Ο ΔΗΜΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΓΙΔΙΑ ΤΟΥ

Ο Δήμο – Τσιαμάτης , έζησε στο χωριό ως το 1960. Είχε καθώς ο ίδιος με περηφάνια λέει το καλύτερο κοπάδι γίδια εκείνα τα χρόνια και μάλιστα κατέχει την τέχνη του αιγοβοσκού άριστα . Κληρονόμησε το κοπάδι του από το Μπάρμπα του το Σταύρο , όταν εκείνος έγινε ο καταστηματάρχης του χωριού μετά την αναχώρηση του Λουκά Σουλούτα. Είχε το χειμαδιό στο πατρικό κτήμα στο « Περιβόλι » παρακάτω από τη Βρωμορίγανη, στου « Μπουνταλά » . Εκείνοι οι παλιοί τότε κάθε πενήντα μέτρα γης είχαν και χωριστό τοπωνύμιο, ώστε να αντιλαμβάνονται αμέσως που βρίσκεται ένα ζώο που είχαν χάσει και το γυρεύαν. Αν το έβλεπε κανείς έδινε τη θέση του επακριβώς, έλεγε π.χ. « .. είδα τα ξεκομμένα γίδια σου στο Μεσοτσούμπι, κόλαγαν κατά το Σφοντάνι του Φώτση , μη ρίχτ’καν και στο Προσήλιο της Χειμωνιάτας κατήδρομα….» και πήγαινε λοιπόν ο τσοπάνης και τα έβρισκε. Τώρα που έφυγε ο κόσμος από τα χωριά ξεχάστηκαν και τα τοπωνύμια , τα μπέρδεψαν κιόλας από πάνω.
– « Έτρεξα στο Νεράκι να προλάβω το γουρούνι στο καρτέρι…. » , έλεγε ένας κυνηγός, «… τι καρτέρι στο Νεράκι μωρέ χαμένε;» απορούσε ο παλιός, εκείνος εννοούσε το νερό του Αβρυστικού και τούτος το Νεράκι στο Σελιό, άντε συνεννοήσου τώρα!!!
Από του Μπουνταλά λοιπόν ο Δήμος σαλάγαγε τα γίδια του κατά το Προσήλιο της Ζαοράς , τάριχνε και στο Κουρί, βοσκή καλή σ’ αυτά τα μέρη, «κόλαγε» πολύ και τα δένδρα και τα κλάριζε τα γίδια και γύριζαν στη στάνη χορτάτα. Το καλοκαίρι τα έβγαζε στο Παλιοκόπρι ,στον Πούρνο και χαίρονταν το βουνό και τα γίδια του.
Όμως το κράτος έβγαλε νόμο και « απάντησε » τον περισσότερο τόπο για τα γίδια , απαγορεύτηκε το βόσκημα στα δάση, νόμο πολύ αυστηρό, έγινε ο Δασικός ο φόβος και ο τρόμος για τους δύστυχους χωριάτες. Παραφύλαγε και μόλις άκουγε το χτύπημα του τσεκουριού φανερώνονταν μπροστά σαν ίσκιωμα. Ακόμα και την κασάρα έπαιρνε από τις γυναίκες που πήγαιναν για ζαλίκι, την έπαιρνε για τεκμήριο στο δικαστήριο που θα ακολουθούσε. Είδε κι απόειδε ο Δήμος και τόσοι ακόμα χωριανοί , πουλήσανε τα κοπάδια τους και να εργάτες στην Αθήνα οι άντρες, παραδουλεύτρες στα σπίτια οι γυναίκες.

Χρόνια δύσκολα με ανέχεια και νοσταλγία. Στα όνειρά τους κοπάδια ονειρεύονταν, βελάσματα και κουδούνια αντηχούσαν στα αυτιά τους. Και ο Δήμος με τα χρόνια έκανε φαμελιά και προκοπή , μα απ’ το μυαλό του η παλιά ζωή στιγμή δεν έφευγε. – «Άμα πάρω σύνταξη θα πάω στο χωριό και θα πάρω γίδια….» έλεγε και διαλαλούσε παντού. Ήταν το μεράκι του η μεγάλη του επιθυμία. Το 1980 έφτιαξε σπίτι καλό στο χωριό, ξόδεψε λεφτά για δυό διαμερίσματα και πάρα πάνω και πότε - πότε στα κλεφτά έρχονταν . Σ΄αφήνει ο φούρνος να ξεφύγεις; ‘Ηρθε όμως και αυτή η ώρα, νάρχεται τα καλοκαίρια στο χωριό και να κάθεται 2-3 μήνες, πήρε και την κλίτσα του και κάθε μέρα να βγαίνει στον Πλάτανο στου Μπέλλου. Κάνει τη διαδρομή με τα πόδια και αγναντεύει κάτω εκεί που σεργιάναγε παιδί με το κοπάδι του , αγναντεύει και του καίγεται η καρδιά. Αχ έρμα χρόνια πως περνάτε!!!
Φέτος ήρθε πριν το Πάσχα και έμεινε ως τον Αϊ-Δημήτρη και κάθε μέρα στον Πλάτανο. Μια μέρα λοιπόν του Οκτώβρη πήρε το Θύμιο τον μικρό και βγήκαν στο Σούλι . Επίσκεψη τάχατες στους παπούδες το Θύμιου. Είναι ο παπου- Γάκης εκεί σχεδόν ογδόντα χρονών ,όπου βαστάει ένα κοπάδι γίδια , καμιά εξηνταριά, μαζί βέβαια με την κυρά του. Όμως ολομόναχοι χειμώνα – καλοκαίρι , που έχουν 6 κόρες και ένα γυιό όλα παντρεμένα και φευγάτα…Και αυτοί μονάχοι τους να σαλαγάνε στις κορφές τις Βριζάχας τα γίδια τους, εκεί στα βράχια του Σουλιού, στις σβάρνες και στα έλατα και στα κρυστάλλινα νερά των πηγών του Κέδρου. Κάθησαν λοιπόν το μεσημέρι στον ίσκιο της συκιάς και σαν στα αστεία και σαν στα σοβαρά . Λέει ο Δήμος:
-Μου πουλάς 20 γίδια Γιώργο ;
-Όποτε θέλεις εσύ.
-Τώρα θέλω εγώ!
-Πάρτα τώρα!
Βγάζει ο Δήμος ένα μάτσο χρήματα, - πόσο , - τόσο, τα μετράει δίνουν τα χέρια , έκλεισε η συμφωνία .
Χθές έφτασαν τα γίδια κιόλας στο χωριό, τα έριξε στο κοπάδι του Αντρέα και έτσι ο Δήμος είδε το όνειρο να γίνεται πραγματικότητα, απόχτησε και πάλι γίδια μετά από 50 χρόνια!!!