Στου μπάρμπα -Νικόλα τα εννιάμερα

Σαν σήμερα , ακριβώς πριν μια βδομάδα προπέμψαμε τον μπαρμπα-Νικόλα για το αιώνιο ταξίδι του. Τετάρτη βράδυ , 3 Νοέμβρη 2010, έκλεισε τα μάτια του και αναπαύθηκε από την τόσο περιπετειώδη ζωή του. Βάδιζε τα 91 του χρόνια. Ήταν ο 6ος απόγονος του γενάρχη των Μαρτιναίων Τάση – Μαρτίνη , που εγκαταστάθηκε στο Βλαχώρι γύρω στο 1780. Μετά τον Τάση ακολουθούν κατά σειρά ο Χρήστος, Δημήτριος ( Μητσι-Χήτος), Χρήστος ( Τσερβάρης ), Γρηγόριος και Νικόλαος. Πρωτόκος γυιος του Γρηγόρη και της Πανάγιως, γεννήθηκε το 1920 τον Γενάρη. Ακολούθησαν άλλα 4 αδέρφια του. Από αυτά οι δύο , χάθηκαν το 1948. Ο Βάιος από σφαίρες των ανταρτών του Σπύρο – Κόκκορη στην προσπάθεια του να αποδράσει όταν αυτοί με τη βία τον απήγαγαν, 22 χρονών τότε. Έπεσε νεκρός στο λάκκο στο Ποντίκι , εκεί ένα εικόνισμα θυμίζει το γεγονός. Ο Βασίλης που ήταν μαζί του τα κατάφερε , όμως το Νοέμβρη της ίδιας χρονιάς πάτησε μια νάρκη στο Βιντερείκο και πέθανε από την αιμορραγία. Ο Χρήστος πέθανε πριν ένα χρόνο, έμεινε τώρα πια μόνον ο μικρότερος , ο Βαγγέλης 74 ετών σήμερα. Ο Νικόλας παντρεύτηκε στη διάρκεια της κατοχής την Μηλιά του Γιώργο – Αναγνωστόπουλου ( Γιωρ-Φώτου ) και απέκτησαν τρία παιδιά , το Γιώργο , τον Γρηγόρη και τη Λεμονιά. Όμως το 1957 πέθανε η Μηλιά , μετά από μακρά αρρώστια. Έτρεξε στους γιατρούς ο μπαρμπα – Νικόλας σε εκείνους τους δύσκολους καιρούς, με τρία μικρά παιδιά, και δίχως μέσα, με όλη την οικονομική δυσχέρεια, που είχαν βέβαια και οι περισσότεροι χωριανοί, δεν έγινε όμως τίποτα. Ο Γιώργος και ο Γρηγόρης μπήκαν στο μεροκάματο από 12 χρονών, φύγαν για την Αθήνα, η Λεμονιά όμως ήταν μωρό. Έτσι το 1960 ο Νικόλας παντρεύτηκε την Κωνστάντω Μάντζιου από τη Ραβενή που του μεγάλωσε τη Λεμονιά και μαζί απέκτησαν το Δονάτο. Δουλειά νύχτα σε νύχτα ο μπαρμπα Νικόλας . Δεν ήξερε τι θα πει κούραση. Ζώα, χωράφια , μεροκάματο. Σήμα κατατεθέν η τεράστια τσεκούρα του. Κασμάς, φτυάρι και βαριά είχαν γίνει παιχνιδάκι στα χέρια του. Ολιγαρκής, υπομενετικός και χαμογελαστός, βοηθούσε πάντοτε στη ανάγκη τους πάντες. Χρόνια ολόκληρα δούλευε στον Πλακωτιώτη Νικολα-Γάκη , κουβαλούσε κάρβουνα από το Κουρί στη Λούτσα με τα μουλάρια, αργότερα με τον μαστρο – Γιάννη ( Τσόδουλο ) σε διάφορα έργα του Λαμπρίδη. Μαζί φτιάξανε και το σπίτι στο Αμπελάκι, αφού αγόρασε το οικόπεδο του Κώστα – Σιώζου από τον γυιό τον Λάκη τον Μαραγκό. Τόπος βραχώδης , ανάποδος , τον έφαγε με τη βαριά ο μπαρμπα – Νικόλας, έσπασε μαντένια, έχτισε μαντριά , στέρνες, πεζούλια. Όμως το 1999 βρέθηκε στην τροχιά ενός αυτοκινήτου που ενεπλάκη σε τροχαίο ατύχημα και έπαθε βαρύ κάταγμα στο πόδι του. Ταλαιπωρήθηκε πολύ , όμως τα κατάφερε και πάλι σηκώθηκε. Πήρε και λίγα μανάρια πρόβατα και με το γάιδαρό του πάλι στα ξύλα, στο αμπέλι, στους κήπους. Με τα πόδια από το Αμπελάκι κάθε Κυριακή πρωί- πρωί στην εκκλησία. Όποτε τον συναντούσες «Δόξα τω Θεώ» έλεγε. Ως τελευταία ,τον Αύγουστο. Τώρα ήρθε η ώρα της ξεκούρασης , λίγο παρακάτω απ’ το σπίτι του εκεί αναπαύετα και αγναντεύει πανήδρομα τον τόπο του, που με τόσο ιδρώτα πότισε.



( Χρήστος και Νικόλας, Σεπτέμβριος 2008)

Αιωνία του η μνήμη. Ένα από τα πιο καλοσυνάτα πρόσωπα του χωριού στα άλλοτε παιδικά μου μάτια. Χαμόγελο σύψυχο, μεταδοτικό. Αργότερα, πόσο χαιρόμουν όταν τον αντάμωνα στο έμπα του χωριού... Οι τελευταίες εμβληματικές μορφές του χωριού μας φεύγουν ανεπίστρεπτα, τα ανθρώπινα τοπία το τόπου μας ερημώνουν διαρκώς, σε κάθε τέτοια "αναχώρηση" πενθούμε όλοι μας. "Φεύγουν" αλλά θα είναι πάντα εδώ. Στο νου και την καρδιά όσων αξιωθήκαμε να τους γνωρίσουμε. Στα πρόσωπα των απογόνων που κράτησαν ακέραιο ρο χαμόγελο των αλησμόνητων προγόνων τους...