Γράφουμε μια ιστορία;

Κι εδώ, το αγαπημένο μου παιχνίδι. Το μόνο που χρειάζεται είναι σεβασμός προς τους άλλους, και λίγη φαντασία:

Θα ξεκινήσω μια ιστορία, θα γράψω μόνο μια μικρή παράγραφο λίγων λέξεων, και όποιος θέλει ας γράψει από κάτω τη συνέχεια, πάλι μια μικρή παράγραφο. Κάθε μέρα, θα μπορούμε ν' αφήσουμε το κομμάτι μας, κι έτσι η ιστορία θα προχωράει λίγο λίγο. Τι λέτε; Δοκιμάζουμε;

(Όταν λέω \"σεβασμός προς τους άλλους, εννοώ να μην γράφει κάποιος μόνο και μόνο για να καταστρέψει την ιστορία, για παράδειγμα \"Μπαίνει στο σπίτι ο Χουλκ κρατώντας ένα μπαζούκας και σας σκοτώνει όλους. Τέλος.\" ).

Λοιπόν, ξεκινάω:
Η Μαρία βρίσκεται στη θάλασσα με τους φίλους της, είναι βράδυ. Το φεγγάρι στο νερό είναι μούρλια, την \"τραβάει\" μ' έναν περίεργο τρόπο. Κάποια στιγμή, βλέπει ένα μικρό πλασματάκι να κολυμπάει προς το μέρος της. Είναι σα μικρό ανθρωπάκι, στο μέγεθος μιας χούφτας όλο κι όλο, με γαλάζια μαλλιά. Με έκπληξη διαπιστώνει ότι το πλασματάκι έχει και...παρέα! Την περιτριγυρίζουν κολυμπώντας χαρούμενα, και της γνέφουν να ακολουθήσει. Η Μαρία βουτάει, ακολουθώντας αυτές τις περίεργες γοργόνες, και οδηγείται σ' ένα μέρος όπου το φεγγαρόφωτο είναι τόσο δυνατό που την τυφλώνει. Βλέπει μετά βίας την πρώτη γοργόνα να κρατάει ένα κοχύλι, και μ' ένα περιπαιχτικό γελάκι να το βάζει μπροστά στο στόμα της.

Μα κανείς; Είστε στην Αρετή και πίνετε καφέ, ε;


Καλά, θα γράψω λίγο ακόμη, μπας και ξυπνήσει ο παραμυθάς μέσα σας:

Η μικρή, παράξενη κολυμβήτρια φυσάει μέσα απ' το κοχύλι και ο ήχος που βγαίνει είναι αβάσταχτα δυνατός και τσιριχτός για τ' αυτιά της Μαρίας. Τότε νιώθει ένα χέρι να την τραβάει από τα μαλλιά στην επιφάνεια. Τα αυτιά της βουίζουν ακόμα, και δεν ακούει τι της λένε οι φίλοι της. Όταν συνέρχεται, όλοι συμφωνούν στο ίδιο πράγμα: \"ήσουν με το κεφάλι μέσα στο νερό και καθόσουν έτσι, ακίνητη για πολύ ώρα!\".
Η Μαρία, μη θέλοντας να δώσει συνέχεια στο επεισόδιο, απαντά ότι κρατούσε την αναπνοή της και μετρούσε χρόνο. Στο δρόμο για το γυρισμό όμως, ακούει πάλι το ίδιο βουϊτό και γυρνώντας προς τον ουρανό βλέπει τα ίδια ανθρωπάκια να πετάνε ακριβώς από πάνω!...

....................ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΑΚΙΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΟΠΩΣ ΣΤΟ ΝΕΡΟ. ΣΑΝ ΝΑ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΝ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΣΙΚΟ ΤΟΥΣ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΟΥΝ. ΑΡΧΙΣΑΝ ΝΑ ΤΗΝ ΚΥΝΗΓΟΥΝ. ΜΑ ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ, ΤΙ ΑΛΛΑΞΕ, ΑΝΑΡΩΤΗΘΗΚΕ Η ΜΑΡΙΑ. ΜΟΛΙΣ ΕΙΧΕ ΧΩΡΗΣΕΙ ΤΟΝ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟ ΚΑΙ ΥΠΟΨΙΑΖΟΤΑΝ ΟΤΙ ΚΑΤΙ ΘΑ ΤΗΣ ΚΑΝΕΙ ΣΕ ΑΝΤΙΠΟΙΝΑ.ΕΤΡΕΧΕ ΓΙΑ ΠΟΛΛΕΣ ΩΡΕΣ. ΞΑΦΝΙΚΑ, ΓΥΡΙΖΕΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΤΗΣ......ΚΑΝΕΙΣ ΠΙΣΩ ΤΗΣ. ΚΑΘΙΣΕ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΜΙΑ ΑΝΑΣΑ. ΕΙΧΕ ΗΔΗ ΞΗΜΕΡΩΣΕΙ. ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΓΥΡΙΣΕΙ ΣΠΙΤΙ. ΘΑ ΑΡΓΟΥΣΕ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ.

...Το ίδιο πρωί στη δουλειά, ο Χαράλαμπος ήταν ξινός και στιφός σα χαλασμένη λεμονόκουπα. Η Μαρία πήγε να τον ρωτήσει ¨Τι κάνεις;\" αλλά την πρόλαβε εκείνος μ' ένα κοφτό (και σίγουρα θυμωμένο) \"Καλό το Σαββατοκύριακό σου;\". Εκείνη γύρισε στο γραφείο της, ένα ράκος από τις τύψεις και το βραδυνό κυνηγητό, και βρήκε να την περιμένει ένα γράμμα χωρίς αποστολέα: \"Αν θέλεις να μας βρεις, μη ντρέπεσαι. Θα είναι το μυστικό μας. Ακολούθησε το πέταγμα του κολυμβητή\". Ωραία -σκέφτηκε- έχω τα προσωπικά μου, έχω και τον Πήτερ Παν με την παρέα του να με δουλεύουν! Έκρυψε το γράμμα στην τσέπη της και συγκεντρώθηκε στη δουλειά της.

TA THΛΕΦΩΝΑ ΧΤΥΠΟΥΣΑΝ ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΑ ΛΕΣ ΚΑΙ ΕΙΧΑΝ ΣΥΝΟΜΩΤΗΣΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ.ΚΑΙ ΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΕΦΤΑΝΑΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΝΑΣΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΗΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΧΩΡΙΟ.ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΑΡΧΙΣΕ ΤΟ ΨΑΛΤΗΡΙ: ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΟ ΡΟΛΟΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΕΔΕΙΞΕ 4.ΩΡΑ ΝΑ ΦΕΥΓΩ ΝΑ ΠΑΩ ΣΤΟ ΣΠΙΤΑΚΙ ΜΟΥ ΝΑ ΧΑΛΑΡΩΣΩ.ΒΓΑΙΝΕΙ ΤΡΕΧΟΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΑ ΦΤΑΣΕΙ ΟΣΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ.

Γυρνώντας σπίτι, βρήκε άλλο ένα γράμμα κάτω από την πόρτα. Το άνοιξε αμέσως, και διάβασε τις λέξεις
ΓΕΝΝΕΘΛΙΟΣ ΤΟΠΟΣ-ΦΙΛΟΣ-ΒΡΑΧΟΣ.
Τα γόνατά της λύγισαν, καθώς σκέφτηκε το χωριό της και την αγαπημένη της φίλη, με την οποία παίζανε συνέχεια στη θάλασσα όταν ήταν μικρές, και είχαν έναν βράχο-τον \"βράχο τους\"- απ' όπου βουτάγανε πάντα.
\"Μα ποιος μπορεί να ξέρει τόσες λεπτομέρεις για τη ζωή μου\";