Ο ΕΠΙΘΕΩΡΗΤΗΣ

Tα παιδιά φοβότανε το δάσκαλο, αλλά και ο δάσκαλος είχε κι αυτός τον φόβο του εκείνα τα χρόνια και ποιος ήταν αυτός; Ποιος άλλος από τον Επιθεωρητή! Γιατί έβγαινε κάθε τόσο στα σχολειά της περιοχής του για να δει πως τα πάει ο δάσκαλος , τι δουλειά κάνει με τα μαθητούδια του χωριού. Έρχονταν λοιπόν προγραμματισμένα και εξέταζε τα παιδιά ρωτώντας τα κάτι τις και αναλόγως έκανε την έκθεση του για το δάσκαλο. Μάλιστα τότε τα ΙΧ αυτοκίνητα ακόμη σπανίζανε , έτσι ερχότανε με το ΚΤΕΛ και για να ξεμπερδέψει μια καλή με τα τρία χωριά, κατέβαινε πρωί – πρωί στην Πλακωτή , συνέχιζε στην Οσδίνα και από εκεί έπαιρνε την ανηφόρα , έβγαινε στη Μίχλα κι κατέβαινε στο χωριό μας , που ακόμα τότε δεν είχε αλλάξει όνομα , Βλαχώρι το λέγανε, αλλά και τώρα ακόμη πολλοί συνεχίζουν με αυτό να το αποκαλούν. Το απόγευμα έπαιρνε πάλι το λεωφορείο και γύριζε στην έδρα του. Έτσι τέτοιος καιρός ήταν , Μάρτης προς Απρίλη όπου τα αρνοκάτσικα των χωριανών είχαν ποδαρώσει καλά και τρώγανε μόνα τους, τα είχανε αποκόψει για να αρμέξουν λίγο γάλα για το σπιτικό τους. Τα αρνιά τα κλείνανε σε χωριστά χωράφια , ενώ τα κατσίκια συχνά τα «καπιστρώναν» , δηλαδή τους δένανε στο στόμα ένα ξυλαράκι ειδικά πελεκημένο για να εμποδίζει το θηλασμό από τη μάνα τους. Τα παιδιά βέβαια όπως πάντα βοηθούσαν στο φύλαγμα των ζώων και πιο πολύ πρόσεχαν αυτά τα αποκομμένα αρνοκάτσικα που εύκολα χανόντουσαν και πάντα υπήρχε ο κίνδυνος να γίνουν βορρά των λύκων ή και των αλεπούδων ακόμη.


Προετοίμασε λοιπόν ο Θωμάς ο δάσκαλος τα παιδιά για την επόμενη μέρα, να είναι προσεκτικά, να σκέφτονται καλά και μετά να απαντάνε στις ερωτήσεις του Επιθεωρητή που όντως ήρθε ακριβώς κάνοντας το προγραμματισμένο δρομολόγιο. Ρώτησε δυο – τρια πράγματα τα μεγάλα παιδιά , είχε και το νου του στο ρολόι βέβαια μη του φύγει το λεωφορείο, -« θα ρωτήσω και κάτι τα παιδιά της Πρώτης Τάξης» είπε. – «Τώρα λοιπόν καθώς κατέβαινα από τη Μίχλα για το χωριό, βλέπω μπροστά μου τρία κατσικάκια , ποιο παιδί θα μου πει πόσα πόδια είχαν τα τρία κατσικάκια;» . Ήτανε καμιά δεκαριά τα παιδάκια της πρώτης άρχισαν να λογαριάζουν με τα δαχτυλάκια τους, αλλά εκεί μετά το δέκα μπερδεύονταν, δεν είχαν ακόμα καλομάθει να λογαριάζουν ποιο πολύ. Ο μικρός ο Κώστας όμως ξεχώριζε , μόλις άκουσε τον Επιθεωρητή , τέντωσε τα αυτιά με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και σαν να ήθελε κάτι να πει. Τον είδε λοιπόν αυτός , « πως σε λένε νεαρέ;» - « Κώστα » απάντησε με θάρρος ο μαθητής και αμέσως: « Να ρωτήσω κάτι Κύριε;» - «Βεβαίως» απάντησε ο Επιθεωρητής και ο δάσκαλος άρχισε να ανησυχεί μην του κάνει καμιά λαχτάρα ο Κώστας. –« Μήπως Κύριε ήταν κι ένα κατσίκι κουτσό;» -« Όχι παιδί μου , ήταν και τα τρία κανονικά» - « Ε ! τι ρωτάς τότε , τρία κατσίκια έχουν δώδεκα ποδάρια », απάντησε με ολίγον τι θράσος ο Κώστας. – « Μπράβο Κωστάκη σωστά, συγχαρητήρια δάσκαλε πολύ καλά για Πρώτη Τάξη, δεν θα σας ρωτήσω τίποτα άλλο» είπε ο Επιθεωρητής και αφού πήγανε και λίγο στο γραφείο με το Δάσκαλο τους χαιρέτησε και πήρε το δρόμο για τη Λούτσα να προλάβει το λεωφορείο. Ο Δάσκαλος αμέσως μετά έδωσε πολλά συγχαρητήρια στον Κώστα και του υποσχέθηκε πολύ καλό βαθμό γιατί τον έβγαλε ασπροπρόσωπο, -«αλλά πως το βρήκες τόσο εύκολα για πες μας να μάθουμε κι εμείς οι άλλοι» τον ρώτησε. -« Εμείς Κύριε έχουμε ένα κατσίκι κουτσό με τρία πόδια , τόχουμε χαμένο δυο μέρες τώρα, όλο ψάχνουμε και δεν το βρίσκουμε και είπα μη το βρήκε ο Επιθεωρητής! » απάντησε ο Κώστας και ο Δάσκαλος δεν ξέχασε ποτέ αυτό το στιγμιότυπο!