ΔΕΥΤΕΡΙΑΤΙΚΑ

....με διέκοψαν πριν ελέγξω το κείμενο. Διόρθωσε ..να ΜΗ μένουμε στα λόγια... Και συνεχίζω.
Η πραγματικότητα είναι σκληρή . Από παντού ακούει κανείς καλές κουβέντες και ευχολόγια . Ποιός κάνει το βήμα να αφήσει την Πόλη και νάρθει στο χωριό; Ποιός προτιμάει λιγότερες ανέσεις ή λιγότερα κέρδη ή τέλος πάντων λιγότερα και δυσεύρετα πάσης φύσεως αγαθά ώστε εγκατασταθεί μόνιμα εδώ; Βλέπουμε ακόμα και οι συνταξιούχοι μετρούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού. Και όλοι εντοπίζουν τις ευθύνες των άλλων.
Και όσοι το τόλμησαν , μη νομίζεις ότι δεν προσέλαβαν διάφορους χαρακτηρισμούς από του \"συνετούς\".
Βρέθηκε ένας ονειροπόλος εκεί κατά τα Ζαλόγγατα και έγινε αίτιος να λειτουργεί μια παραγωγική μονάδα 30 χρόνια τώρα στα χωριά τους. Αν και εδώ δεν γίνει κάτι έστω και από παρόμοιες πρωτοβουλίες θα μείνουμε με τις συνελεύσεις θαρρώ.

Οι αιτίες του ξεριζωμού τόσων και τόσων συγχωριανών απανταχού στον κόσμο είναι πολλές, κυρίως όμως αντικειμενικές. Οι αιτίες καταδεικνύονται από τις εποχές στις οποίες κορυφώθηκε η αφαίμαξη του ανθρώπινου δυναμικού από την ύπαιθρο Ελλάδα. Οι αιτίες βαρύνουν πρώτα από όλα τις επιλογές ανάπτυξης ενός υδροκέφαλου αθηναϊκού κράτους, οι επιλογές μη ανάπτυξης μιας αυτοτελούς οικονομικής παραγωγής, οι επιλογές εδραίωσης σχέσεων βαθιάς υποτέλειας απέναντι στους άλλους κι ιδίως τους υπερατλαντικούς εταίρους μας. Πότε προωθήθηκε μια πολιτική ανάπτυξης για την ύπαιθρο χώρα; Πότε δημιουργήθηκαν συνθήκες που να δημιουργούν όρους παραμονής του ανθρώπινου δυναμικού; Πότε υπήρξαν θέσεις εργασίας στα χωριά και ποιες;

Δες, μέσα από παλαιότατους θεσμικούς ρόλους-λειτουργήματα βρήκαν δουλιά στον τόπο κάποιοι νέοι του κατά καιρούς, όχι μέσα απο νέες θέσεις παραγωγής στην κατεύθυνση μιας ανάπτυξης. Ο πατέρας μου έγινε δάσκαλος (και δάσκαλός σου), εσύ, χρόνια μετά, για να επιστρέψεις από τα πέλαγα, έγινες παπάς.

Αλλά πως να αποδώσεις ευθύνη στους συγχωριανούς που ξενιτεύτηκαν πρώτιστα για να ξεφύγουν από την ανέχεια του τόπου τις εποχές εκείνες; Θυμάμαι τα γράμματα της γιαγιάς μου Καλιρρόης (που ποτέ δεν γνώρισα) στο θείο μου Χρυσόστομο προπολεμικά στο Κάιρο, του γραφε για τη Βασίλω και τη Γκέλω που ήταν ξυπόλητες τότε που ο Μεταξάς επέβαλε τη γυμναστική στα σχολεία κι ο κόσμος τις περιγελούσε για τη φτώχεια τους. Ή για το Θεόφιλο που δεν είχε να τον ταϊσει κι ήταν κούτσικος. Η γιαγιά πέθανε μέσα στις κακουχίες αυτές, το κόνισμά της είναι στα Αμπελάκια, ο πατέρας μου την έχασε παιδάκι ακόμη. Παρότι έτσι μεγάλωσε επέλεξε συνειδητά κι έμεινε στην Ήπειρο, με όλο το τίμημα, δεν ξενιτεύτηκε στην Αφρική. Οι επιλογές του δικαιώνονται και μέσα από την αγάπη των παιδιών του για το χωριό, μας τόμαθε μέσα από τη δική του αγάπη για το τελευταίο δέντρο, την τελευταία πέτρα του.

Κι οι ξενιτεμένοι, όμως, έμπρακτα προσέφεραν και προσφέρουν στο χωριό, όσο και όπως μπορούν. Δεν ξεριζώθηκαν ποτέ μέσα τους. Σκέφτομαι τον κατασταστικό όρο της εταιρίας των Χρυσόστομου Λαμπρίδη, Σταύρου Μάκου, Κωνσταντίνου Φώτση στην Αίγυπτο και με πιάνει δέος για την απόφαση προσφοράς τους για τον τόπο μας. Ένα ποσοστό των κερδών να πηγαίνουν κατευθείαν στο χωριό. Σκέφτομαι τις μεγάλες και τις μικρές ευεργεσίες τόσων και τόσων ξενιτεμένων μας, μεγάλες όλες από την άποψη της προσφοράς.

Και σκέφτομαι έπειτα ότι οι αιτίες της αφαίμαξης είναι ακόμη εδώ δραματικά παρούσες. Κι ο τόπος μας μπαίνει όλο και περισσότερο στο περιθώριο και στην απομόνωση. Κι εδώ έχουμε ευθύνη και εμείς με τις επιλογές μας. Κι αυτοί που λείπουν μακριά ή μακρύτερα κι αυτοι που μένουν πίσω. Στη ζωή μας, όμως, καλύτερα να κοιτάμε μπροστά και, ακόμη καλύτερα κι όσο το μπορούμε, μακριά. Και να μην αναθέτουμε την τύχη μας εν λευκώ στους άλλους κι ότι μπορούμε να μην το περιμένουμε από τους άλλους.

Κίνητρα και όροι δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας στο χωριό, κίνητρα για την παραμονή των νέων του, για την επιστροφή των ξενιτεμένων του, κινούμαστε χρόνια για αυτά κι ακόμη εντατικότερα τώρα. Κι έχουμε ήδη τον πρώτο καρπό, μια θέση εργασίας στο χωριό!

Αντίσταση άμεση κι αποτελεσματική σε ό,τι μας καταδικάζει ακόμη περισσότερο στην απομόνωση. Μόλις προχθές μάθαμε για το πρωινό δρομολόγιο που το πήγανε άξαφνα από Μενίνα Εγνατία, από σήμερα είναι ξανά από το χωριό. Θέλει εγρήγορση και συλλογική ενεργοποίηση για μια άλλη μοίρα και προοπτική στον τόπο μας. Και κυρίως να κοιτάμε το μέλλον κατάματα...<br><br>Η δημοσίευση επεξεργάστηκε από: alexandros, at: 20.03.07 20:26

Τώρα μόλις πρόκανα να διαβάσω τη συνέχεια του μηνύματός σου αγαπητέ ΠΠΔ. Διακρίνω ένα δισταγμό, μια επιφύλαξη στα μηνύματά σου μετά τη συνέλευση και το χορό της Αδελφότητας, μια επιφύλαξη την οποία - επέτρεψέ μου- δεν μπορώ να συμμεριστώ.

Μα, αλήθεια, αυτό που, ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό, συμβαίνει είναι μόνο συνελεύσεις και χοροί ; Μα αν ήταν έτσι το μόνο που θα κάναμε θα ήταν να καταγράφουμε ό,τι συμβαίνει δίχως να κάνουμε τίποτε για να αλλάξει. Θα καθόμασταν να απαριθμούμε, με θυμόσοφη και δηκτική διάθεση, δρομολόγια που κόβονται. Θα συμβιβαζόμασταν με την αρχική απόφαση των ΚΤΕΛ κανένα δρομολόγιο να μην περνάει από το χωριό, απόφαση που αποτύπωσαν με τόση αγωνία και ζωντάνια η Τατιάνα και η Βάσω στο μήνυμά τους το Γενάρη. Κι όταν, με τον αγώνα μας, έμπαιναν 4 δρομολόγια (2 και 2) θα αρκούμασταν και δεν θα πασχίζαμαν και για το πέμπτο που κατακτήσαμε. Κι έπειτα θα ...δρέπαμε τις \&quot;δάφνες\&quot; των πρώτων κατακτήσεών μας και δεν θα πασχίζαμε να αυξήσουμε τα 5 υπάρχοντα δρομολόγια. Κι όταν πριν λίγες μέρες κόβανε το πέμπτο δρομολόγιο δεν θα αφήναμε άυπνους κάποιους καρεκλοκένταυρους για να αλλάξουν απόφαση \&quot;εν των μέσω της νυκτός\&quot;, κυριολεκτικά \&quot;εν μία νυκτί\&quot;. Και θα καρτεράγαμε κάποιους να ευαρεστηθούν στα αιτήματά μας κι εμείς δεν θα κάναμε τίποτε κι αν δεν τα έκαναν δεκτά απλά το πολύ πολύ να τους καταγγέλαμε. Και Ιατρείο δεν θα φτιάγναμαν, περιμένοντας Δήμο, Νομαρχία ή Υπουργείο να ευαρεστηθούν και να συνδράμουν. Και θα βολευόμασταν και δεν θα μιλάγαμαν καθόλου για την ύδρευση που ολοκληρώθηκε στα λόγια προεκλογικά, αγρεύοντας ψήφους, κι απέμεινε ανολοκλήρωτη μετεκλογικά. Και θα αναλογιζόμασταν και θα ζηλεύαμαν τα Ζαλόγγατα (όχι με τον τρόπο που εσύ το θέτεις) και δεν θα κάναμε τίποτε για τη δημιουργία θέσεων εργασίας στο χωριό. Και δεν θα παλεύαμε 9 χρόνια με τα πολυφωνικά σε όλες τις άκριες του χάρτη για να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις μιας θέσης εργασίας στο χωριό. (ξέρεις τι ζήταγαν; 5 χρόνια πεπραγμένων και 5 μεγάλα έργα του φορέα και όχι μόνο ωραίες ιδέες και προτάσεις) Και θα μιλάγαμαν τότε για τη μοίρα του τόπου και του ανθρώπου, θα κλιναμαν την απομόνωση και το μαρασμό σε όλες τις πτώσεις τους, πέφτοντας κι εμείς μαζί τους. \&quot;Μοίρας λόγια, μοιρολόγια\&quot; που γράφει κι ο Κονιτσιώτης ποιητής και πανεπιστημιακός Νιτσιάκος που δύο φορές αξιωθήκαμε κι εφέραμε στο χωριό μας. Και θα λέγαμε λόγια πολλά, λόγια παχιά στα πραγματικά ή τα διαδικτυακά καφενεία μας (καλή ώρα...), λόγια που, όπως σοφά έγραψες, όσο περισσότερα είναι, τόσο φτωχότερα αποδεικνύονται όταν δεν συνοδεύονται από πράξεις.

Μα έτσι θα μαραζώναμαν κι εμείς. Και θα ήταν τόσο κρίμα γιατί είναι τόσο ωραία η άνοιξη... Άνοιξη εκτός, γύρω μας αλλα κι εντός μας, μέσα μας. Μια άνοιξη που στη φύση φέτος ήρθε μετά από έναν ανησυχητικά περίεργο χειμώνα που δεν χειμώνιασε και τόσο. Μια άνοιξη που στο Πολύδροσο ξεκίνησε νωρίτερα και κρατά ήδη πολύ και, που θα πάει, θα φέρει και καλοκαίρι! Γιατί είναι Άνοιξη, ΠΠΔ, για το χωριό να έχει 400% αύξηση συμμετοχής η συνέλευση της Αδελφότητας από την προγούμενη. Γιατί είναι Άνοιξη να ανταμώνουν έτσι οι Βλαχωρίτες στην Αθήνα, τρεις φορές μέσα στο χειμώνα, σε αρτοκλασία, εκδήλωση και χορό, όταν πριν λίγα χρόνια κι αυτά δεν ήταν δεδομένα. Γιατί είναι Άνοιξη για το χωριό να ανταμώνουν 15 χωριά, 3 Δήμαρχοι, δυο Νομάρχες στο χωριό για τα προβλήματά μας. Γιατί είναι Άνοιξη να υπάρχει τέτοια σύμπνοια και συμπόρευση των συλλογικών μας φορέων, όπως αυτή που ζούμε. Γιατί είναι Άνοιξη να μιλάμε καθημερινά μέσα από εδώ, την κοινή μας ιστοσελίδα, καταθέτοντας μνήμες, αισθήσεις, όνειρα, λόγους και αντίλογους - κι όλα αυτά χρήσιμα είναι. Γιατί είναι Άνοιξη να βγαίνει Ημερολόγιο μετά από τόσα χρόνια. Γιατί είναι Άνοιξη μια θέση εργασίας επιτέλους στο χωριό μετά από πόσα χρόνια. Άνοιξη είναι κι αξίζει να ανοίξουμε τελείως τις καρδιές μας για να ανθίσει ακόμη ομορφότερη, ομορφαίνοντας ακόμη περισσότερο το χωριό και τους χωριανούς. Κι \&quot;όλα τα λουλούδια ας ανθίσουν\&quot; που έλεγαν κάποιοι παλιοί και άδικο δεν είχαν... \&quot;Όσα λουλούδια έχει η Άνοιξη κι η Πόλη παραθύρια\&quot; όπως κάποτε ζήταγε η παπαδιά στον αείμνηστο παπα Μπούτα κι εκείνος της τραγουδούσε - μαρτυρία του Αντώνη Έξαρχου αυτή. Τραγούδι με ρίζα από το άλλο μας χωριό, κοινό μας χωριό ΠΠΔ και αυτό, τη Σωτήρα, που μας προσμένει όλους το καλοκαίρι...<br><br>Η δημοσίευση επεξεργάστηκε από: alexandros, at: 21.03.07 00:26

Δεν ξέρω μήπως με την πολυλογία μου σου αφαιρώ απ' τον πολύτιμο χρόνο σου καλέ μου φίλε. Γιατί απ' τη μια παρατηρώ και στοχάζομαι και απ' την άλλη γίνομαι αίτιος ανταλλαγής μακροσκελών μυνημάτων.
Διακρίνω λοιπόν δυό φάσεις του ξενητεμού, προπολεμικά και μεταπολεμικά. Ο δεύτερος είναι ξεριζωμός μάλλον σε σύγκριση με τον πρώτο. Γιατί στην πρώτη φάση η πλειονότητα των ξενητεμένων επέστρεφε και έμενε και με διάφορους τρόπους συνέβαλε στο ζωντάνεμα του τόπου. Ανάμεσα σε αυτούς π.χ. και ο παππούς μου που μετά από εννέα χρόνια στην Κων/πολη επέστρεψε, έχτισε το σπίτι του , εξαγόρασε τα κτήματα του , άφησε απογόνους , εγγόνια και δίγγονα που ακόμα γεύονται και εκμεταλεύονται τον κόπο του , που για άλλους είναι μικρής αξίας, για μένα όμως ανεκτίμητης. Μεταπολεμικά όμως επεκράτησε άλλο πνεύμα . Ο κόσμος διάλεξε άλλες αξίες, έφυγε και εγκαταστάθηκε μακρυά. Φυσικά πρόκοψε και δημιούργησε περισσότερα. Αλλού όμως . Το φτωχό χωριό μας ( και άλλα πολλά μαζί ) πήρε την φθίνουσα. Δεν αναζητώ ευθύνες σε συμμάχους ή σε πρώην εχθρούς. Αυτοί τη δουλειά τους έκαναν. Ούτε πολιτικές αναλύσεις με ικανοποιούν. Αυτοκριτική προτιμώ. Εμείς τι κάνουμε. Και όταν λέω πως στο τέλος μένουν τα λόγια, δεν συγκεκριμενοποιώ τούτες τις συνάξεις των συλλόγων μας. Αλλά τι: Όταν δω καμιά δεκαριά οικογένειες να επιστρέφουν και να δραστηριοποιούνται εδώ, ( φαντάζει ουτοπία αλλά είναι μόνο το 10/% των σπιτιών του χωριού μας ) σίγουρα θα αλλάξω γνώμη. Θα πω ναι , καταφθάνει η Άνοιξη. Η πραγματικότητα είναι σκληρή.Την τελευταία δεκαετία,έκλεισαν 12 σπίτια τουλάχιστον , ενώ επέστρεψαν σε 5. Το ισοζύγιο είναι πολύ αρνητικό και οι πάσης φύσεως συνθήκες καθόλου ευνοϊκές. Δεν λεω να εγκαταλείψουμε τη μάχη. Αποθαρρύνομαι όμως όταν ακούω συμπεράσματα του τύπου: \&quot;Μετάνοιωσα που έφτειαξα σπίτι στο χωριό\&quot;. Ίσως είναι δικαιολογημένα λόγω αντικειμενικών δυσκολιών. Αλλά αυτές δεν αντιμετωπίζονται αν επιστρέφουμε μόνο για ολιγοήμερες διακοπές ή ως απόμαχοι συνταξιούχοι. Αλλά ικανοί να τεντώσουμε την χορδή και να τις τοξεύσουμε ως νέοι παλινοστούντες Οδυσσείς. Πολλοί το θέλουν , λαχταράει η καρδιά τους.( πολλές όμως επιφυλάσσομαι να το πω και σε παραπέμπω στον Δήμαρχο της Ζαχάρως).
ΚΑΛΗ ΣΟΥ ΜΕΡΑ.

Ο διάλογος για το χωριό είναι χαρά κι όχι χρονοτριβή. Περισσότερο ακόμη οι συγκεκριμένες ενέργειες για το παρόν και το μέλλον του χωριού που δεν μένουν σε λόγια, απολογισμούς, ανέξοδες κριτικές και αναπολήσεις. Σου στέλνω χαιρετίσματα από την όμορφη Θεσσαλονίκη, Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ... Ευτυχώς η Ζαχάρω είναι τόσο μακριά, κάτω από το αυλάκι...

Υ.Γ. Ο Οδυσσέας γνώρισε Κίρκη και Κύκλωπες και Καλυψώ και Ναυσικά και όταν κάποτε γύρισε κάποιοι λένε ότι ξανάφυγε και πέθανε αλλού.... Αέναος ταξιδευτής!<br><br>Η δημοσίευση επεξεργάστηκε από: alexandros, at: 21.03.07 21:45