Αφιέρωμα : Κυνήγι

Τότε που ήμουνα μανιασμένος με το κυνήγι, τριάντα χρόνια πίσω, η λαχτάρα μου ήταν πότε θα βρεθώ στο χωριό να ασχοληθώ με το αγαπημένο μου σπορ. Τα μάτια μου ήταν μονίμως στραμμένα προς τους φασότοπους του χωριού να ιδώ που πετάνε οι φάσες. Μια μέρα λοιπόν, μέσα Γενάρη θα ’τανε, με το που βγαίνω από το σπίτι, τι βλέπω , ένα κοπάδι φάσες , καμιά εκατοστή, να κατευθύνονται από του Φωτεινού προς του Δόβρου, γρήγορα παίρνω τα κιάλια μου και τις βλέπω που έπιασαν τα γυμνά από φύλλα δένδρα του Φωτο-Τάτση, στη ραχούλα πριν το χωράφι του Νικόλα-Γιάννη. Αμέσως το μυαλό μου άρχισε να επεξεργάζεται σχέδια προσέγγισης, εύκολη θέση σχετικά, σε οδηγεί το μονοπάτι ακριβώς, είτε πάς από το Αμπελάκι , είτε από τα Λιθάρια. Για συντομία προτίμησα την πρώτη λύση. Αμέσως αρπάζω το παλιό μου δίκαννο , CRUPP ESSEN, τόχα από τον παππού μου τον Χρήστο-Νικόλα, έτους κατασκευής 1952 με κοκόρια, όχι κάνα σπουδαίο όπλο, αλλά είχε μια αριστερή κάνη άλλο πράμα, ένα αστέρι , φουλ τσοκ, 17,2 mm , έκοβε μακριά , δεν μου ξέφευγε φάσα εύκολα. Βάζω δυο 5/άρια στις θαλάμες και γρήγορα αναβαίνω προς την πλατεία να πάρω το αυτοκίνητό μου. Να σου στο δρόμο ο μπάρμπα Νικόλας ( Ράπελλας ) έβγαινε από την εξώπορτα ξεφυσώντας τον καπνό του τσιγάρου του , μπερδεμένον με την αγαπημένη του αρβανίτικη φράση , “ chi vete , mire; “ που ανταπάντησε στο βιαστικό μου καλημέρισμα κι απόρεσε: - « τι αρεντεύεις μωρέ διάολε με τη ντουφέκα στον πλάτη ;» Δεν έκατσα να του εξηγήσω , ούτε στάθηκα καθόλου στο καφενείο, είδε που κοίταζαν οι μπαρμπάδες εκεί, Αποστόλης και ο Μάρκος. Είχα το αμάξι τότε στο γκαράζ του Στέφανου Ράπελλα, εκεί που τώρα είναι το ιατρείο, που μετασκευάστηκε πριν μερικά χρόνια αφού παραχωρήθηκε στο Σύλλογο για αυτό το σκοπό για 25 χρόνια. Ανοίγω λοιπόν το αμάξι , βάζω το όπλο μου μέσα και πάνω που ετοιμάζομαι να μπω μέσα , ακούω μια φασαρία, μια κοσμοχαλασιά, σκούζανε οι κότες πάνω κατά τον Τσούτσουρα, χουγιατά από τον παπου Νικόλα-Σπύρο , φτερουγίσματα και αχολογιά. Γυρίζω το βλέμμα μου , με το ένα πόδι μέσα στο αμάξι, τι να ιδώ: Αλαφιασμένος ένας κόκκορας έτρεχε στην κατηφόρα και ξοπίσω του μια αλεπού, αλούπαρος με φουντωτή ουρά, με ανοιχτό το στόμα χάσκωντας τα κοφτερά δόντια .



Με το που έφτασε ο έρμος ο κόκορας στο πάνω πηγάδι, γλίστρησε από την υπερένταση στην άσφαλτο και χραπ η αλεπού τον άρπαξε από τον λαιμό. Εγώ με το που έπιασα το οπτικό ερέθισμα , αμέσως στο δέκατο του δευτερολέπτου άλλαξα κίνηση , άρπαξα το δίκανο , ακαριαία, σήκωσα κοκόρια, και την στιγμή που η αλεπού έκλεινε το στόμα , μπάαααααμ!!!! Βρόντηξε το CRUPP ESSEN και αχολόησε το Μεσοχώρι. Πετάχτηκαν έξω από το μαγαζί , λαχτάρισαν , σου λέει του άναψε το ντουφέκι, που ρίχνει αυτός; Με το μπάμ λοιπόν , τέζα η αλεπού , ξάπλα και ο κόκορας με το λαιμό στο στόμα της. Είπα με 5/ρια έριξα στα 20 μέτρα, άνοιξαν τα σκάγια, πάει και ο κόκορας μαζί με το χάρο που τον κυνηγούσε. Πλησιάζω λοιπόν και με το πόδι μου ταρακουνάω την αλεπού, χωρίς ανάσα στον τόπο, κουνάω και τον κόκορα …. σηκώνεται ορθός αυτός και παίρνει την κατηφόρα κακαρίζοντας και έγινε άφαντος κατά το Μουσείο. Έφτασα ως πέρα στου Τέλη , πουθενά ο κόκορας! Για φανταστείτε έπεσε η ντουφεκιά και άφησε στον τόπο την αλεπού , μια στιγμή, ένα dt , πριν σφίξει τα δόντια της στο λαιμό του πετεινού, κι αυτόν δε τον πέτυχε ούτε ένα σκάγι ! Μα τη λαχτάρα του όμως, που χάθηκε τρεις μέρες περιπλανώμενος, ποιος ξέρει που, εν τούτοις τη γλίτωσε από βέβαιο θάνατο δυο φορές , τη μια από την αλεπού , την άλλη από τα σκάγια του όπλου. Την τρίτη λοιπόν μέρα γύρισε στο κοτέτσι , πάνω στο σπίτι του Σταύρο – Μαρτίνη στον Τσούτσουρα.



Με όλη αυτή την περιπέτεια βέβαια πάνε οι φάσες, φύγανε μετά από κάποια ώρα , γιατί κι εγώ άργησα ψάχνοντας να βρω τι έγινε ο κόκορας. Μου βγήκε όμως άλλο τυχερό , αφού μόλις επέστρεψε στο σπίτι , αμέσως η κυρά – Δήμητρα μου έστειλε το βράδυ με το Νικόλα , ένα καλαθάκι γεμάτο αυγά , νόστιμα , αλανιάρικα , χωριάτικα!

Το κυνήγι με τα όπλα ήταν πάντοτε προνόμιο των μεγάλων , άλλωστε και σήμερα δικαίωμα οπλοχρησίας και κυνηγιού έχουν μόνο οι άνω των 18 ετών. Τι γινόταν όμως με τους μικρότερους, από πιτσιρικάδες εφτάχρονους έως και τους 15/χρονους έφηβους; Ένα άλλο είδος κυνηγιού ήταν σε γενική εφαρμογή , ή άσκηση του κυνηγιού με παγίδες , που στο χωριό τις λέγαμε πλάκες . Ως την δεκαετία του 1970 οι περισσότεροι νέοι στα χωριά «στήνανε πλάκες». Ιδίως τα σχολιαρόπαιδα, μετά μανίας. Πρωί – πρωί, πριν ακόμα κινήσουν για το σχολειό, το μυαλό τους καθόλου δεν ήταν στα μαθήματα , αλλά με το τρώγανε βιαστικά τον καυτό τραχανά, βολίδα τρέχανε να στήσουν τις πλάκες. Τι ήταν όμως οι πλάκες; Ιδού:




Από υλικά, απλούστατη αλλά πολύ αποτελεσματική κατασκευή. Τι χρειαζόμασταν; Μια πλάκα , όχι πολύ μεγάλη , διαστάσεις το πολύ 30 Χ 30 εκατοστά , όχι πολύ χοντρή για να μη διαλύονται τα πουλιά που ήταν μικρόσωμα κυρίως. Άλλη μια πέτρα για στήριγμα και μερικά ξυλάκια για την παγίδευση. Το πάνω ξύλο που κρατάει την πλάκα όρθια το λέγαμε «καβαλάρη», ήταν λίγο χοντρούτσικο. Ο καβαλάρης ακουμπούσε σε ένα ξύλο μικρότερο ,την « παγίδα» το ίδιο χοντρούτσικο και αυτό, ακουμπούσε στην κορφή της και η «παγίδα» τραμπαλίζονταν στο «στήριγμα» από το βάρος της πλάκας , την ισορροπία την πετύχαιναν τα «κοτσάκια» σε σχήμα Λ , από την «παγίδα» προς την πλάκα σε απόσταση 4-5 εκατοστά από το έδαφος. Στο έδαφος ανάμεσα στα «κοτσάκια» έμπαινε το δόλωμα , λίγα ψίχουλα ψωμιού ή και κάνα σπυρί καλαμπόκι καμιά φορά για να τραβήξουν κανέναν κότσυφα. Δυο μικρά ξυλάκια έμπαιναν πάνω από το δόλωμα είτε από το έδαφος προς καθένα «κοτσάκι» ή πάνω σ’ αυτά. Έτσι μόλις σφίγγανε τα κρύα και δυσκολευόντουσαν τα πουλιά να βρούνε τροφή , Δεκέμβρη –Γενάρη – Φλεβάρη , πολλά από αυτά έβλεπαν το δόλωμα , αλλά την πλάκα δεν την καταλάβαιναν. Την πλησίαζαν , γυρόφερναν λίγο, μπορεί να ακουμπούσαν στο στήριγμα, στην ίδια την πλάκα, ακόμα και στον καβαλάρη που φυσικά δεν έπεφτε. Αργά ή γρήγορα θα κάνανε και το επίμαχο πηδηματάκι για να τσιμπήσουν τα ψίχουλα, φρούπ στο ένα από τα «κοτσάκια» και…….πτοοοόπ! η πλάκα έπεφτε , από κάτω το πουλάκι. Έτσι το μεσημέρι ή το απογεματάκι που θα περνούσαμε για έλεγχο το βρίσκαμε συνήθως σκοτωμένο. Καμιά φορά κάναμε λίγο γούρνα και παγιδεύονταν ζωντανά. Με μεγάλη αγωνία τριγυρνάγαμε όλες τις πλάκες για να δούμε τι πιάσαμε. Τι πουλιά πιάναμε ; Κυρίως κοκκινολαίμηδες, τσιονίδια, στεφανάκια, σταρίδες , σουσουράδες σπάνια , που και που κανέναν τρυποφράχτη και όταν πιάναμε κότσυφα ήταν η μεγάλη μας χαρά! Βέβαια αν ακούσουν τα σημερινά παιδιά ότι πιάναμε και τρώγαμε αυτά τα μικρά πανέμορφα πουλιά της φύσης και μάλιστα με τέτοιον τρόπο , θα μας περάσουν για πολύ πρωτόγονους και αγροίκους, όμως ήταν μια πραγματικότητα αιώνων , που έσβησε πλέον , μαζί με την αφθονία των αγαθών που έφερε ο καταναλωτισμός. Τότε στα χωριά δεν υπήρχαν τα πατατάκια και τα κρουασάν, σοκολάτες και τα αναψυκτικά, ή παγωτά και οι άλλες λιχουδιές που μάλλον ζημιά κάνουν και καθόλου δεν τα στερούνται τα σημερινά παιδιά, σπάνιες ήσαν και οι καραμέλες ακόμα , που και που κανένα ξερολούκουμο βρίσκαμε . Πιάναμε εκείνα τα πουλάκια , μούτεμα , στο μασιά και στα κάρβουνα κατ’ ευθείαν, μας φαίνονταν πεντανόστιμα και χορταστικά! Μα δεν είμασταν μόνο εμείς τα παιδιά , ακόμα και οι πιο μεγάλοι στήνανε πλάκες. Δεν ξεχνάω τη συγχωρεμένη από το 1982 τη γιαγιά μου , εκεί στα μαντριά που πήγαινε στα ζώα , πάντα έστηνε και κάνα -δυο πλάκες!





Οι κοκκινολαίμηδες είχαν τα περισσότερα θύματα. Οι καϋμένοι δεν πονηρεύονταν καθόλου, ιδιαίτερα με τον χιονιά , κατ’ ευθείαν στην πλάκα πήγαιναν. Ήταν το κρέας τους πανθομολογουμένως το πιο νόστιμο.





Τα τσιονίδια ήταν σχεδόν διπλά από τον κοκκινολαίμη , τα είχαμε για επιτυχία, άμα ήταν και λίγο ξυγγάτα , μα τη χαρά μας , «έπεκα τσιόνο» αναφωνούσαμε χοροπηδώντας!





Το ίδια και με τα σπουργίτια , μόνο που δεν πιάνονταν εύκολα. Τα αρσενικά τα λέγαμε σταρίδες , τα θηλυκά τσιάμπες.





Πιο μικρά τα στεφανάκια και μάλλον άπαχα. Αν τύχαινε κανένα ζωντανό μας πελέκαγε στις τσίμπες!





Σπάνιες και οι σουσουράδες , μικρούλες και αυτές αν και η ουρά τους ήταν πιο μεγάλη από το σώμα τους. Ηταν οι κίτρινες και οι μπλέ.





Νεύρα πολλά άμα πήγαινε κανένας τρυποφράκτης . Δεν τον θέλαμε για τι ήταν πολύ μικρός, μας χάλαγε την πλάκα. Ήταν μάλιστα το πρώτο πουλί που έπιασα στην πλάκα , στην πρώτη Δημοτικού, μόλις που πρωτόμαθα το στήσιμο. Ζήλευα πολύ τους μεγάλους, ώσπου τα κατάφερα μόνος μου και φυσικά δεν ξεχνάω ποτέ τον ….δάσκαλο που μούμαθε τις πλάκες , τον Αηδόνη Κ. Μαρτίνη, έξι χρόνια μεγαλύτερό μου.

Μεγάλο πανηγύρι όμως όταν πιάναμε κότσυφα, όλη η οικογένεια χαίρονταν. Θα τρώγανε όλοι από λίγο , ο ένας έτρωγε το μπούτι ,





άλλος μισό στηθάμι, ……το κεφάλι πάντα ο κυνηγός και μας φαίνονταν πως χορταίναμε! Όμως δύσκολα πιάνονταν οι πονηροί οι κότσυφες.
Είχαν όμως οι πλάκες και τα απρόοπτά τους. Αν έμεναν όλη τη νύχτα στημένες μπορεί να πιάνανε και κανέναν ποντικό, και τότε μαγαρίζονταν και αχρηστεύονταν για εκείνη την χρονιά και η πλάκα και το σημείο της. Δεν ήταν λίγες οι φορές που και οι γάτες μας αρπάζανε τα πουλιά , αλλά και πολλές φορές αν οι πλάκες ήταν λίγο αργοκίνητες προλάβαιναν και φεύγανε τα πουλιά πριν τα πιάσει η πλάκα . Βεβαίως συχνά αφήνανε και την ουρά τους πιασμένη . Για να είναι γρήγορη στο πέσιμο η πλάκα πρέπει να έχει τη σωστή κλίση , όσο πιο όρθια , τόσο πιο αργή ήταν. Επίσης αν οι αποστάσεις που χώριζαν στα δύο την «παγίδα» στο σημείο που ακουμπούσε το στήριγμα παίζανε μεγάλο ρόλο στο εύκολο πέσιμο, το ίδιο και η φύση του ξύλου της παγίδας , αν ήταν στρόγγυλο, έπεφτε πιο εύκολα, άσε που μιας έπιανε καμιά φορά και εμάς των ίδιων τα παγωμένα χέρια ! Τότε καταλαβαίναμε τον πόνο που προκαλούσε στα ίδια τα θύματά μας , τα καημένα τα πουλάκια, που έτσι παίρνανε κατά κάποιον τρόπο την εκδίκησή τους.
Συχνά μας τις χαλάγανε και οι κότες , εκτός αν βρίσκονταν καμιά μικρόσωμη κότα σε πολύ μεγάλη πλάκα και την καπάκωνε. Δεν ήταν να το μάθει κανείς , ιδίως αν η κότα ήταν ξένη , καήκαμε!
Βεβαίως κάναμε και συνεταιρισμό στις πλάκες, συχνά τις είχαμε δυο παιδιά μαζί και έτσι συνεργαζόμασταν , στις περιοχές που είχε ο καθένας και στο μοίρασμα των πουλιών που πιάναμε. Έτσι και εγώ μια φορά συνεταιρίστηκα με έναν φίλο μου , αλλά αυτός τις μαρτύρησε τις πλάκες μας στον αδερφό του και τους τσάκωσα να τις ψάχνουνε μαζί. Ο αθεόφοβος δεν δίστασα να του ρίξω μια πέτρα για φοβέρα, αλλά αυτή τον πέτυχε στο …κουκέφαλο και να το αίμα , τζουρνάρα. Το θυμάμαι και ανατριχιάζω , μετάνοιωσα βέβαια , κόντεψα να τον σκοτώσω , τι είμασταν 8-9 χρονών το πολύ. Ακόμα πρέπει νάχει το σημάδι στη μπάλα , ψηλά ( μέτωπο). Λένε κάποιοι πως είχαν πιαστεί και μπεκάτσες στην πλάκα , απίστευτο μου φαίνεται, αλλά κίσσα είχα δει που έπιασε ο Βαγγέλη –Μήτσης , στο χειμάδι του στου Κρεμμύδα . έστηνε πολλές πλάκες εκεί, άσε που ήταν άσσος και στο κυνήγι με τα λάστιχα ( σφεντόνα).
Καμιά φορά τα μαζεύαμε τα πουλιά , να γίνουν κάμποσα , παστωμένα με αλάτι όσο δεν υπήρχε ηλεκτρικό και ψυγεία, μετά τα μαγείρευε η μάνα στη γάστρα με ρύζι , πουλόπιτα τη λέγαμε , πεντανόστιμη ήταν και έτρωγε όλη η οικογένεια. Οι μεγάλοι μασουλάγανε και τα κοκαλάκια, « μωρέ τι νόστιμα είναι το βιό του διάολου » έλεγαν και αγάλιαζαν ρουφώντας το γλυκόξυνο κρασί τους!
Βέβαια μη μας έπαιρνε χαμπάρι ο δάσκαλος, καήκαμε! Θα έπεφτε παπα-Λάμπραινα και στρίψιμο των αυτιών πολύ! Παρ’ όλο το φόβο δεν κρατιόμασταν να μη « παρανομήσουμε». Και μη νομίσει κανείς ότι λιγόστευαν τα πουλιά. Καθόλου . Άφθονα υπήρχαν από όλα τα είδη. Ιδίως κοτσύφια , το Γενάρη με τις παγωνιές μαύριζαν οι χωραφιές παντού , ακόμα και μέσα στο χωριό. Τα σπουργίτια σύννεφο, τριγύρω από τα κοτέτσια , κοπαδάκια σωστά. Κοκκινολαίμηδες γεμάτο , άμα χιόνιζε έρχονταν στα παραθύρια των σπιτιών. Τότε με το χιόνι , καμιά φορά στήναμε και το «ντριμώνι» καμιά φορά σε ξήχιονο μέρος, με ένα ξύλο μόνο και ένα σκοινί και παρακολουθούσαμε κρυμμένοι. Άμα πήγαιναν τρία τέσσερα πουλιά μαζί, τραβούσαμε το σκοινί και πλούπ το ντριμώνι , από κάτω τα πουλιά ζωντανά. Δεν ήταν και τόσο αποτελεσματικό, πιο πολύ μάλλον ξυλιάζαμε από το κρύο.
Ήταν και κάποιοι μερακλήδες στήνανε ακόμα και σε …. δέντρο πάνω πλάκα! Βρίσκανε κατάλληλο σημείο σε έναν κίσσαρα όπου πηγαίνανε τα κοτσύφια με τις παγωνιές για τα αγαπημένα τους κισσαρόκοκκα, βάζανε καλαμπόκι αντί για ψωμί , αλλά δύσκολα πιάνονταν , καμιά φορά τις βρίσκανε πεσμένες και άδειες, «τις ρίχνουν τα κουνάβια» , υποστήριζαν.
Τέτοια και άλλα τεχνάσματα πολλά σοφίζονταν ο άνθρωπος της φύσης τότε για να βάλει μια μπουκιά στόμα και εγώ τι θέλω και τα αναπολώ τώρα αυτά; Αναλογίζομαι μονάχος μου , τούτα τα πράματα άμα τα ακούσουν οι σύγχρονοι μα πάρα πολύ σύγχρονοι και προοδευτικοί άνθρωποι βάρβαρους θα μας ανεβάσουν , άξεστους και αναχρονιστικούς θα μας κατεβάσουν, με τίποτα δεν θα μας ανεχθούν στην σημερινή κοινωνία , παρά μόνο θαρρώ αν δηλώσουμε αποδοχή των σύγχρονων ευρωπαϊκών αντιλήψεων όπως λόγου χάρη το Σύμφωνο Συμβίωσης των Ομόφυλων ζευγαριών και άλλα παρόμοια. Τι να κάνουμε η Ανθρωπότης προοδεύει και γω μιλώ για πλάκες και κοκκινολαίμηδες , χαμένο που το ’χω ο μαύρος!!!

ΟΙ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΟΥ ΚΥΝΗΓΟΥ

Για φανταστείτε φίλοι μου ένα μεγάλο αγριογούρουνο να ορμάει κατ' επάνω στον κυνηγό με τα 70 - 80 κιλά του τρέχοντας , μισοτραυματισμένο και αγριεμένο , φοβερό και τρομερό!
Και όμως συνέβη και αυτό το τελευταίο Σαββατοκύριακο στην κυνηγοπαρέα !
Κάθονταν ο κυνηγός μας στο καρτέρι του, με τεταμένη την προσοχή του , μισή ώρα, μια ώρα και βάλε. Τα σκυλιά κυνηγούσαν μακρυά, τραβούσαν αλλού , ησυχία στην περιοχή του , χαλάρωσε και αυτός λίγο την ετοιμότητα. Όταν ξαφνικά , από το πουθενά βλέπει μπροστά του , στα 10 μέτρα μια αγέλη 4-5 αγριόχοιρων . Τον ξάφνιασαν , αλλά δεν τάχασε. Σηκώνει το δίκαννό του, ματιάζει....μπάμ ! στο πρώτο , γονατίζει αυτό. Μπαμ στο δεύτερο ....το ξαπλώνει. Ανοίγει το όπλο, γεμίζει σε χρόνο μηδέν , σηκώνει τα μάτια , τι να δει , το πρώτο όρθιο και κατ' επάνω του ! Πάει να προφυλαχτεί...που όμως΄ το σημείο δεν είχε κάλυψη . Στα 4-5 μέτρα μπαμ!... και ξανά μπαμ!... και το άγριο λες και ήταν , φάντασμα, άτρωτο , δεν το αγγίζαν οι σφαίρες! Ξυστρά πέρασε και πήρε τον ανήφορο. Ξαναγέμισε ο κυνηγός, αλλά πόσα φυσίγγια να είχε; ένα και μοναδικό του απόμεινε , τόβαλε στη θαλάμη , πάει να ξαναρίξει, τελευταία στιγμή σκέφτηκε: - θα μείνω άσφαιρος , κατέβασε το όπλο και πάει το αγρίμι κατά το βουνό ματώνοντας τα κλαρούδια από το τραύμα του.. .... Γύρισε κοίταξε το ξαπλωμένο , ακίνητο , άψυχο , είχε έμείνει στον τόπο, όλα αυτά βέβαια έγιναν μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα , τα εξιστορούσε στο τέλος του κυνηγιού και φαίνονταν στους άλλους αστείο , η καρδούλα του ξέρει τι τράβηξε.....

ΟΙ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΟΥ ΚΥΝΗΓΟΥ

Για φανταστείτε φίλοι μου ένα μεγάλο αγριογούρουνο να ορμάει κατ' επάνω στον κυνηγό με τα 70 - 80 κιλά του τρέχοντας , μισοτραυματισμένο και αγριεμένο , φοβερό και τρομερό!
Και όμως συνέβη και αυτό το τελευταίο Σαββατοκύριακο στην κυνηγοπαρέα !
Κάθονταν ο κυνηγός μας στο καρτέρι του, με τεταμένη την προσοχή του , μισή ώρα, μια ώρα και βάλε. Τα σκυλιά κυνηγούσαν μακρυά, τραβούσαν αλλού , ησυχία στην περιοχή του , χαλάρωσε και αυτός λίγο την ετοιμότητα. Όταν ξαφνικά , από το πουθενά βλέπει μπροστά του , στα 10 μέτρα μια αγέλη 4-5 αγριόχοιρων . Τον ξάφνιασαν , αλλά δεν τάχασε. Σηκώνει το δίκαννό του, ματιάζει....μπάμ ! στο πρώτο , γονατίζει αυτό. Μπαμ στο δεύτερο ....το ξαπλώνει. Ανοίγει το όπλο, γεμίζει σε χρόνο μηδέν , σηκώνει τα μάτια , τι να δει , το πρώτο όρθιο και κατ' επάνω του ! Πάει να προφυλαχτεί...που όμως΄ το σημείο δεν είχε κάλυψη . Στα 4-5 μέτρα μπαμ!... και ξανά μπαμ!... και το άγριο λες και ήταν , φάντασμα, άτρωτο , δεν το αγγίζαν οι σφαίρες! Ξυστρά πέρασε και πήρε τον ανήφορο. Ξαναγέμισε ο κυνηγός, αλλά πόσα φυσίγγια να είχε; ένα και μοναδικό του απόμεινε , τόβαλε στη θαλάμη , πάει να ξαναρίξει, τελευταία στιγμή σκέφτηκε: - θα μείνω άσφαιρος , κατέβασε το όπλο και πάει το αγρίμι κατά το βουνό ματώνοντας τα κλαρούδια από το τραύμα του.. .... Γύρισε κοίταξε το ξαπλωμένο , ακίνητο , άψυχο , είχε έμείνει στον τόπο, όλα αυτά βέβαια έγιναν μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα , τα εξιστορούσε στο τέλος του κυνηγιού και φαίνονταν στους άλλους αστείο , η καρδούλα του ξέρει τι τράβηξε.....

Ο ΜΕΓΑΣ ΚΑΠΡΟΣ






Επιτέλους χτυπήθηκε ο Μεγάλος Κάπρος!
Ένας καθαρόαιμος , 100% άγριος , αρσενικός, κάπρος έπεσε στο καρτέρι των κυνηγών αυτό το Σαββατοκύριακο .
Και τα κατάφερε μετά από μεγάλη μάχη και περιπέτεια ο φιλοξενούμενος στο χωριό κυνηγός.





Το πρωί πρωτοπυροβόλησε, αλλά τελικά το απόγευμα κατάφεραν να το καταβάλουν αυτό το αδάμαστο θηρίο. Πρέπει να είναι το μεγαλύτερο των τελευταίων ετών που θηρεύτηκε στο χωριό , της τάξης αυτών που χαρακτηρίζονται 70/ρια. Μάλιστα οι ειδικοί είπαν πως ήταν σχετικά αδύνατο , λόγω εποχής και αν είχε τα κανονικά του κιλά θα κόντευε τα 90 μ3 100!!!.





Τεράστιο πραγματικά, είδαν και τράβηξαν για να το κουβαλήσαν μέσα από τους δύσβατους γκρεμούς οι κυνηγοί. Δυο ώρες νύχτα ήταν , όταν επέστρεψαν στο χωριό και κόντεψαν μεσάνυχτα όσο να τελιώσει η διαδικασία. Κουρασμένοι, πεινασμένοι , βρεγμένοι και κρυωμένοι , αλλά θα τους μείνει για πάντα η ανάμνηση αυτού του μεγάλου και σπάνιου θηράματος.

ΕΣΜΙΞΑΝ ΟΙ ΦΙΛΟΙ
Έσμιξε πάλι το δίδυμο των φίλων κυνηγών Βαγγέλη και Τάκη - Παπαδόπουλου και είχαν πολλά, μα πάρα πολλά να πούνε. Που είσαι, από εκείνο το αφιέρωμα πριν δυο χρόνια , τότε που είχανε τα αστέρια τους , εκείνα τα φημισμένα λαγόσκυλα και κάθε τρεις και λίγο εξορμούσανε για λαγό; Πολλά έγιναν από τότε, αφού και οι δυο τους μείνανε χωρίς αυτά, θύματα των σκληρόκαρδων εκείνων ανθρωπαρίων που βάζουν φόλες και δηλητηριάζουν τα σκυλιά., έτσι έχουν πάνω από ένα χρόνο να βγούνε παρέα, ήρθε συνάμα και το άλλο θλιβερό γεγονός , ο τρίτος της παρέας και αδελφός του ενός , ο Λάζαρος , ταξίδεψε για πάντα προς τους Άνω Κυνηγότοπους , ίσα που πέρασαν τρεις μήνες. Έμεινε όμως πίσω ο REX και ο Τάκη - Παπαδόπουλος πρόθυμα τον πήρε με τα σκυλιά του .







Τον παίρνει στις εξόδους εκεί στα ριζά του Πλακωτιώτικου όρους, προσπαθώντας να ξετρυπώσει κανένα λαγό και να εκπαιδεύσει καινούρια λαγόσκυλα. Μια μέρα μάλιστα τα σκυλια εκεί που γυρόφερναν στις τούφες τις πυκνές , στα πουρνάρια και στα κέδρα ,πετάξανε έναν αγριόχοιρο , μάνα μου θεριό ολάκερο και ο Τάκη Παπαδόπουλος του άναψε μιά και το άφησε επί τόπου. Αλλά το σπουδαίο ήταν ότι ο REX έπεσε μετά μανίας επάνω του δαγκώνοντας το, ακόμα και στην καρότσα του αγροτικού που το μετέφεραν, δεν ξεκόλλαγε, δείγμα της έμφυτης ορμής και δεξιότητας στα αγριογούρουνα που άρχισε να επιδεικνύει. Του τάλεγε του Βαγγέλη με κάθε λεπτομέρεια και αυτός χάρηκε πολύ και σίγουρα και ο Λάζαρος που δεν είναι πια εδώ , αλλά σίγουρα από ψηλά βλέπει και σίγουρα θα αναγαλλιάζει η ψυχή του με όλα τα κυνηγετικά δρώμενα και τα κατορθώματα του αγαπημένου του σκύλου του REX.








Αλλά και ο Βαγγέλης είχε να πεί πολλά , γιατί δεν ήταν μόνο εκείνη η επιτυχία πριν ένα μήνα , ήρθε και άλλη πρόσφατη , μόλις εχθές. Μάλιστα στο ίδιο το καρτέρι , εκεί που πριν μια εβδομάδα αστόχησε , καθώς τον ξάφνιασε το αγριογούρουνο, αφού όσο να επωμίσει αυτός , με ένα άλμα πέρασε το δρόμο, και με τον πυροβολισμό του είχε ήδη κρυφτεί. Και τι πέρασε από το μυαλό του άγριου, αν έχει νοημοσύνη γιατί πως να το εξηγήσει κανείς, " από αυτόν θα ξεφύγω πάλι " λες και είπε χτες και όρμηξε να ξεφύγει κυνηγημένο από τα άριστα πραγματικά φέτος γουρονόσκυλα του Θόδωρα . Έλα όμως που λογάριασε χωρίς τον ξενοδόχο κατά πως λέει ο λαός, μια του κλέφτη , δυό το κλέφτη.... ο Βαγγέλης δεν του τη χάρισε, αστραπή τούτη τη φορά , στο δέκατο του δευτερολέπτου επώμισε και μπαμ - μπαμ , το πλήγωσε θανάσιμα το άγριο. 100 μέτρα πιο κάτω το βρήκαν τα σκυλιά να ψυχορραγεί και ακούστηκε ο Βαγγέλης να αναφωνεί:- " Λε τρε μπουέ " .....εδώ είσαι;




Βέβαια αυτά δεν μπορεί κανείς να τα αποδώσει με δυο αράδες γράμματα, οι κυνηγο-ιστορίες για να γίνουν κατανοητές θέλουν ώρα, θέλουν καλή παρέα, κατάλληλο μεζεδάκι , τζάκι και οπωσδήποτε γνήσιο καλό τσιπουράκι , πράγματα που τα ξέρουν καλά οι δυο φίλοι κυνηγοί και ευκαίρως - ακαίρως σμίγουν και τα λένε όπως ταιριάζει.