ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΑΓΩΝΑΣ

Η εβδομάδα που πέρασε ήταν ιδιαίτερα εντατική για τους κατοίκους της υπαίθρου και φυσικά και για τους χωριανούς . Φάνηκε να σιγουρεύται η Άνοιξη, να σταθεροποιείται και να ανεβαίνει η θερμοκρασία. Ο τόπος το κατάλαβε, οι βλαστοί ξύπνησαν οι πασχαλιές άρχισαν να διακοσμούν τις πεζούλες. Ετοιμάσαμε λοιπόν τα εργαλεία μας, κλαδευτήρια, πριόνια, τσάπες, φρέζες κ.λ.και με όρεξη πολύ ξανοιχτήκαμε στους κήπους και στα μικροχώραφα μας . Κλαδέψαμε τα δένδρα, τις κληματαριές και τα αμπέλια, οι πιο μεγάλοι και έμπειροι μπόλιασαν καινούρια φυτά, φυτέψαμε τις πατάτες, τα σκόρδα , τα κρεμμύδια και κάνα όψιμο μαρουλάκι. Σκαλίσαμε και τους ανθόκηπους. Οργώσαμε στο τέλος και τα λίγα αμπέλια μας και με το σκόλασμα λές και τα άψυχα μίλησαν έπεσε μια σιγαλινή , ποτιστική βροχή το Σαββατόβραδο, που έσμιξε με τον ίδρο μας και όλα αναγάλιασαν. Και μείς χαρούμενοι ξαποστάσαμε την Κυριακή και τα κουβεντιάσαμε στο μαγαζί μοσχομυρίζοντας τα βλογημένα μανουσάκια.

Ενας άλλος, ωραίος, αέναος αγώνας. Έμαθα ότι κι ο δάσκαλος ο Θεόφιλος ο Λαμπρίδης μαζί με το Λουκά το Μάκο κλάδεψαν από την πλατεία ως και τη Λούτσα, φροντίζοντας για τα δέντρα του χωριού. Κι ο Παπαγιαννάκης δουλεύει στο νέο Ιατρείο του χωριού, έργο κοινό των δύο συλλόγων μας, του Φιλοπρόοδου και της Αδελφότητας. Λες και φέτος η Άνοιξη δεν είναι μόνο εποχιακή για το χωριό μας, συμβαίνουν τόσα ωραία πράγματα κι ανθίζει ένα ομορφότερο χωριό. Πάντα τέτοια!

Ολα καλά, όλα άξια επαίνων, είτε συλλογικά , είτε ατομικά, εφ΄όσον φυσικά αποβλέπουν στο κοινό καλό. Είτε φαίνονται με την πρώτη ματιά μπαίνοντας στο χωριό, είτε βρίσκονται πιο πέρα. Και αφού αναφέρθηκαν ονόματα, πως να αποσιωπήσει κανείς την γιγάντια προσπάθεια το Σιώζο - Μάκου που για τρία χρόνια δούλευε τις ελεύθερες ώρες του καθαρίζοντας το δρόμο ως τον Τζουρλόγγο και όλο το χώρο γύρω από την πηγή , που ήταν ένα μέτρο θαμένη μες το χώμα; Και έσωσε το μονοπάτι προς Μίχλα μέσω Πλάκας και ακόμα εκεί παλεύει; Τα περπατήσατε μήπως τώρα τελευταία; Είναι απόλαυση, δοκιμάστε!!!

Αυτό που ο Σιωζο-Μάκος έκανε τόσα χρόνια είναι πραγματικά αξιέπαινο όπως κι αυτό που κάνει ο Θεόφιλος κι ο Λουκάς κι οι άλλοι χωριανοί. Το κάνουν τώρα και αν και ειναι στην είσοδο του χωριού, οι χωριανοί που έρχονται το καλοκαίρι βλέπουν και χαίρονται μόνο το αποτέλεσμα, ίσως χωρίς να ξέρουν ποιοι και πως το έκαναν. Και κάποιοι από τους προαναφερθέντες έχουν τόσα δέντρα στο χώρο τους που θα μπορούσαν να τρέχουν μόνο για να κλαδέψουν αυτά και όχι του χωριού κι όμως το κάνουν και χωρίς να φαίνεται. Για αυτό καλό είναι να μνημονεύουμε κι ονόματα για τις αφανείς προσφορές στο χωριό μας. Και ίσως κι οι Σύλλογοι πρέπει να βραβεύουν τέτοιες ανιδιοτελείς προσφορές στον εξωραϊσμό του χωριού, προς παραδειγματισμό για συτνέχεια των νεοτέρων

Ό,τι κι αν κάνει κανείς για την πατρίδα, τη μεγάλη ή τη μικρή, χρέος είναι. Κι αυτοί που κάνουν τα λίγα κι αυτοί που προσφέρουν περισσότερα, όλοι αξιέπαινοι και παραδείγματα προς μίμηση. Όμως θα μου επιτρέψετε να πω πως εκείνοι που πραγματικά προσφέρουν κάτι παραπάνω δεν το κάνουν για να ακουστεί το όνομά τους και ίσως ίσως κάτι τέτοιο να τους ενοχλεί κιόλας. Θαρρώ πως μια ζεστή κουβέντα και ένα χαμόγελο όταν τους συναντάμε είναι ο καλύτερος \"μισθός\" για την όποια προσφορά τους. Οι βραβεύσεις, έστω και οι λεκτικές, ας μένουν για εκείνους που κάνουν πράξεις ηρωισμού και αυτοθυσίας ή τέλος πάντων, πράξεις εξαιρετικές.

Δεν ξέρω αν κάνω λάθος, αλλά έτσι μου έμαθαν να βλέπω τον εθελοντισμό. Πέραν κάθε σκοπιμότητας και απαλλαγμένο από διάθεση αυτοπροβολής.

Θα έλεγα λοιπόν να αποφεύγουμε τις ονομαστικές αναφορές και για να μη στενοχωρήσουμε εκείνους που ακούγονται τα ονόματά τους αλλά και για να μη δημιουργούνται παρεξηγήσεις σε άλλους που πιθανόν να θεωρήσουν ότι η δική τους προσφορά υποτιμάται.

Κι αν ντε και καλά πρέπει να ακουστούν και ονόματα, ας είναι εκείνων που έφυγαν για πάντα από κοντά μας. Για να κρατάμε ζωντανή και τη μνήμη τους.

Παράδειγμα θα φέρω τον εκλιπόντα προσφάτως Θωμά Παπαδημητρίου, το δάσκαλο. Το δικό μου ευχαριστώ οφείλεται στον καθοριστικό ρόλο που ο άνθρωπος αυτός έπαιξε στο να σπουδάσει η μητέρα μου. Πόσες και πόσες φορές άκουσα από τα χείλη της πως αν δεν ήταν ο Θωμάς ο δάσκαλος δε θα είχε πάει ποτέ στο γυμνάσιο. Βλέπετε εκείνα τα χρόνια οι γονείς θεωρούσαν χαμένη υπόθεση τη μόρφωση των κοριτσιών πέρα από το δημοτικό. Κι ήταν εκείνος, ο Θωμάς ο Παπαδημητρίου, που κατάφερε με τα εμπνευσμένα λόγια του να αλλάξει τα μυαλά της γιαγιάς μου, που ονειρευόταν να κάνει την κόρη της μοδιστρούλα... Είμαι σίγουρη πως παρόμοιο ρόλο θα έπαιξε και σε άλλες περιπτώσεις, βοηθώντας τους φτωχούς και αμόρφωτους μετανάστες του χωριού μας να ανοίξουν νέους ορίζοντες για τα παιδιά τους. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκέπασε και αιώνια η μνήμη του για το καλό που πρόσφερε στους ανθρώπους.

Συμφωνώ και προσυπογράφω.
Μια ενδεχόμενη βράβευση θα έκανε τους βραβευθέντες να νιώσουν περισσότερο αμήχανοι παρά δικαιωμένοι. Η προσφορά τους - όπως και η προσφορά όλων των χωριανών- από χρέος γίνεται, από χρέος σε ότι μας παραδόθηκε από τους προηγούμενους, από φροντίδα να το παραδώσουμε αντάξια στους επόμενους. Μια τέτοια ανιδιοτελής, αφανής προσφορά \"ου ζητεί τα εαυτής\" και τις βραβεύσεις.

Η καλύτερη βράβευση για μια τέτοια προσφορά είναι οι επόμενοι να συνεχίζουν, όπως και όσο μπορούν, την προσφορά σου. Κι αυτά τα μονοπάτια - της αφανούς, μικρής καθημερινής ευεργεσίας, της τόσο συνυφασμένης με τον ηπειρώτικο πολιτισμό - πρέπει να μείνουν ανοιχτά. Να μας συνδέουν με το παρελθόν, να μας οδηγούν στο μέλλον.<br><br>Η δημοσίευση επεξεργάστηκε από: alexandros, at: 14.03.07 05:24