ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ

Είναι κάτι χωριανοί , Πολυδροσίτες να τους πεις , Βλαχωρίτες να τους πεις , το ίδιο είναι, κάνουν για το χωριό σαν τρελοί. Σαν είναι μακριά το μυαλό τους τόχουν εδώ, ονειρεύονται πότε θάρθουν , είτε για λίγο είτε για πολύ. Όσο να μείνουν, δεν το χορταίνουν. Όταν έρχεται η ώρα να φύγουν, στο νου τους έχουν την επάνοδο. Και εκεί μακριά που βρίσκονται καμώνονται πως και πως στους ξένους , τι χωριό έχουν αυτοί και άλλος δεν έχει! Νά! τα σπίτια , όλα σχεδόν καλοδιατηρημένα, οι δρόμοι φτιαγμένοι, το κέντρο του χωριού, η πλατεία , η παλιά εκκλησιά, το μουσείο, το μαγαζί, η βλάστηση , το πολύμορφο τοπίο, το ποτάμι χαμηλά, οι Σύλλογοι και οι φορείς του χωριού, τα ξωκκλήσια και τα πανηγύρια, η δροσιά του καλοκαιριού , το κρύο του χειμώνα, τα κυνήγια και τόσα άλλα , μα προπάντων οι άνθρωποί του ! Όλα αυτά δίνουν αφορμές να έχει διαμορφώσει κανείς βιώματα και αναμνήσεις στον ψυχικό του κόσμο τέτοια , ώστε πάντα να σκέφτεται με λαχτάρα το χωριό! Και δεν είναι μόνο οι μεγάλοι , που έζησαν εκείνα τα χρόνια της δυσκολίας και της ανέχειας και όσο ο χρόνος περνά λιγοστεύουν , είναι και οι νέοι που το επισκέπτονται έστω για λίγο. Ακόμα και αυτοί ευκαιρία ψάχνουν να ανταμωθούνε στο χωριό, να περάσουν όμορφα. Όλοι λοιπόν αυτοί , όταν συναντιούνται , κέντρο αναφοράς έχουν το χωριό, τα νέα του να μάθουν , τα παλιά να κουβεντιάσουν , να θυμηθούνε , να σχεδιάσουν… Και τώρα στην καινούρια εποχή του διαδικτύου , βλέπεις και πάλι το χωριό να γίνεται ο συνδετικός κρίκος. Μες στην καρδιά τους , αν υπήρχε τρόπος να ψάξει κανείς , στο νου τους , σε όλη τους την ύπαρξη , ………χωριό και πάλι χωριό θα βρει! « …. Εκεί που είναι ο θησαυρός σας εκεί βρίσκεται και η καρδιά σας …», είναι γραμμένο και μου φαίνεται κάποιος θησαυρός θάναι κρυμμένος στο χωριό και όπως ο φυλάργυρος έχει τη σφοδρή επιθυμία κάθε τόσο να ανοίγει το κασελάκι του , να βλέπει το θησαυρό του , έτσι θαρρώ και εμείς οι Πολυδροσίτες δεν μπορούμε να ξεκόψουμε από την επιθυμία μας αυτή. Έψαξα λοιπόν , έψαξα εκεί στις εξορμήσεις μου που κάνω συχνά όλες τις εποχές στα δάση και τα λαγκάδια του χωριού και σε ένα συμπέρασμα κατέληξα:



( Η Βλαχωρίτικη φύση όταν «γιομίζει» χρυσάφι ,στα του τέλη Νοέμβρη )
Ναι , υπάρχει όντως θησαυρός, αξίας μεγάλης για κάποιους ανθρώπους , αμύθητος , χρυσάφι κίτρινο πολύ , άφθονο , που όλοι μπορούν να τον απολαύσουν , μα δεν ανταλάσσεται ούτε εξαργυρώνεται με τίποτα. Ούτε κανένας μπορεί να το κλέψει , ούτε να το ιδιοποιηθεί με κάποιον τρόπο. Μόνον όλοι να το χορτάσουν μπορούν, με τα μάτια τους μόνο , αλλά και αυτό δεν κρατάει και πολύ , δυο –τρεις βδομάδες το πολύ! Είναι το χρυσάφι της φύσης , δεν το χορταίνει το μάτι σου απ’ τα μισά του Νοέμβρη , ως το τέλος το μήνα. Όλα τα δάση , τα πολλά δάση του χωριού μας , ντυμένα στη χρυσαφιά τους φορεσιά , να περπατήσεις μέσα τους , να αγναντέψεις από μακριά , να τα νοιώσεις δικά σου. Όλους μας καρτερεί ο Θησαυρός του Βλαχωριού να τον δούμε , να τον απολαύσουμε να τον χορτάσουμε! Είναι σαν να ανακεφαλαιώνεται εκεί κάθε αξία , ότι ζήσαμε και ζούμε , κάθε περιπέτεια , κάθε βίωμα , κάθε ανάμνηση. Και θέλοντας στα βιώματά μας να μετέχουν και άλλοι , πολλοί , χωριανοί και φίλοι, συχνά μοιραζόμαστε στις σκέψεις μας δημοσιεύοντας τες με τον σύγχρονο τρόπο της ανάρτησης στον παγκόσμιο ιστό , το γνωστό διαδίκτυο ή “internet” , μια και ο όρος είναι ξενικός και τείνει να επικρατήσει . Στο “ www.polydroso.gr” λοιπόν , από τη δημιουργία του το 2006 με τη συνεργασία του Φιλοπρόοδου Συλλόγου και της Αδελφότητας , μέχρι και σήμερα, “ανέβασα” αρκετές σκέψεις μου και αναμνήσεις από τη ζωή του χωριού . Τώρα , μετά από δέκα χρόνια σκέφτηκα πως άλλη χάρη έχουν όταν είναι γραμμένες στις ψηφιακές σελίδες και άλλη όταν διαβάζονται στις σελίδες ενός βιβλίου , παραδοσιακά , όπως άλλωστε ταιριάζει , αφού χωριό και παράδοση πάνε μαζί.