ΟΤΑΝ ΑΛΛΑΞΑΜΕ ΔΑΣΚΑΛΟ

Το 1970 τον Σεπτέμβρη, με τη νέα σχολική χρονιά , ένας καινούριος Δάσκαλος μας ήρθε στο χωριό. Τα όνομά του ήταν Χρόνης Ευάγγελος , έμενε στα Γιάννενα και είχε καταγωγή από τον γνωστό Ελαφότοπο Ζαγορίου. Εμείς τα παιδιά του Δημοτικού είχαμε ακούσει από το καλοκαίρι ότι θα αλλάζαμε δάσκαλο και είχαμε αγωνία για τον καινούριο. Στην κοινωνία του χωριού βλέπεις οι αλλαγές σε ότι είχαμε μάθει ως τώρα δεν είναι και τόσο καλοδεχούμενες. Πόσο μάλλον όταν επρόκειτο για αλλαγή δασκάλου μετά από τόσα χρόνια, γιατί ο δάσκαλος στον μικρόκοσμο του χωριού και στην ψυχολογία των παιδιών έπαιζε έναν πολύ ουσιαστικό ρόλο. Όχι μόνο στα ζητήματα του σχολειού και της μάθησης γενικά , αλλά σε όλη την ψυχοπνευματική συγκρότηση του ανθρώπου. Δεν ήταν απλά κάποιος δάσκαλος από τους πολλούς που περνάνε από την ζωή των σύγχρονων παιδιών και σύντομα ξεχνιούνται , ήταν ο Δάσκαλος που εκών – άκων διαμόρφωνε χαρακτήρες εκείνα τα χρόνια. Έτσι λοιπόν ήμασταν πολύ επιφυλακτικοί εμείς οι μικροί μαθητές, όσο να τον μάθουμε καλά τον καινούριο Δάσκαλο. Σαν ήρθε μας μίλησε , μας είπε την ιστορία του , πως ερχόταν από το σχολείο της Πετροβίτσας που είχε κλείσει φεύγοντας αυτός και τα παιδιά μετακινόντουσαν αλλού , με αυτοκίνητο. Πρώτη φορά το ακούγαμε αυτό, χωριό χωρίς σχολειό! Για το δάσκαλο όμως δεν ήταν το πρώτο, είχε προηγηθεί και το Μαλούνι , το ίδιο είχε γίνει κι εκεί. Επόμενο ήταν οι σκέψεις όλων να ακολουθήσουν τη συλλογιστική του δάσκαλου: Τώρα άμα κλείσει και τούτο θα φύγω από εδώ!



( Το 1973 είχε αρκετά παιδιά ακόμη το Σχολείο του χωριού. Δυο χρόνια μετά έμεινε με τρία μόνο , πήρε μετάθεση και ο Δάσκαλος στα Γιάννενα και την επόμενη χρονιά έκλεισε οριστικά , ακολουθώντας τη μοίρα που το περίμενε …..στο συναπάντημα του με τον Χρόνη).

Ο Δάσκαλος είχε την οικογένειά του στα Γιάννενα και κάθε Τετάρτη και Σάββατο μεσημέρι, πήγαινε στο σπίτι του με το λεωφορείο του ΚΤΕΛ την πρώτη χρονιά. Την επόμενη ήρθε και έμεινε οικογενειακώς στο χωριό. Είχε δυο κορίτσια δίδυμα που πήγαιναν κι αυτά στο Δημοτικό και ένα γιο πολύ μεγαλύτερο. Μας συστήθηκε λοιπόν ο καινούριος δάσκαλος, μας υποσχέθηκε ότι θα περάσουμε καλά μαζί και θα μάθουμε ένα σωρό τραγούδια! Εμείς βέβαια κρατάγαμε μια πισινή, μην είναι αυστηρός και μας βάλει τα δυο ποδάρια σε ένα παπούτσι, όσο και νάναι ακούγαμε επιφυλακτικά. Δεν άργησε όμως να μας αποκαλυφθεί πλήρως ο Δάσκαλός μας κι έτσι γρήγορα αναθαρρήσαμε στο καινούριο.
Το πρώτο πράγμα που μας έκανε εντύπωση μ’ αυτόν τον Δάσκαλο ήταν όταν μας μίλαγε για την ύπαιθρο και τη φύση, για κοπάδια κατσίκια και αρνιά, για τους τσοπάνηδες και τη ζωή τους! Όποτε έβλεπε από το παράθυρο του Λεωφορείου κανένα βοσκό με το κοπάδι του, πάντα μας τον περίγραφε , με νοσταλγία και πόθο πολύ, του άρεσε πολύ , μα πάρα πολύ η βουκολική ζωή. « …’αχ και να είμασταν τώρα σε μια πλαγιά με ένα κοπάδι γίδια …..» έλεγε όταν οι μέρες ήταν ηλιόλουστες! Όλοι μας συμβουλεύανε εμάς τα παιδιά : «… κοιτάξτε να μάθετε γράμματα , μη γίνετε σαν εμάς τζομπαναραίοι….» , όλοι εκτός από το δάσκαλο! Αυτός μόνο επαινετικά λόγια έλεγε πάντοτε για τα ζώα και τα κοπάδια! Πρωτάκουστο για δάσκαλο και μάλιστα το 1970!
Μόλις βρέθηκε η πρώτη ευκαιρία μας πήγε εκδρομή στο προηγούμενο χωριό του , την Πετροβίτσα. Βγήκαμε όλα τα παιδιά στη Λούτσα πρωί – πρωί και πήραμε το Λεωφορείο, για τους περισσότερους ήταν η πρώτη φορά που ξεμακραίναμε από το χωριό και βλέπαμε καινούρια μέρη, άλλους ανθρώπους, διαφορετικά φυτά και χώματα. Κάτι θεόρατα βράχια που κρέμονταν πάνω από τα κεφάλια μας , ως τον ουρανό! Κι εκεί ψηλά οπού μας έδειχνε ο δάσκαλος τη βουνοκορφή διέκρινε έναν τσέλιγκα , στην κορφή στα έλατα και άρχισε τις φωνές κι όλοι μαζί να κουνάμε τα χέρια : « …Δήμο …..Ω Δήμο ….» , ώσπου μας είδε κι αυτός από πάνω , γνώρισε το δάσκαλο και απολογήθηκε μέσα από τα σαλαγητά και τα κυπριά του περήφανου κοπαδιού του και έμεινε ο δάσκαλος με το μεράκι: « …αχ και νάχα φτερούγες νάφτανα εκεί ψηλά με το Δήμο και τα γίδια του …»Το μεσημεράκι λοιπόν έφθασαν και τα λιγοστά παιδιά της Πετροβίτσας που πήγαιναν σχολείο σε άλλο χωριό με ένα μικρό λεωφορείο, «Σχολικό» μας τόπανε , κίτρινο ήτανε και το κοιτούσαμε με πολλή περιέργεια και μάλλον με αποστροφή τα περσότερα που παιδιά , αφού είχαμε την πρωινή εμπειρία της πρώτης επιβίβασης σε λεωφορείο στη ζωή μας και το κεφάλι μας είχε γίνει σαν καζάνι από το ζάλισμα στις στροφές της Πλακωτής. Τέλος πάντων μετά το πρώτο συναπάντημα αποφασίσαμε να παίξουμε ποδοσφαιρικό αγώνα με τα Πετροβοτσιώτικα, γήπεδο η πλατεία , με τον πλάτανο στη μέση. Αν και ο Δάσκαλος τους υποστήριζε τους νικήσαμε πολύ εύκολα και με πολύ μεγάλο σκορ , 11- 1 τελικό αποτέλεσμα!
Δάσκαλος ήταν ο Χρόνης , από αυτό ζούσε , αλλά δεν το χώνευε με τίποτα το Δημόσιο-υπαληλίκι. Την Ιεραρχία και τις ευθύνες , τα γραφεία και τις εγκυκλίους, τους προϊστάμενους και τις εντολές, δεν τάθελε , δεν τα συμπαθούσε , με τίποτα πάει και τελείωσε! Κι παραλίγο να την πατήσει μάλιστα κάποτε που εκδηλώθηκε φόρα . Όταν μια Τετάρτη μεσημέρι σταμάτησε ένα Ι.Χ. να τον πάρει για Γιάννενα και πιάσανε την κουβέντα. «….Τι έμαθες Δάσκαλε για τον καινούριο Επιθεωρητή, είναι καλός; » τον ρώτησε ο οδηγός. « - Δεν τον γνώρισα ακόμα , είπε ο κυρ- Βαγγέλης ο Δάσκαλος, δεν τον γνώρισα , αλλά τι θανάναι; Όλα τα γουρούνια την ίδια μύτη έχουνε!» Όταν αποκαλύφθηκε ο οδηγός ότι αυτός ήταν ο καινούριος Επιθεωρητής, δεν ήθελε με τίποτα ο Χρόνης να μείνει μέσα στο αμάξι. «…Σταμάτα να κατέβω!.....Σταμάτα τώρα !» Έτσι σιγά – σιγά καταλάβαμε ότι δεν είναι και πολύ αυστηρός ο καινούριος δάσκαλος, δεν ζήταγε και πολλά πράματα από τα παιδιά, χορταίναμε παιγνίδι. Είχε μάλιστα μανία με το ΠΡΟ-ΠΟ , καμιά φορά έβαζε και κάποιο παιδί να του λέει προβλέψεις μπας και κερδίσει. Αφού λοιπόν άρεσε στο δάσκαλο , δόστου και μείς όλο ποδόσφαιρο παίζαμε. Γιατί πιο πριν μόνο το «χειρόσφαιρο» ξέραμε καλά . Είχαμε χωριστεί σε δυο ομάδες , τρία παιδιά στην κάθε μια και οργανώσαμε πρωτάθλημα . Γράφαμε σε ειδικό τετράδιο, τους αγώνες , τα αποτελέσματα , τη βαθμολογία.
Τώρα όσο αφορά το ξύλο, θα έλεγα μάλλον δεν τόχε στην πρώτη γραμμή της διδακτικής του πρακτικής. Δεν τα παραζόριζε τα παιδιά άμα δεν τα «παίρνανε» και πολύ τα γράμματα. Όσον αφορά για τις άλλες αταξίες και τρέλες μας θυμάμαι κάποιες περιπτώσεις που του ανάψαμε τα λαμπάκια και μας περιποιήθηκε ανάλογα. Όπως τότε όταν έμαθε από μια μητέρα παιδιού ότι όλη τη μεσημεριανή διακοπή δεν μαζευόμαστε σπίτι , παρά γυρνάγαμε από δω και από κει ψάχνοντας να βρούμε φωλιές πουλιών και τις χαλνάγαμε. «- Όλα Δάσκαλε , εκτός από τον μικρό τον δικό μου» του είπε και τον έκαμε μπουρλότο, άναψοκοκίνισε καλά –καλά , μας περίλαβε με τη βέργα και χορτάσαμε «παπαλάμπραινα » , μάλιστα στα χέρια μας γίνηκε κομμάτια η βέργα! « Άμα θυμώσω εγώ , με τρέμει όλη η Περιφέρεια», βροντοφώναξε κάποια στιγμή και που να το φανταστώ ότι θα το άκουγε ένα αχνό «Μπα!» που ξεστόμισα και γω, τι τόθελα, μόνος στην Έκτη , ο μεγαλύτερος μαθητής βλέπεις, αρχηγός του Σχολειού, τόλμησα να αμφισβητήσω τη δύναμή του Δάσκαλου…….με έκανε το αλατιού, ακόμα θυμάμαι τα αστεράκια που έβλεπα από τα βροντερά σκαμπίλια – αστροπελέκια που έπεσαν αμέτρητα στο κοντοκουρεμένο κεφάλι μου! Δεν είχα ξαναφάει ξύλο ποτέ, ούτε για τα μαθήματα , ούτε για αταξία , αλλά τούτο ήταν το μοναδικό , ένα αλλά καλό, αξέχαστο. «Τσιούλωσα» κι εγώ στο θρανίο μου και από τότε μούμεινε , δεν τόλμησα τέτοια νταηλίκια ποτέ!Γρήγορα βέβαια ο Δάσκαλος το διέγραψε από τη μνήμη του το συμβάν, σαν να μην έγινε τίποτα, από την επόμενη κι όλας ήταν φιλικός , ευδιάθετος και όπως πάντα πολύ ελαστικός μαζί μας. Αφού είχαμε πάρει το θάρρος , όταν είχε μια άλλη τάξη μάθημα, οι υπόλοιποι αντίς να διαβάζουμε ή να γράφουμε ,μαζευόμασταν γύρω από τη σόμπα και ψέναμε «κουκούρια» πάνω στο πυρωμένο μέταλλο.
Ήταν βεβαίως και φανατικός καπνιστής, τότε ακόμα δεν είχαν αρχίσει οι αντικαπνιστικές εκστρατείες βλέπεις και σπάνια νάβλεπες άνδρα να μη καπνίζει. Αλλά και «κολτσίνα », έπαιζε τακτικά στο καφενείο με τα γεροντάκια της εποχής με έπαθλο ένα λουκούμι. Φυσικά ως δάσκαλος εκτελούσε και χρέη ψάλτου κατά τον εκκλησιασμό, κατά την απαίτηση των καιρών τότε, που τώρα να δεις δάσκαλο στην Εκκλησιά, μας είχε όμως ζαλίσει στην κυριολεξία με κείνη τη φυλλάδα απ’ όπου έψελνε το «Χερουβικό», τι παράξενα σημάδια ήταν αυτά; Ήταν Βυζαντινό μουσικό κείμενο, που να ξέραμε εμείς από τέτοια! Στην Εθνική γιορτή κατά την πρέπουσα τάξη διάβαζε τον λόγο ξεδιπλώνοντας το πολυχρησιμοποιημένο χαρτί όπου ήταν γραμμένος , δεν κόμπιαζε καθόλου, πήγαινε η γλώσσα μόνη της , όχι μόνο γιατί το κείμενο ήταν οικείο, αλλά και γιατί είχαν προηγηθεί πάρα πολλές πρόβες ενώπιον της δασκαλίνας , της καλόκαρδης κυρά – Νίνας. « - Ακούγεται καλά Ν’νάακκ ( Νινάκι)»; « -Πολύ καλά Βαγγέλη μ’»!
« …….-έλα Κωτσιούλα !» φώναζε τον μικρό Κώστα , καινούρια ακούσματα στα αυτιά μας, « …-να σε φαν οι Σαρανταδώδεκα! » , « ….-μη βιάζεσαι ……γληγόρη ( βιαστικέ), .........Σκερβελέ τ' Αλή- Πασά ...» ! κι άλλα ακόμη . Είχε βεβαίως την Γιαννιώτικη προφορά αρκετά έντονη και τα Γιάννενα όπου είχε το σπιτικό του τα υπεραγαπούσε και τα παίναγε πάντοτε. «- Όπως ο Χριστός με τη λίμνη της Γεννησαρέτ , έτσι κι εγώ με τη λίμνη των Ιωαννίνων » μας έλεγε. Όταν είχε ελεύθερο χρόνο ξεκίναγε από το σπίτι , αρκετά μακριά και έφτανε ως τη Λίμνη , κάτω στα πλατάνια και στο « Δώδεκα» που από αυτόν το πρωτακούσαμε παραξανεμένοι : « ….θα πέσω στο Δώδεκα» , τι είναι αυτό το «Δώδεκα» που λέει τούτος ο Δάσκαλος αναρωτιώμασταν; Αργότερα που πήγα στα Γιάννενα Γυμνάσιο τόμαθα και το «Δώδεκα», παραλίμνια τοποθεσία με βαθειά νερά , όπου αρκετοί πνιγήκανε εκεί και έμεινε η σχετική Γιαννιώτικη ρήση .
Έκανε λοιπόν τη βόλτα του και απολάμβανε τα αγαπημένα Γιάννενα ο Κυρ- Βαγγέλης , έτσι τον έλεγα μετά , αφού μάλιστα όταν μετακόμισε στο χωριό, νοίκιασε τα τρία δωμάτια του σπιτιού του και στο ένα μείναμε εγώ με τον αδερφό μου και αργότερα με τον εξάδελφό μου το Δονάτο, σε άλλο δυο αδέρφια από τον Ωρωπό Πρεβέζης και στο τρίτο άλλα δυο παιδιά από το χωριό που σπουδάζανε στα Γιάννενα. Δίπατο και παλιό το σπίτι, όλο το ισόγειο νοικιασμένο και ο όροφος μόνο για την οικογένειά του όταν ήτανε διακοπές . Απέξω κήπος με διάφορα φυτά , εκεί πρωτοείδα τις φράουλες που διάβαζα στα βιβλία και μου άρεσαν πάρα πολύ, που στο τέλος μεταφύτεψα μερικές στο χωριό. Χρόνια, δεκαετίες αργότερα , πέρασα από εκεί, δεν αναγνώρισα τίποτα , όλη η γειτονιά έχει αλλάξει, τα μικροοικόπεδα παραχωρήσανε τη θέση τους σε μια μεγάλη πολυκατοικία, ίδια με τις διπλανές, κάπου σε κάποιο διαμέρισμα θα ήταν και η οικογένεια του Δάσκαλου του κυρ- Βαγγέλη , αυτός όπως έμαθα εγκατέλειψε τα μάταια και εγκόσμια και σίγουρα θα απολαμβάνει κάποια ουράνια καταπράσινη πλαγιά σαλαγώντας το ποθητό κοπάδι των ονείρων του ……