ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

ΣΗΜΕΡΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 21/8/09 Ο ΣΥΝΧΩΡΙΑΝΟΣ ΜΑΣ ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΑΠΕΒΙΩΣΕ. Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΕΠΥΘΗΜΕΙ ΑΝΤΙ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΝΑ ΚΑΤΑΤΕΘΟΥΝ ΠΡΟΣΦΟΡΕΣ ΣΤΟΝ ΦΙΛΟΠΡΟΟΔΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΠΟΛΥΔΡΟΣΙΤΩΝ. ΑΡ. ΛΟΓ/ΣΜΟΥ 347/296025-72 ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ. ΚΗΔΕΙΑ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΔΕΥΤΕΡΑ 24/8/09

Ο θείος Κωστάκης... έτσι τον έλεγε πάντα η μάνα μου. Κωστάκη, όχι Κώστα. Και καταλάβαινα από την χαϊδευτική έκφραση την ιδιαίτερη αγάπη που του είχε.

Τον ίδιο ελάχιστες φορές τον είχα συναντήσει. Η τελευταία ήταν θαρρώ στο επιθανάτιο προσκεφάλι του παππού μου. Φίλοι γκαρδιακοί οι δυο τους. Και τα έφερε η τύχη το τελευταίο τηλεφώνημα του παππού να γίνει ακριβώς στον Κωστάκη. Θυμάμαι με τι συγκίνηση το έλεγε ο ίδιος σε κείνη την επίσκεψη στο νοσοκομείο. Πριν πέντε και πλέον χρόνους. Τώρα είναι έτοιμος για το μεγάλο ταξίδι και ο θείος Κωστάκης.

Ο λεβέντης θείος Κωστάκης, ο Μακόπουλος. Και Μάκος στα πρώτα του βήματα. Από τη μεγάλη οικογένεια των Μακαίων, που κρατάμε κι εμείς φύτρα... Μεγάλο το σόι και αρκετές οι συνωνυμίες. Ίσως γι' αυτό και άλλαξε το επώνυμο σε Μακόπουλος. Όπως και ο αδερφός του ο Σπύρος. Τα άλλα αδέρφια, ο μπαρμπα - Χρήστος, ο πάλαι ποτέ πρόεδρος του χωριού μας, και ο θείος Λάμπρος, κράτησαν το Μάκος.

Τα άλλα αδέρφια του είναι φευγάτα από καιρό. Και η αδερφή του, εκείνη η ξεχωριστή λεβεντογυναίκα, η Κατέρω. Όπως και το ανίψι του, ο πολυαγαπημένος όλων μας Σταύρος Μάκος. Θα βρει πολλούς εκεί που θα πάει ο θείος Κωστάκης να τον καρτερούν. Και την κυρά του, την αρχόντισσα τη Μικρασιάτισσα που η ζωή του φύλαγε ως δώρο εκλεκτό. Την Αγγέλα του. Μα που την έχασε νωρίς...

Κυρίως όμως θα βρει τη μανούλα του. Την κυρα - Βασιλική. Που δεν πρόκαμε να τη γνωρίσει. Σαν έπινε κανένα ποτηράκι τον έπιαναν τα κλάηματα και θυμόταν πόσο άκαρδα του φέρθηκε η ζωή. Να χάσει τη μάνα του την ίδια ώρα που ερχόταν στον κόσμο.

Κι έπειτα έπιανε λέει τον παππού μου, το Θεολόη το Διώχνο, αγκαλιά, και του έλεγε: Είμαστε αδέρφια εμείς. Ήπιαμε γάλα από την ίδια μάνα.

Ήταν που λέτε εκείνο τον καιρό που ορφάνεψε ο θείος ο Κωστάκης λεχώνα η βαβα - Αρετή. Για πολλοστή φορά... Με το δικό της Κώστα, τον Κάπα - Δέλτα όπως τον θυμάται ο κόσμος, μωρό στη σαρμανίτσα. Και μαζί με το δικό της μωρό βύζαινε και το άτυχο ορφανό που ποτέ δε λησμόνησε αυτή την καλοσύνη. Να γιατί για όλους μας ήταν ο Κωστάκης. Ο Κωστάκης μας. Και να γιατί μας λύπησε ιδιαίτερα ο χαμός του.

Σήμερα που καθίσαμε να φάμε έπιασαν οι γονείς μου να διηγούνται ιστορίες για το θείο Κωστάκη. Και πιο πολύ αξίζει να σταθεί κανείς στη μεγάλη του περιπέτεια στα χρόνια της ιταλικής κατοχής.

Δεκαεξάχρονος ήταν τότε ο Κωστάκης. Μα ο μεγαλύτερος αδερφός του, ο Σπύρος, ήταν αντάρτης. Στην αρχή λέει του ΕΛΑΣ, αργότερα του ΕΔΕΣ...

Σαν το έμαθαν οι κατακτητές αποφάσισαν να τιμωρήσουν την πράξη του. Τιμωρία που έφτασε και στο μικρό αδερφό, τον Κωστάκη. Τον συνέλαβαν λοιπόν αλλά λόγω ίσως του νεαρού της ηλικίας του, δεν του πέρασαν χειροπέδες.

Αιχμάλωτοι και δεσμώτες βρίσκονταν επάνω στις Κορύτες. Και σε μια στιγμή ο Κωστάκης βρήκε την ευκαιρία και το έσκασε. Πήραν φωτιά τα όπλα των Ιταλών. Έπεφταν οι σφαίρες σαν χαλάζι μα ο Κωστάκης ευκίνητος σαν ζαρκάδι. Ζικ ζακ κατέβηκε όλη την κατηφόρα, τη γυμνή από δέντρα εκείνο τον καιρό.

Κατά πόδι στο μικρό φυγά ο επικεφαλής των Ιταλών, ο ονομαστός για την αυστηρότητά του Τζιοβάνι. Δε σκέφτηκε πως ένα παιδάκι ήταν όλο κι όλο. Και έκανε τα αδύνατα δυνατά να τον πιάσει ζωντανό ή νεκρό.

Κάποια στιγμή ο Κωστάκης έφτασε κάτω από τον Τσούτσουρα, κι εκεί παραπάτησε και στραμπούληξε το πόδι του. Αδύνατον πια να συνεχίσει την τρελή αρέντα στον κατήφορο.

Αποφάσισε λοιπόν να παίξει το τελευταίο του χαρτί και κρύφτηκε μέσα στα βατσούνια και τις πέτρες. Άδικα ο Τζιοβάνι τον γύρευε. Η ζωή χρωστούσε ακόμα πολλούς χρόνους στον Κωστάκη.

Πέρασε που λέτε καιρός, ο Κωστάκης κατατάχτηκε κι αυτός στον ΕΔΕΣ, μαζί με τον αδερφό του. Και κάποια στιγμή, για να δείτε τι παράξενο πράγμα είναι η ζωή, όταν η Ιταλία κατέρρευσε, ποιος άλλος νομίζετε βρέθηκε συμπολεμιστής του Κωστάκη;

Ο άλλοτε απηνής διώκτης του, ο Τζιοβάνι.

Κι έλεγε ο θείος Κωστάκης: Αν ήταν άλλος, θα τον είχε ξεκάνει τον Ιταλό.

Ο Κωστάκης όμως όχι. Και πολέμησαν δίπλα δίπλα με το Τζιοβάνι ενάντια στους Γερμανούς.

Χρόνια αργότερα, όταν η Ελλάδα ελευθερώθηκε, ο θείος Κωστάκης συνάντησε τη γυναίκα της ζωής του. Του χρώσταγε είπαμε η ζωή πολλά για όσα τράβηξε στα μικρά του χρόνια. Ζευγάρι από τα λίγα οι δυο τους. Την ευτυχία τους σύντομα συμπλήρωσε η μοναχοκόρη τους, η Βασιλική. Με το όνομα της πρόωρα χαμένης γιαγιάς της βεβαίως.

Τέταρτο και αχώριστο μέλος της οικογένειας η γυναικαδελφή του, η κιυρα - Μαρίνα. Μαζί μοιράστηκαν τη στέγη και το ψωμί. Και τον είχαν τον Κωστάκη οι δυο αδερφές στα ώπα ώπα. Όπως του άξιζε. Γιατί λεβέντης ήταν και στο σπίτι του ο θείος Κωστάκης. Άνθρωπος που ήξερε να ζήσει.

Κι έτσι ευτυχισμένοι έζησαν μέχρι που ο χάρος του στέρησε την πιστή του συντρόφισσα.

Μα και μετά ενωμένοι στάθηκαν και μαζί πάλεψαν τον αβάσταχτο πόνο του χαμού της αγαπημένης τους.

Τώρα εκείνη, η θεία Αγγέλα, ετοιμάζεται να τον υποδεχθεί. Έτσι τουλάχιστον θέλουμε να πιστεύουμε για να γλυκαίνουμε τον πικρό καημό του θανάτου. Έστω και τελείως ποιητικά...

Γιατί είναι δύσκολο να δεχθούμε πως άνθρωποι με σάρκα και οστά και τόσο γεμάτη ζωή και τέτοια λεβεντιά, βρίσκονται πια στο μεγάλο τίποτε. Κι ας λέει και η θρησκεία πως χώμα είμαστε και χώμα θα καταλήξουμε...

Άνθρωποι όμως σαν το θείο Κωστάκη συνεχίζουν και "ζουν" όσο ζουν και τους θυμούνται και τους μνημονεύουν με αγαθούς λόγους όσοι τους γνώρισαν.

Αιωνία σου η μνήμη λοιπόν πολυαγαπημένε θείε Κωστάκη.

Να χαιρετίσεις όλους τους δικούς μας εκεί που θα πας. Και να μου φιλήσεις ξεχωριστά τον παππού μου, το αδέρφι σου... Κι ένα χορό λεβέντικο να κάνετε σαν τόσους άλλους που χορεύατε στην ξενιτιά της Αθήνας, στη "Ζίτσα" και στον "Έλατο". Της πικρής Αθήνας που θα σε κρατήσει για πάντα τώρα κοντά της.

Καλό ταξίδι θείε Κωστάκη...