνειδητά επιλέγουμε το λάθος δρόμο και όταν ακόμη χειρότερα δε βρίσκουμε το θάρρος να το διορθώσουμε. Ναι, είναι άθλημα για δυνατές ψυχές ετούτο. Και τούτη τη δύναμη ψυχής, διόρθωσέ με αν κάνω λάθος, αναγνωρίζει και η εκκλησία παραχωρώντας συγχώρεση σε όσους ειλικρινά μετανοούν.

Και κάτι ακόμη: Μια και από τα γραφόμενά σου προκύπτει παράπονο για άστοχες ενέργειες κάποιων, κι επειδή κατά καιρούς όλοι μας γίναμε αποδέκτες διαφόρων παραπόνων για συμπεριφορές που προσβάλλουν και πληγώνουν, ίσως θα έπρεπε να βρούμε τον τρόπο ετούτα όλα τα πικρά να τα ξορκίσουμε και άλλο να μην τους επιτρέψουμε να σπέρνουν μεταξύ μας τη διχόνοια. Γιατί τότε, μαζί με το Βάρναλη, θα μας επιτιμήσει και ο μεγάλος Ζακυνθινός:

«Αν μισούνται ανάμεσό τους
δεν τους πρέπει ελευθεριά»

Ή στη δική μας περίπτωση, αν μεταξύ μας είμαστε χωρισμένοι σε φατρίες και κοιτάμε να βγάλουμε ο ένας το μάτι του άλλου, μην ψάχνουμε τι μας φταίει και δεν έχει προκοπή ο τόπος μας. Αγώνας, ναι, χρειάζεται και χαίρομαι που συμφωνείς, όμως αγώνας ενωμένος. Όλοι μαζί σαν μια γροθιά. Να αφήσουμε στην άκρη το εγώ και το εσύ, το κάτοικοι και ξενιτεμένοι και να γίνουμε εμείς, όλοι εμείς που μας έλαχε ιδιαίτερη πατρίδα μας το πανέμορφο Βλαχώρι. Αυτό θαρρώ πως είναι το πραγματικό συμφέρον του τόπου μας. Κι αυτό αρκεί η θέλησή μας και μόνο για να το πετύχουμε. Τίποτε άλλο. Γιατί είναι χειρότερη και από την απομόνωση που μας επέβαλε η απόφαση των ΚΤΕΛ η άλλη απομόνωση των ψυχών που μόνοι μας προκαλούμε. Η απομόνωση που όσοι ζούμε μακριά μάς πληγώνει ακόμη περισσότερο κάθε φορά που κατεβαίνουμε στο χωριό. Ξένοι και στην Αθήνα ξένοι και όταν ερχόμαστε στον τόπο μας. Ερχόμαστε εκεί και μαθαίνουμε ετούτο ή το άλλο κι αντί να χαιρόμαστε τις λίγες μέρες μας εκεί, μαυρίζει η ψυχή μας και κοιτάμε να φύγουμε μια ώρα αρχύτερα? Πριν η ανθρώπινη αδυναμία μας παρασύρει κι εμάς στο ένα ή στο άλλο άκρο της διελκυστίνδας.

Όχι, παπά μου. Σε λάθος άνθρωπο καταλόγισες διάθεση διαχωρισμού. Τιμώ και σέβομαι όλους τους Πολυδροσίτες είτε κατοικούν στο χωριό μόνιμα είτε όχι. Το ίδιο σέβομαι και τιμώ όλες τις οικογένειες των συγχωριανών και τον καθένα ξεχωριστά. Κι αν κάποιες πικρίες έχω, τις κρατώ για τον εαυτό μου και με το «ου γαρ οίδασι» προσπαθώ να τις αντιμετωπίσω. Όχι να τις αντιγυρίσω. Η πρότασή μου για αγώνα δεν έκρυβε καμιά άλλη σκοπιμότητα πέρα από την αγωνία για το αύριο του τόπου μας. Και στον αγώνα αυτό δε μας περισσεύει κανένας. Μια χούφτα άνθρωποι είμαστε. Ας μη γινόμαστε λιγότεροι αυτοτεμαχιζόμενοι σε στρατόπεδα. Κι αν κάποιοι επιμείνουν σ? αυτή την τακτική, εμένα παρακαλώ να με αφήσετε απ? έξω. «Ου συνέχθειν αλλά συμφιλείν έφυν», κατά τον αρχαίο τραγικό.

Δανάη (και κατά κόσμο Μαρία Λαμπρίδου)

____________________________________________<br><br>Η δημοσίευση επεξεργάστηκε από: Δανάη, at: 07.02.07 01:47