Η Ντράζανη και η ιστορία της.

Εμείς που σήμερα είμαστε κοντά στην ηλικία των 60 δεν έχουμε καμιά ανάμνηση από τη Ντράζανη ( ή Δράζανη ). Οι μεγαλύτεροι και οι υπερήλικες βεβαίως θυμούνται και διηγούνται πολλά από τη ζωή των χωριανών μας εκεί. Και αυτό γιατί κάπου εκεί κοντά στο 1962 εγκαταλείφθηκε η καλλιέργεια αυτού του κάμπου που έπαιξε έναν σημαντικότατο ρόλο στην ιστορία του χωριού. Σαράντα σχεδόν ιδιοκτήτες καλλιέργησαν έκταση 150 περίπου στρέμματα με τα μεγαλύτερα κομμάτια να ανήκουν στα τρία πρώτα σόγια του χωριού, Μαρτιναίους, Μακαίους και Ραπελαίους , της νεότερης ιστορικής περιόδου του , από το 1780 και μετέπειτα.


Η Ντράζανη σε πλήρη καλλιέργεια ( 1945)
Τα περισσότερα χωράφια που είχαν ως ιδιοκτησία οι χωριανοί , αρχικά ήταν κτήματα των Αγάδων και οι ακτήμονες καλλιεργητές πλήρωναν ως ενοίκιο το 1/3 της παραγωγής ( γεώμορο) . Μετά την απελευθέρωση του 1913 περιήλθαν στους καλλιεργητές με χρηματική εξαγορά βεβαίως . Έτσι βλέπω στο Συμβόλαιο του παππού μου να έχει πληρώσει 3090 δραχμές το 1931 για τα κτήματά του, όμως μέσα σε αυτά δεν συμπεριλαμβάνεται η Ντράζανη. Φαίνεται ήταν Μοναστηριακό κτήμα στο πλησίον Μοναστήρι της Βροσίνας , πως όμως κατάφεραν και το καλλιέργησαν οι χωριανοί μας και όχι οι Βροσινιώτες που ήταν πολύ πιο κοντά δεν γνωρίζω. Κάμπος ποτιστικός που σπέρνονταν με καλαμπόκι άσπρο , βασικό για την παραγωγή του αραποσιτένιου ψωμιού ( μπομπότα). Μέσα στα καλαμπόκια σπέρνανε και τα «στενοφάσουλα» της Ντράζανης και που και που κανένα πεπόνι, για χρόνια θυμούνταν τη νοστιμιά τους οι παλιοί. Το νερό έφτανε εκεί με αυλάκι από τη Βροσίνα , από το Ζαλογγοπόταμο ή ακόμη και από τον Καλαμά με Δέση του νερού. Κάθε χρόνο έπρεπε να ετοιμάσουν το αυλάκι για το καλοκαιρινό πότισμα. Αλλά το νερό λιγόστευε πολύ τον Αύγουστο, χάνονταν και στη διαδρομή δεν επαρκούσε. Πάντα είχαν την έννοια του , μάλιστα κάποτε προσπάθησαν να κατασκευάσουν από μουσαμά σωλήνες και να το φέρουν εναέρια πάνω από το ποτάμι με Δέση στην Λαγκάβιτσα. Έσπασαν όμως οι σωλήνες , δεν άντεξε ο μουσαμάς. Για αντλία ποτέ δεν αναφέρθηκε κάτι. Τι κόπος και τι ιδρώτας πότισε αυτόν τον κάμπο δεν περιγράφεται. Να φανταστεί κανείς , ξεκινάγανε από το βουνό, τη Μιλιοράχη ή Φειντερίκο που είχαν τα κοπάδια το καλοκαίρι, με τα πόδια να φτάσουν στη Ντράζανη, να σκαλίσουν όλη μέρα και να επιστρέψουν για το απογευματινό άρμεγμα πάλι. Αυτό γινότανε πολλές μέρες συνέχεια. Μετά ήταν το πότισμα καθένας με τη σειρά του , το μάζεμα του καρπού, η μεταφορά με τα ζώα του καρπού και του φύλλου που το είχαν σαν ζωοτροφή για τα χοντρά ζώα τους . Οι αγροί που ήταν ψιλότερα από τα αυλάκι ήταν τα «χασίλια », όπου είχαν κάποιοι τις καλύβες και τα ζώα τους. Μετά το 1960 όταν ξεκίνησε η μετανάστευση των νέων άρχισε να εγκαταλείται και καλλιέργεια της Ντράζανης. Το καίριο πλήγμα όμως δέχθηκε όταν με τη διάνοιξη του Δημόσιου Δρόμου καταπλακώθηκε το αυλάκι με τεράστιες ποσότητες μπάζων, που ήταν αδύνατο να καθαρισθούν χειρωνακτικά. Τότε οι χωριανοί φύτεψαν καρυδιές για να φαίνεται η συνέχεια της καλλιέργειας και διεκδίκησαν δικαστικά αποζημίωση γιατί αναγκάστηκαν να παύσουν την ποτιστική καλλιέργεια . Πρέπει να πήραν κάτι τις. Αργότερα μετά από μια 20/ετία ο Ξεν. Μάκος άνοιξε αγροτικό δρόμο και έχτισε σταύλο στο κτήμα του , πήγε εκεί και ηλεκτρικό ρεύμα, επρόκειτο για μονάδα αγελοδοτροφίας που όμως δεν ευδοκίμησε. Επίσης ο Βασ. Ράπτης, γαμπρός στο χωριό μας , έσπειρε σε κάποια χωράφια τριφύλια για κάποιο διάστημα. Τώρα για πάνω από 15 χρόνια δεν καλλιεργείται εκεί τίποτα. Οι καρυδιές έχουν μεγαλώσει πολύ αλλά τα καρύδια που συλλέγονται είναι ελάχιστα. Επίσης έχουν φυτρώσει πολλά βάτα και άλλοι θάμνοι. Μόνον ένα – δυό κοπάδια βόσκουν τελευταία στα χωράφια της Ντράζανης . Θα μπορούσε βεβαίως να καλλιεργηθεί με τα σημερινά μέσα που έχουν στην διάθεσή τους οι νέοι αγρότες , αλλά ακόμα κανένας δεν έδειξε ενδιαφέρον. Ίδωμεν. Πάντως εμείς έστω και για συναισθηματικούς λόγους μόνον, τουλάχιστουν ας σπεύσουμε να δηλώσουμε τα κτήματά του ο καθένας , έτσι σαν φόρο τιμής στους προγόνους μας…….