ΤΟ ΑΣΤΡΟΠΕΛΕΚΙ

Tούτες οι μπόρες του Μαγιού και του Θερτή είναι να φυλάει ο Θεός! Ανεμόβροχο, χαλάζι , αστραπές και βροντές, που σειέται ο τόπος. Έτσι έκανε και φέτος , άρχισε απ’ του Αγιο-Κωνσταντίνου τη μέρα και δε λέει να σταματήσει. Με το που γέρνει το γιόμα αρχίζουν και πυκνώνουν τα άγρια σύννεφα και σε λίγο αρχινάνε οι μπουμπουναριές , ή από τη Βελούνα ή από το Πανί ή και από τις δυο μεριές μαζί καμιά φορά. Που να φυλαχτεί ο έρμος ο τσοπάνος οπού είναι έξω με το κοπάδι του;

Έτσι τον έπιασε και το Νικόλα προχτές, ίσια που πρόλαβε να χωθεί στην καλύβα του Τασο-Λαμπρίδη στο Σελιό. Να βροντάει και να αστράφτει ολόγυρα και το χαλάζι να χτυπάει τον τσίγκο της καλύβας , χαλασμός κόσμου. Κάπως σαν να πρατάραξε λίγο και έκαμε να βγει ο Νικόλας να συμμάσει το κοπάδι, ζύγωνε και η ώρα για την επιστροφή στο μαντρί , ώρα για άρμεγμα. Δεν τούστριζε τ’ αυτί του Νικόλα από τις αστραπές, άσε που στο Σελιό ποτέ δεν είχε βαρέσει κεραυνός , όπως τούλεγε και ο πάπους. Είχαν σκορπίσει στη Γούρα τα πρόβατα κι άρχισε να τα σαλαγάει, όσο να ξανάπιανε η καταιγίδα θα προλάβαινα να φτάσει στον Αη-Γιώργη, ήταν κανα-δυό στο πουρνάρι μπροστά κι έκαμε να τα προγγίξει ....…..τι ήταν αυτό; Του άστραψαν τα μάτια , πήγανε να του σπάσουνε τα αυτιά από τον κρότο , φωτιά και καπνός , το χέρι του μηρμύγκιασε τ’ αριστερό και η προβατίνα μπροστά στα πόδια του να χτυπιέται κι έμεινε στον τόπο, ξερή και πεθαμένη! Σαν ήρθε στα συγκαλά του κατάλαβε πως τη γλύτωσε σαν από θαύμα! Θαύμα ; Ναι! Ολοφάνερο . – «Αμ ποιος τον γλίτωσε απ’ το φοβερό τ’ αστροπολέκι, ποιος άλλος απ’ τον Αη-Γιώργη τον καβαλλάρη τον Θαυματουργό , τον Αη- Γιώργη τον δικό μας στο Σελλιό!» Λέγει και ξαναλέγει με βεβαιότητα η κυρά – Δήμητρα , -« είναι ο Αη-Γιώργης ο δικός μας , πολύ θαυματουργός » . Ποτέ δεν ξεχνά αυτό που της συνέβη όταν παιδούλα μικρή ήταν , πριν τον πόλεμο ακόμα , όταν την πόνεσε πολύ το αυτί , πόνος για ζούρλια , όχι ολίγος! Τι φάρμακα και βότανα δεν της βάλανε οι μεγάλοι, λάδι ρίξανε, σταγόνα από εκείνο το φυτό οπού στη στέγη το κάθε σπίτι φύλαγε για τον πόνο του αυτιού, ακόμα και τα καρβούνια για το μάτι , μα ο πόνος που να φύγει. Γιατρό δεν ξέρανε εκείνα τα χρόνια, άσε που ήταν στο σκόλασμα του Θέρου και είχαν κι όλας αρχίσει το αλώνισμα. Εκεί πιο πέρα αλώνιζε ο πατέρας της κι μάννα κοντά, έφυγε αυτή και πήγε ακούμπησε στο ‘κόνισμα του Αη-Γιώργη. Αυτό που ο μπάρμπας της ο Κώστας έχτισε , όταν με θαυμαστό τρόπο το ζήτησε ο Άγιος από τη Θειά –Χρύσω. Με το που θέλωνε , έβλεπε αυτή κάθε βράδυ από μακρυά ένα φως εκεί, πήγαιναν , έψαχναν, δεν βρίσκανε τίποτα. Σαν είδαν κι απόειδαν κατάλαβαν πως ήταν σημαδιακό φως αυτό, χτίσανε το εικόνισμα στα χαλάσματα της παλιάς εκκλησιάς κι έτσι φαίνεται πως ευχαριστήθηκε ο Άγιος , δεν το ξανάειδε πιά. Εκεί στη ρίζα , στο λιθάρι , έγειρε αποκαμωμένη η μικρή Δήμητρα , και για προσκέφαλο έβαλε το χεράκι , κάτω από το πονεμένο αυτί. Πόσο κοιμήθηκε και αυτή δεν ξέρει, ξάφνου ξύπνησε και το αυτί ξαλάφρωσε! Κάνει έτσι στη χούφτα της , τι να δει, ένας χαλκιάς τόσος, τσιμπούρι φοβερό ήταν μέσα στο αυτί , αυτό που την πόναγε τόσες μέρες . Έτρεξε γρήγορα στο αλώνι και φώναξε των γονιών της όλο χαρά , «κοίτα τι μούβγαλε ο Αη-Γιώργης απ’ τ’ αυτί!» Τόπιασε ο πατέρας το τσιμπούρι και το ζούπιξε στα νύχια του, πήρε μετά ένα ξυλαράκι , τύλιξε στην άκρη λίγο μαλλί πρόβειο και της καθάρισε τα αυτάκι , ένα σωρό μαυρίλα έβγαλε κι απόρεσε κι αυτός: « - τόβγαλε ο Αη-Γιώργης αλήθεια!»