Τετάρτη, 6 Μάϊος 2009
ο κ. ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΣΠΑΘΑΡΗΣ ... μαρτυρία
τον είδαμε να μπαίνει γελαστός γελαστός. ένα γέλιο παιδικό λες κι είχε παγώσει στο πρόσωπό του. μίλησε στην υποδοχή, μια κοπέλα μάλλον από την Εσπερία. ήταν αρκετά μακριά για να καταλάβουμε τι λέγανε τόση ώρα, αρκετή για να προβάλουμε τις σκέψεις μας στην παρέα. θυμηθήκαμε την προηγούμενη συναυλία όπου συμμετείχαμε μαζί του, στο τέλος είχε σταθεί δίπλα μας στη σκηνή γελαστός λες και θα τραγουδούσε μαζί μας! θυμηθήκαμε την υποδοχή του Γιώργου Φούντα κάποτε στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, όταν η κοπέλα της υποδοχής ξαφνικά αναφώνησε "κάποιος κύριος Φούντας λέει πως είναι διαπιστευμένος"! λές, λέγαμε, να αναφωνήσει και τούτη η κοπέλα "κάποιος κύριος Σπαθάρης"! η κοπέλα δεν αναφώνησε, βγήκε από το πόστο της για να τον οδηγήσει στην αίθουσα της εκδήλωσης. πέρασαν 3-4 μέτρα μπροστά μας. η Ελένη σχολίασε "κοίτα τα βηματάκια του"! μικρά. χοροπηδηκτά, σαν να χορεύαν οι φιγούρες του πίσω από τον μπερντέ. μέχρι να αποσώσουμε τη σκέψη της κουβέντας μας ένας φοβερός θόρυβος ακούστηκε από την πλευρά της σκάλας. ίσως να μην ήταν ο ίδιος ο ήχος φοβερός αλλά η αντήχησή του στο μυαλό μας. πρέπει να έπεσε στη σκάλα! πριν το συνειδητοποιήσουμε ακούστηκε η φωνή της κοπέλας "βοήθεια, βοήθεια!"
ορμήξαμε στη σκάλα, ο κ. Ευγένιος ήταν ανάσκελα πεσμένος στη μέση της σκάλας με τα πόδια του προς την κορυφή της. το βλέμμα του έκπληκτο αλλά ασάλευτο. πολλοί μαζί άρχισαν να φωνάζουν. "πάρτε το 166, κάποιος να πάρει το 166"!.
πρέπει να πέρασαν σχεδόν σαράντα λεπτά μέχρι να εμφανιστεί το νοσοκομειακό. προηγήθηκαν τουλάχιστον 7-8 κλήσεις, οι δύο από μένα. η απάντηση του τηλεφωνικού κέντρου σταθερή ως μονότονο motto "είναι στο δρόμο, έρχεται". στο μεταξύ τρέχαμε σε φαρμακεία και περίοικους να βρούμε κανένα γιατρό αλλά τίποτε. όταν, επιτέλους, εμφανίστηκε το νοσοκομειακό, το είδαμε στην παρακάτω γωνία να πηγαίνει στην αντίθετη κατεύθυνση του δρόμου. φωνάζαμε, τίποτε. το βλέπαμε διακόσια μέτρα παρακάτω, στο επόμενο φανάρι, να περιμένει στωικά να ανάψει το πράσινο για να περάσει. ούτε σειρήνα ούτε τίποτε. κι ας είχαμε πει στο 166 ότι ο άνθρωπος μπορεί να μας μείνει στα χέρια αν αργήσουν. μετά από 4 λεπτά το νοσοκομειακό εμφανίστηκε πάλι στη γωνία που το πρωτοείδαμε, πάλι δηλαδή μακριά κι αντίθετα στο μονόδρομο όπου το περιμέναμε. τρέξαμε, κατέβηκε ο συνοδός του κι ήρθε μαζί μας τρέχοντας. "δεν έχουμε μαζί μας γιατρό"! ο άνθρωπος έσκυψε, είπε κάποιες οδηγίες, μας είπε να τρέξουμε να πούμε στον οδηγό τι να φέρει μαζί του από το νοσοκομειακό - κάθισμα και στοματοφαρυγγικό.
με τα πολλά, με ένα ειδικό κάθισμα αντί για φορείο, βάλαμε τον κ. Ευγένιο στο νοσοκομειακό. την ώρα που τον ανασηκώναμε από το δάπεδο καταλάβαμε ότι το κτύπημά του στο κεφάλι αιμορραγούσε. τόση ώρα κανείς δεν το είχε αντιληφθεί αφού προσπαθούσαμε να μην τον μετακινήσουμε και να κρατήσουμε τη γλώσσα του και φροντίζοντας να ανασαίνει γιατί είχε αρχίσει να έχει ρόγχο στην ανάσα του.
όταν οι τραυματιοφορείς μας ρώτησαν, η Σαββίνα Γιαννάτου ζήτησε να πάει αυτή μαζί του για συνοδός στο νοσοκομείο. "έτσι κι αλλιώς εγώ τραγουδάω στο τέλος, δεν πειράζει, εσείς τραγουδάτε πρώτοι, μείνετε εδώ, θα έχω το τηλέφωνο ανοικτό".
μετά άρχισε η προσπάθεια να επικοινωνήσουμε με την οικογένειά του, να ενημερώσουμε. είχαν αναλάβει άλλοι, μαθαίνω και κάποιος λέει ότι κάποιος ενημέρωσε ήδη τη γυναίκα του. κάτι δεν μου αρέσει στα πολλά κάποιος. ζητώ το κινητό της σαββίνας, της τηλεφωνώ, μου λέει ότι έφτασαν στο νοσοκομείο κι ότι χρειάζεται να μάθουν οι γιατροί επειγόντως τι φάρμακα παίρνει ο κ. Ευγένιος. τρέχω στην υποδοχή και ζητώ να μάθω τα τηλέφωνα του σπιτιού του. μου λένε ότι τους τα έδωσε ο Κωνσταντίνος, ο γιός του Σπύρου Σακά, που τρέχει συνέχεια να βοηθήσει από την πρώτη στιγμή. τα έχουν μπροστά τους σε ένα κόκκινο χαρτάκι και τηλεφωνούν αλλά από ό,τι μου λένε δεν απαντάει κανένα. ζητώ το νούμερο για να τηλεφωνήσω και καλώντας το, ω του θαύματος, μιλάει! όταν το λέω στους ανθρώπους που μου έδωσαν το νούμερο εκπλήσσονται. όταν, επιτέλους, το τηλέφωνο σταματά να δείχνει κετειλημμένο και χτυπά, απαντά η γυναίκα του και την ενημερώνω. δεν ήξερε τίποτε και από κανέναν από τους "κάποιους"! "και του είχα πει να μην πάει" η πρώτη αντίδραση, φωνές και γόοι λες κι ήταν μπροστά σε ό,τι συνέβηκε κι ας της είπα ότι πιο ανώδυνο, αν κάτι τέτοιο όντως υπήρχε... την φέρνω σε επικοινωνία με Σαββίνα και γιατρούς. η Σαββίνα ανήσυχη, ¨αν μου ζητήσει να του μιλήσει, τι να της πω;"
η συναυλία που περιμέναμε να αναβληθεί γίνεται. εμείς, το πολυφωνικό σύνολο "Χαονία", μετά από πολλούς δισταγμούς, τελικά τραγουδήσαμε αλλά με την ψυχή στο στόμα. απολογητικά, στο τέλος, ένιωσα την ανάγκη να το πω την ώρα της εκδήλωσης ότι όλος ο νους μας είναι κοντά στον κ. Ευγένιο. ένας λόγος που δεχθήκαμε την πρόσκληση του Σπύρου Σακά να συμμετέχουμε στην εκδήλωση, νιώθοντας ξεχωριστή τιμή μάλιστα, ήταν ότι συμμετείχαμε μαζί με Σπαθάρη, Αηδονίδη, Λυκούργο Αγγελόπουλο, Κονιόρδου, Καλαβρούζο, Βεντσάνου, Γιαννάτου. η Σαββίνα διαλέγει να μείνει κοντά στον κ. Ευγένιο και δεν εμφανίζεται. όταν αμέσως μετά της τηλεφωνώ μου λέει ότι από το "Λαϊκό" τον πήγαμε στο ΚΑΤ για αξονική κι ήρθε κοντά ο γιος του αλλά ακόμη δεν έχει συνέλθει.
γιατί τα γράφω όλα αυτά; για να αντιμετωπίσω ένα γεγονός που ακόμη και τώρα, 8 ώρες μετά, δεν μπορώ να αντιμετωπίσω. και μερικά ερωτήματα που πραγματικά με βασανίζουν. από τα πιο ευνόητα όπως το αν με τόσες κλήσεις το ΕΚΑΒ χρειάζεται σαράντα λεπτά για να ανταποκριθεί σε τόσες κλήσεις από το κέντρο της Αθήνας. αν με κλήσεις για σοβαρό τραυματισμό αρκεί να στείλει ένα νοσοκομειακό χωρίς σειρήνα και χωρίς γιατρό και με εμφανή δυσκολία προσανατολισμού; λίγο πριν ο Γιώργος, που τραγουδάμε μαζί στη "Χαονία", με πρόσφατο έμφραγμα ο ίδιος, αναρωτιόταν αν έχει ασανσέρ για πρόσβαση στο υπόγειο όπου βρίσκεται και ο χώρος της εκδήλωσης γιατί τέτοια μεγάλη αι επικλινής σκάλα δεν ήταν και ό,τι καλύτερο για την υγεία. λίγο μετά, μηχανικός ο ίδιος, αναρωτιόταν πως είναι δυνατό σε ένα χώρο που μπαίνουν εκατοντάδες άνθρωποι κάθε μέρα και ειδικά σε ώρα εκδήλωσης να μην υπάρχει ένας γιατρός ή ή άμεση επαφή με ένα γιατρό - αυτόν που μάταια αναζητούσαμε μέχρι να έρθει το ασθενοφόρο. τα άλλα, τα πιο δύσκολα, για όλα τα άλλα, δεν γράφονται τώρα. μα βασανίζουν πολύ! ας ξημερώσει καλά η μέρα για τον κ. Ευγένιο...
ΥΓ το δημοσιεύσαμε λίγες ώρες μετά το ατύχημα. τώρα, δύο μέρες μετά, οι γιατροί θεωρούν τον κ. Σπαθάρη κλινικά νεκρό κι οι συγγενείς του περιμένουν κάποιο θαύμα. ο καραγκιόζης στην εντατική, οι "καραγκιόζηδες" κυκλοφορούν ελεύθεροι...
