Γράφουμε μια ιστορία;

\"Δεν αντέχω άλλο, πρέπει να μάθω τι συμβαίνει και τι σόι παιχνίδι είναι αυτό\" σκέφτηκε και κατευθείαν πήρε τηλέφωνο την Ολυμπιακή να κλείσει ένα εισιτήριο για το επόμενο πρωί. Θα πήγαινε στο νησί της, τον \"γεννέθλιο τόπο\" της που έλεγε και στο γράμμα. \"Θα τη βρω την απάντηση\" σκέφτηκε και ξεκίνησε να ετοιμάζει τη βαλίτσα της...

(Κρίμα είναι η καημένη η ιστοριούλα, ας γράψω λοιπόν κάτι ακόμα...)

Ήταν ήδη μια μέρα στο πατρικό της σπίτι, όταν αποφάσισε να πάει να βρει τη φίλη της. Μπαίνοντας στη γνώριμη αυλή, συγκινήθηκε. Είχε χρόνια να πάει. \"Ε, μεγαλώνοντας χωρίζουν οι δρόμοι μας.\" σκέφτηκε με πίκρα. Η φίλη της, η Πέτρα, την υποδέχτηκε με αγκαλιές και γέλια, και μετά από μια ολόκληρη ώρα που συζητούσαν, η Μαρία της πρότεινε να πάνε \"για βουτιές\". Η Πέτρα φάνηκε να το περίμενε, και όρμηξε στην πόρτα: \"Φύγαμε!\".

Στο \"βράχο τους\" η Πέτρα γύρισε ξαφνικά πολύ σοβαρή και είπε στη Μαρία: \"Δεν το κατάλαβες ότι σε περίμενα;\" και πριν προλάβει η Μαρία ν' απαντήσει, την έσπρωξε απ' το βράχο φωνάζοντας \"μη φοβάσαι, έρχομαι κι εγώ!\" και βρεθήκανε κι οι δυο τους να κολυμπάνε στα βαθιά σκοτεινά νερά.

(Σήμερα έγραψα πιο πολύ από τις άλλες φορές, αλλά τι σημασία έχει; Αφού έτσι κι αλλιώς, το παιχνίδι μου δεν \"έπιασε\" ).

Βρέθηκαν οι δυο τους να κολυμπάνε στα βαθιά, και η μόνη σκέψη της Μαρίας ήταν «μα πώς στο καλό κρατάω την αναπνοή μου τόση ώρα;».
Γύρισε και κοίταξε τη φίλη της: ήταν εκεί, δίπλα της, και χαμογελούσε με σιγουριά.

Κολύμπησαν ίσως για ώρες, είχε χάσει πια το χρόνο. Είδε αμέτρητα βάθη, σίγουρα δεν περίμενε να τα δει όλα αυτά στο αγαπημένο της παιδικό μέρος. Είδε πάλι τις μικρές μαγικές κολυμβήτριες, τώρα ήταν φιλικές, όπως στην πρώτη τους συνάντηση, είδε πάλι το απίστευτο φως που την τύφλωσε τότε, μα τώρα το δέχτηκε σαν αγκαλιά. Άκουσε ξανά το κοχύλι, και αυτή τη φορά δεν ήταν θόρυβος, άκουσε πιο προσεχτικά και κατάλαβε την ομορφιά του: ήταν μια μελωδία, πιο μελαγχολική κι από το τραγούδι της φάλαινας στο μικρό της, πιο γλυκιά κι από τη φωνή του αηδονιού την άνοιξη... Όλα αυτά τα θαύματα της μιλούσαν, της έλεγαν πως η ζωή είναι ένα όνειρο που δε χρειάζεται να το καταλάβεις, αρκεί να το χαρείς.

Ξανακοίταξε τη φίλη της. Τώρα βρίσκονταν πια έξω, ξαπλωμένες στο βράχο τους και κοίταζαν τ' αστέρια. Δε μιλούσαν.
Πέρασε ώρα και πρώτη μίλησε η Πέτρα: «Χαζούλα μου, κοιμόσουν. Σε παρακολουθούσα να κουνάς τα χέρια σου σα να κολυμπούσες, είχες μια έκπληκτη έκφραση στο πρόσωπό σου, που μ' έκανε να γελάω! Έκανα καλά που σ' έφερα εδώ, ξέρεις, τα γράμματα ήταν δικό μου κόλπο. Η μητέρα σου ανησυχούσε πως ονειροβατείς επικίνδυνα και με ρώτησε αν ήθελα να βοηθήσω να σε προσγειώσουμε λιγάκι.».

Η Μαρία άκουγε προσεκτικά τη φίλη της, όσα έλεγε ήταν έξυπνα, λογικά. Την άκουσε να λέει πώς αυτές οι «γοργόνες» ήταν αντανακλάσεις πάνω στο νερό, πώς η φαντασία της τα έκανε όλα αληθινά, και ακόμη ότι ήταν κρίμα που χάλασε τη σχέση της με τον άντρα «που ανεχόταν τις παραξενιές σου!».

Άκουσε τον μακρύ μονόλογό της και δεν απάντησε τίποτα, μόνο σκέφτηκε: «Δειλή μου φίλη, φοβάσαι λοιπόν τόσο να δεχτείς την αποκάλυψη που μας έγινε σήμερα εδώ;».

ΤΕΛΟΣ

Είπα, κρίμα είναι η ιστοριούλα, πώς την αφήσαμε έτσι μισή; Γι αυτό την τελείωσα...
Όποιος θέλει μπορεί ν' αρχίσει μια άλλη.