20 ΧΡΟΝΙΑ , ΤΙ ΝΑ ΠΡΩΤΟΘΥΜΗΘΩ;

Ξημέρωνε η 8η Νοεμβρίου 1998, ημέρα Κυριακή, η ημέρα που θα άλλαζε ριζικά η ζωή μου και σήμερα 20 χρόνια μετά αναπολώ και θα ήθελα να μοιραστώ τις αναμνήσεις μου μαζί σας. Είχα ξυπνήσει από τα χαράματα για να τακτοποιήσω και τις τελευταίες λεπτομέρειες της όλης διαδικασίας που επρόκειτο να ακολουθήσει. Δεν ήταν μια Κυριακή σαν τις άλλες , σε λίγο θα έρχονταν ο Μητροπολίτης Παραμυθιάς και θα τελούσε μαζί με την Θ. Λειτουργία και την Χειροτονία μου σε κληρικό , κάτι που για πρώτη φορά θα συνέβαινε στο χωριό , όπως λένε οι πιο ηλικιωμένοι, εγώ ο Δημήτριος Μαρτίνης του Χρήστου ετών 39 , θα γινόμουνα Διάκονος και στη συνέχεια ο νέος ιερέας του χωριού, που για τριάντα χρόνια τώρα , μετά την εκδημία του αείμνηστου π. Χρήστου Μπούτα , η θέση του εφημέριου ήταν κενή. Πως όμως φτάσαμε σε αυτή τη στιγμή , θα σας τα πω τώρα με λίγα λόγια. Το Σεπτέμβριο του 1993 , δηλαδή πριν 5 χρόνια , συνέβη κάτι συνταρακτικό στη μικρή κοινωνία του Βλαχωριού. Ο Γιάννη – Φώτσης , ο συνταξιούχος γραμματέας που για σαράντα και πλέον χρόνια εκτελούσε χρέη Επίτροπου, Ιεροψάλτη και Νεωκόρου, ο κατ’ εξοχήν άνθρωπος της Εκκλησίας του χωριού, εντελώς αναπάντεχα απεβίωσε , μετά από ξαφνικό καρδιακό επεισόδιο. Όλοι αναρωτιόντουσαν τι θα γίνει από δω και πέρα . Τότε οι υπόλοιποι γέροντες επίτροποι πρότειναν σε μένα να αναλάβω τα καθήκοντά του, μιας και συνήθιζα συχνά τις Κυριακές και γιορτές να κάθομαι δίπλα του στο στασίδι των ψαλτών. Εγώ ήμουνα στο χωριό ήδη 10 μήνες , είχα τρία χρόνια παντρεμένος , η κόρη μου Βασιλική ήταν 20 μηνών και σε λίγες μέρες επρόκειτο να γεννηθεί η Τατιάνα , η δεύτερη. Στην αρχή μου φάνηκε βουνό η ανταπόκρισή μου σε αυτή την υποχρέωση, δεν ήταν μόνο η ψαλτική που εμπειρικά και και ελλειπώς κατείχα, αλλά ήταν και τα υπόλοιπα , π.χ. διοικητικά , οικονομικά και άλλα διάφορα ζητήματα που έπρεπε να αντιμετωπίσω μιας και ο μακαρίτης χειρίζονταν εντελώς μόνος του τα πάντα και ο εφημέριος που εκ περιτροπής εξυπηρετούσε το χωριό τα είχε αφήσει όλα πάνω του. Είναι αλήθεια ότι στην αρχή πελάγωσα , αλλά με υπομονή , επιμονή αλλά προ πάντων με την θέλησή μου να προσφέρω στην Εκκλησία του χωριού με όλες μου τις δυνάμεις , σύντομα μπήκα στο νόημα , πήρα οδηγίες από το Μητροπολιτικό Γραφείο, οργάνωσα το αρχείο , βρήκα την άκρη με τα έγγραφα, βιβλία , διαχειριστικά κ.λ.π. Όσο περνούσε ο καιρός τόσο και συνήθιζα στο νέο μου ρόλο , προετοίμαζα τα πάντα πριν από κάθε Θ. Λειτουργία , φρόντιζα να έχουμε έγκαιρα τα πρόσφορα , από νωρίς πήγαινα στο ναό, άναβα τα καντήλια , φρόντιζα για τα κεριά , τις άλλες ανάγκες, να είναι όλα έτοιμα για τις διάφορες τελετές, να τηρώ τα βιβλία της ενορίας, να κανονίζω τους προϋπολογισμούς και απολογισμούς , τα έγγραφα γάμων και βαπτίσεων , εργασίες καθαριότητας και συντήρησης των εκκλησιαστικών χώρων και τέλος πάντων στα πέντε χρόνια αυτά τα πήγα τόσο καλά που όλο και άκουγα προτροπές του τύπου « …..άντε και του χρόνου να σε έχουμε παππά στο χωριό!...». Αυτό ήταν μεν καλοδεχούμενο στα αυτιά μου , αλλά συναισθανόμουνα πλήρως την βαρύτητα μιας τέτοιας απόφασης . Ήδη είχε γεννηθεί και το τρίτο παιδί και σε αυτό το διάστημα ασχολούμουνα με ότι εργασίες έβρισκα στο χωριό που τότε όρεξη νάχε κανείς και άνεργος δεν έμενε.
Η εκ περιτροπής εξυπηρέτηση του χωριού από τον εφημέριου του διπλανού χωριού προφανώς συχνά παρουσίαζε ελλείψεις και κενά ιδιαιτέρως στις μεγάλες γιορτές , τα Χριστούγεννα και την περίοδο του Πάσχα και λογικό ήταν να εκφράζονται παράπονα και διαμαρτυρίες . Δικαιολογημένα όλα αυτά γιατί πάντα οι χωριανοί γέμιζαν την Εκκλησιά μας και τους κακοφαίνονταν «χρονιάρες» μέρες να σιωπά η καμπάνα του χωριού, πόσο μάλλον που τα εξωκκλήσια σπάνια ανοίγανε. «Πρέπει να ζητήσουμε από τη Μητρόπολη να μας στείλει μόνιμα παππά!» επαναλαμβάνονταν συχνά , έτσι σε μια παρόμοια κουβέντα τη Μ. Παρασκευής του εκείνης της χρονιάς , όπου η τελετή της Αποκαθήλωσης και περιφοράς του Επιταφίου τέλειωσε στις 5 το απόγευμα πρότεινα: « Εγώ πήρα την απόφασή μου , αλλά εσείς αν με θέλετε να πάει μια επιτροπή χωριανών στο Μητροπολίτη και να υποβάλλει το αίτημα» . Όλοι χάρηκαν με το που άκουσαν αυτά τα λόγια και σε ένα μήνα μια ομάδα 30 χωριανών με τον πιο μεγάλο 92 χρονών και άλλους πιο νέους πήγαν στα Γραφεία της Μητρόπολης και ζήτησαν από το Δεσπότη τη χειροτονία μου και την τοποθέτηση μου στο χωριό. Μετά από λίγες μέρες είχα συνάντηση και εγώ , συζητήσαμε και ο Μητροπολίτης ως άριστος ψυχολόγος διέκρινε την διάθεσή μου και ανταποκρίθηκε θετικά. Με προέτρεψε να φοιτήσω στην Εκκλησιαστική Σχολή της Βελλάς Ιωαννίνων , πράγμα που το ήθελα και από το Σεπτέμβριο ξεκίνησα . Έτσι φτάσαμε στις 8 Νοέμβρη ημέρα που προγραμματίστηκε η τελετή της Χειροτονίας. Το νέο διαδόθηκε στην περιοχή και πλήθος κόσμου συνέρρευσε από τα γύρω χωριά . Η Αδελφότητα από την Αθήνα με πρόεδρο τον Θεμιστοκλή Μαρτίνη διέθεσε λεωφορείο που ήρθε από την προηγούμενη μέρα . Η άφιξη του Μητροπολίτη και της συνοδείας του σημάνθηκε με χαρμόσυνη κωδωνοκρουσία και η Εκκλησία σιγά – σιγά γέμισε μέσα και έξω. Η Θ. Λειτουργία ξεκίνησε και συγχρόνως έγινε και το Μυστήριο της Χειροτονίας εις Διάκονον .






Μητροπολίτης έβγαλε λόγο και προέτρεψε τους πιστούς να γονατίσουν και να προσευχηθούν όλοι μαζί κατά την επίκληση του Αγίου πνεύματος και στο τέλος αναφώνησε ΑΞΙΟΣ! για να λάβει την βροντερή πάνδημη επιβεβαίωση του λαού, ακόμα θυμάμαι από το παράθυρο τον αείμνηστο Περικλή να βροντοφωνάζει ΑΞΙΟΣ! ΑΞΙΟΣ! Αδύνατο βέβαια να περιγράψω τα συναισθήματά μου εκείνες της στιγμές όπου δύσκολα ξεχωρίζεις αν πατάς στη γη , όπως καταφανώς διέκρινε και η Θειά – Μήλω και ακόμα το μολογάει : «…όταν ψέλνονταν το < Άγιοι οι Μάρτυρες…> γύρω από Αγιά – Τράπεζα σας είδα αλήθεια να μη πατάτε καταγής!...».





Μετά τη λήξη παρέθεσα καφέ και μικρό γεύμα σε όλον τον κόσμο στο σχολείο και όλοι έδειχναν μεγάλο ενθουσιασμό. Από την επόμενη ενδεδυμένος πλέον με το «ιερό ράσο» συνέχισα τη φοίτησή στη Βελλά , που κράτησε συνολικά 4 χρόνια , αφού πήγα και στην Εκκλησιαστική Ακαδημία από όπου τελείωσα ως απόφοιτος Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης. Είχα και εκεί καλές επιδόσεις, μάλιστα δυο χρονιές πήρα και ένα σχετικό βραβείο αριστείας με ένα χρηματικό ποσό που έδινε το «Μορφωτικό Ίδρυμα Ηπείρου» . Οι εκεί διδάσκοντες ήταν εξαιρετικοί καθηγητές με πρώτον και καλύτερο τον Σχολάρχη και νυν Σεβ/το Μητροπολίτη Κεφαλληνίας κ. Δημήτριο Αργυρό ,τα σέβη μου και πολλά τα ευχαριστώ σε όλους. Τον Μάρτιο του 2002 ο Μητροπολίτης μας μου ζήτησε να πηγαίνω στα Γραφεία της Μητρόπολης στην Παραμυθιά και να προσφέρω τις υπηρεσίες μου τρεις μέρες την εβδομάδα . Την επόμενη χρονιά που άρχιζε η Βασιλική το Γυμνάσιο εγκατασταθήκαμε οικογενειακώς στην Παραμυθιά , σε ένα παλιό κτήριο της Μητρόπολης που μόνος μου προετοίμασα , ήταν για 20 χρόνια ακατοίκητο. Μείναμε εκεί 6 χρόνια , μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2009 όταν μετακινηθήκαμε στα Ιωάννινα για τις παραπέρα σπουδές των παιδιών. Εξήγησα στον Σεβ/το την νέα κατάσταση και ευχαρίστως δέχτηκε και ευλόγησε τη μετακίνησή μας. Η Βάσω στο Πανεπιστήμιο στο τμήμα Χημείας, η Τατιάνα στην επαγγελματική σχολή Βοηθών Φαρμακείου και ο Χρήστος στο Γυμνάσιο και στις Σχολές Βυζαντινής Μουσικής και Παραδοσιακού κλαρίνου. Δόξα το Θεώ η ευχή του μας ακολούθησε και σήμερα τα παιδιά ακολουθούν το δρόμο τους . Ασπρίζουμε σιγά –σιγά , είμαι και παππούς δυο εγγονών. Όλο αυτό το διάστημα δεν έλειψα από την από την Εκκλησία του χωριού , παρά ελάχιστες φορές, ούτε καν την κανονική άδεια που παίρνουν όλοι , δεν χρειάστηκα να πάρω για 20 χρόνια τώρα. « Τη βρίσκω » στον τόπο μου κατά το κοινώς λεγόμενο , με γεμίζει η διαβίωση στο χωριό . Ακόμη και τώρα στα Γιάννενα που είναι η οικογένεια μου , δεν μένω πάνω από δύο συνεχόμενες μέρες. Ασχολούμαι στο κτήμα μου, στο αμπέλι και στους κήπους , στα κοτόπουλα μου, μαζεύω ξύλα από το δάσος για το τζάκι , φροντίζω τα πιο κύρια πατρογονικά κτήματα να είναι καθαρά, περπατάω στο δάσος , πάω στο ποτάμι, ανεβαίνω στο βουνό, συμμετέχω στα πανηγύρια, χορεύω, πάω στο καφενείο , πίνω με μέτρο ντόπιο κρασί και τσιπουράκι, αναπολώ τα παλιά χρόνια, τον παραδοσιακό τρόπο ζωής, λατρεύω τη ζωή στην μικρή κοινωνία, όλοι σαν μια οικογένεια. Παρότι μου προτάθηκαν εφημεριακές θέσεις στην πόλη, τις αρνήθηκα προβάλλοντας την αρχική μου υπόσχεση στους χωριανούς. Τι να σας πω αισθάνομαι πλούσιος και ας μην έχω τίποτα στην Τράπεζα! Παράλληλα βέβαια ασχολούμαι μόνος μου με την συντήρηση του κεντρικού μας ναού , ότι χρειάζεται , μέσα , έξω στους κήπους όσο μπορώ, τρέχω στα εξωκλήσια , που οπωσδήποτε τα επισκέπτομαι κάθε βδομάδα , στο Κοιμητήριο , 6 εκκλησιαστικοί χώροι στο χωριό , κάνω ότι μπορώ για να τους παραδώσω όσο μπορώ καλύτερα στην επόμενη γενιά. Είναι μεγάλη έγνοια γιατί εκτός από τις έξι εκκλησιές του χωριού , τα τελευταία τρία χρόνια έχω και τη φροντίδα της Μονής Παγανιών . Αν προσθέσει κανείς σε αυτά τα 7 σημεία ενδιαφέροντος και τα προσωπικά , δηλαδή το σπίτι στο χωριό , το άλλο στα Ιωάννινα και το «εξοχικό» στα Αμπέλια γίνονται παρακαλώ 10 συνολικά χώροι που έχω πρέπει να έχω διαρκώς στο νου μου μαζί και με άλλα πολλά…. Όλα αυτά όμως δεν με πτοούν , αυτό που μου φέρνει μια στεναχώρια , ανθρώπινο βεβαίως , είναι πως ήταν κοινότητά μας πριν 20 χρόνια και που βαδίζει τώρα. Τότε είχε το χωριό 75 μόνιμους μεταξύ αυτών 13 παιδιά , σχολικής ηλικίας και μικρότερα. Σήμερα μόλις και μετά βίας 35 και παιδιά του σχολείου μόνο τρία. Λιγοστεύουμε επικίνδυνα , αυτά τα 20 χρόνια στο χωριό μόνο, συνόδευσα στην τελευταία τους κατοικία 53 και μάλιστα πρώτη ήταν η γιαγιά μου πέντε μέρες μόλις μετά τη χειροτονία μου . Και τον επόμενο χρόνο ακολούθησαν 7 θάνατοι στο χωριό , 10 χρόνια αργότερα μέσα σε έξι μήνες πάνε και οι δυο γονείς μου, πριν τρία ο φίλος και συνομήλικος Σωτήρης . Σε αντιδιαστολή τα χαρούμενα περιστατικά όλο και πιο σπάνια αφού στο ίδιο διάστημα έκανα μόνο 8 γάμους και 13 βαπτίσεις στο χωριό. Παρόμοια είναι η κατάσταση και στα άλλα χωριά , πολύ σπάνιο να δει κανείς νέο άνθρωπο να θέλει να εγκατασταθεί στο χωριό και αν κανείς το επιδιώξει ακόμα πιο δύσκολο να στήσει οικογένεια και να επιβιώσει , εν τούτοις όμως εμείς δεν χάνουμε την ελπίδα έχουμε την πίστη και τη διάθεση να κρατήσουμε τον τόπο ζωντανό , αυτόν τόπο που κάθε του σπιθαμή είναι ποτισμένη με την ιδρώτα ακόμα και το αίμα των προγόνων και κάθε λιθάρι έχει και μια ιστορία να μολογήσει . Αδύνατον; Όχι: «… τα αδύνατα παρ’ ανθρώποις , δυνατά παρά τω Θεώ εστι!»