ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ

Κάθε μέρα ακούμε όλο και πιο ανατριχιαστικά σενάρια για τις επιπτώσεις πάνω στο περιβάλλον από την αλλόγιστη και χωρίς όρια εκμετάλευση των φυσικών πόρων, από την συνεχώς αυξανόμενη εκπομπή στην ατμόσφαιρα ρύπων, για τις αναμενόμενες κλιματικές αλλαγές, για ερημοποίηση, έλλειψη πόσιμου νερού, νέες ασθένειες,μεταναστεύσεις λαών και ένα σωρό παρόμοιες εφιαλτικές προβλέψεις. Καθώς φαίνεται δεν είναι μόνο σενάρια αλλά ήδη βρίσκονται σε εξέλιξη. Και όπως η κάθε πληροφορία φτάνει πολύ γρήγορα στον κάθε ένα,σε συνδυασμό με το καθημερινό άγχος και το τρέξιμο της σύγχρονης ζωής είναι λογικό να πλημμυρίζει απογοήτευση η καρδιά του ανθρώπου και να θέλει να ξεφύγει από τέτοια ζοφερά συναισθήματα. Να αποδράσει από τον ασφυκτικό κλοιό, να ανασάνει να αναπτερώσει τις ελπίδες της.
Το χωριό μας αυτή την εποχή είναι μια πραγματική όαση ελπίδας. Εδώ το περιβάλλον γιορτάζει αυτόν τον καιρό. Το δάσος καταπράσινο και επιβλητικό, τα κάθε είδους αγριόχορτα επίσης πράσινα ξεπερνούν το ένα μέτρο ύψος. Δένδρα και αγριολούλουδα ανθισμένα παντού . Η πρωινή δροσιά σταλάζει σάν απόβροχο. Τα κεράσια και τα σκάμνα άφθονα και μαζί με τα λογής λογής ζουζούνια προσφέρουν χορταστική τροφή στα σπουργίτια , τσόνους, στεφανάκια, κοτσύφια κίσσες ακόμα και κορατσέλλες. Αργοκίνητες χελώνες συναντάς παντού, στα όχτια τρυπώνουν σαύρες και χάνονται σαΐτες και δενδρογαλιές. Οπωσδήποτε πρέπει να κρατάς ραβδί γιατί και οχιές θα συναντήσεις. Στο δάσος πετούν κάτι τεράστιοι ελαφοκέρατοι ή ρινόκεροι ( κιτσικέρατοι ) και σε κάνουν να λαχταράς. Τα βατράχια στους λάκους και τη Λούτσα έχουν συναυλία. Συναντάς φωλιές αγριογούρουνων εκεί που κάποτε σπέρναν και οι αλεπούδες γαυγίζουν μέρα μεσημέρι. Με το που πέφτει ο ήλιος ένα πλήθος νυχτερίδες διασχίζουν με ελιγμούς τον αέρα , οι πυγολαμπίδες σε ζαλίζουν και αν θες να απολαύσεις τα αηδόνια θα χάσεις τον ύπνο σου. Αν περπατήσεις προς την Παναγία της Ζαγοράς , το ποτάμι , το Κουφολόγγι, το Σελιό και τον Αη - Γιώργη, ανέβεις από τις Αλεπότρυπες προς το Ανήλιο και βγεις στην Αγιο Παρσκευή, συνεχίσεις προς Κουρούνα, Πούρνο, Στερνάρι , Φειντερίκο, Μοναστήρι Αλαταριά και Μιλιοράχη, κατέβεις από Τσιοκάτες , Γούργαρη και Κορύτες, κάνεις προς Γιακείμη και τραβήξεις για Τζουρλόγγο, φτάσεις στο αγνάντιο του Τσέμκα και ιδείς το Φραγκοπήδημα από το Παρκειό, αν....
τότε φίλε μου ξεχνάς τα πάντα , τα στήθεια σου γιομίζουν αισιοδοξία, απογειώνεσαι, δεν χρειάζεσαι τους γιατρούς, χορταίνεις ζωή, χαίρεσαι τον κόσμο, τον βλέπεις κόσμημα , στολίδι... ακουμπάς την αθανασία!!!

Ωραία τα γράφεις ΠΠΔ, τόσο ωραία που μοιάζουν να μην είναι αληθινά. Και δυστυχώς δεν είναι...

Κακά τα ψέμματα, παραδείσιες οάσεις στις μέρες μας δεν υπάρχουν. Η μοίρα μας είναι κοινή σε όλο τον κόσμο, σε όλο το κοινό μας σπίτι, τον πλανήτη Γη. Θα είναι άθελά μας κοντόφθαλμο αν, από περιβαλλοντική άποψη, πιστεύουμε ότι το χωριό μας είναι τόσο μακριά από τις μεγαλουπόλεις, τόσο όσο δείχνουν οι χάρτες.

Το πιο χιλιοειπωμένο είναι τα λύματα των Ιωαννίνων στον Καλαμά. Ακόμη περισσότερο οφθαλμοφανές, για όσους δεν θέλουν να κλείσουν τα μάτια, είναι το κλίμα που αλλάζει δραματικά. Χειμώνιασε καλοκαιριάτικα. Πριν ένα μήνα είχαμε καύσωνα!

Η όαση φυσικής ομορφιάς του χωριού μας δεν αρκεί για να τη θεωρούμε και σαν όαση περιβαλλοντική γιατί κάτι τέτοιο δεν υπάρχει μέσα σε ένα κόσμο περιβαλλοντικής αλληλεξάρτησης και ολικής κι ανεπίστρεπτης επιβάρυνσης. Δεν χρειάζεται να το θυμηθούμε μόνο αν χιονίσει καλοκαιριάτικα.

Το άσχημο είναι ότι θα το θυμηθούμε σε ένα χρόνο, τότε που το ημερολόγιο θα το θυμηθεί για λογαρισμό μας. Τη μια μέρα το κάπνισμα, την άλλη το περιβάλλον. Στο μεταξύ ας ευχηθούμε ...καλό χειμώνα!

Βρήκα πολύ συγκινητικό το κείμενο του ΠΠΔ. Η περιγραφή του δίνει ανάγλυφη την αίσθηση που αποκομίζει ο άνθρωπος ζώντας στην αγκαλιά της φύσης. Έστω και της τραυματισμένης φύσης της εποχής μας.

Είναι η ίδια αίσθηση ευφορίας που καταλαμβάνει κι εμάς όταν επισκεπτόμαστε το χωριό μας. Ή και όποια άλλη γωνιά της ελληνικής φύσης. Βρέθηκα τις μέρες αυτές στη μαγική γωνιά της λακωνικής γης, στον Ταΰγετο. Ίδια η αίσθηση κι εκεί.

Κι αξίζει να τονίσουμε πως τούτο το τοπίο της ελληνικής γης, έδωσε πλούσιους καρπούς στο πνεύμα του ανθρώπου. Μιλώ βέβαια για τη μακρινή εκείνη εποχή των παλαιών μας προγόνων, των αρχαίων, που είδαν στη φύση το μεγάλο δάσκαλο κι απ αυτή εφορμήθηκαν στο στοχασμό τους. Ιδιαίτερα οι φιλόσοφοι της προσωκρατικής περιόδου. Αναξιμένης, Θαλής, Αναξίμανδρος, Λεύκιππος, Εμπεδοκλής, Ηράκλειτος...

Οι άνθρωποι αυτοί οδήγησαν το πνεύμα του ανθρώπου στην υψηλότερη και ωραιότερη ώρα. Είναι αυτό το πνεύμα που λάμπρυνε την Ελλάδα της εποχής των Μηδικών πολέμων και έπλασε εκείνον τον τέλειο τύπο ανθρώπου, τον Έλληνα της κλασικής εποχής. Και το μυστικό αυτής της δόξας που θαυμάζει σύμπασα η ανθρωπότητα σήμερα ήταν η σχέση των ανθρώπων με τη φύση.

Σήμερα, πέρα από την καταστροφή της ίδιας της φύσης, έχουμε καταστρέψει και τους δεσμούς μας μαζί της. Ο τρόπος της ζωής μας είναι αφύσικος σε πολλαπλά επίπεδα. Και ως τέτοιος απειλεί το είδος άνθρωπος με εξαφάνιση. Οι άνθρωποι ζούμε με τρόπο παράλογο χωρίς να λογαριάζουμε ούτε τους εαυτούς μας ούτε το μέλλον των παιδιών μας.

Κι επειδή από λόγια έχουμε χορτάσει και από θεωρητικές αναλύσεις ακόμη περισσότερο, ας κάνουμε σήμερα μια δέσμευση. Να δούμε ζεστά και πρακτικά το θέμα της προστασίας και της αξιοποίησης του φυσικού περιβάλλοντος του χωριού μας. Να κάνουμε κάτι χειροπιαστό και όχι να μείνουμε στα ωραία λόγια.

Προτείνω συγκεκριμένα να μελετήσουμε την εφαρμογή ανακύκλωσης σε εκείνα τα υλικά που ή μολύνουν επικίνδυνα ή το πέταγμά τους στα σκουπίδια αποδυναμώνει τα αποθέματα της γης.

Το γυαλί, το αλουμίνιο, το πλαστικό, το χαρτί, είναι μερικά από αυτά τα υλικά που σήμερα όλες οι πολιτισμένες κοινότητες φροντίζουν να ανακυκλώνουν και όχι να απορρίπτουν άμυαλα στη φύση. Κι ακόμη οι μπαταρίες. Ξέρετε τι τεράστιους κινδύνους προκαλούν οι μπαταρίες όταν τις πετάξουμε στα σκουπίδια;

Και το θέμα δεν είναι απλώς να μπουν κάποιοι ειδικοί κάδοι για τα υλικά αυτά. Βασικό είναι να καλλιεργήσουμε οικολογική συνείδηση. Να μάθουμε δηλαδή πως τα υλικά αυτά δεν πρέπει να τα στέλνουμε με τα άλλα στις χωματερές. Ας ξεκινήσουμε όμως από τους κάδους και στην πορεία ας μηχανευτούμε τρόπους για να γεμίζουν οι κάδοι της ανακύκλωσης και να ελαφρύνουν οι άλλοι, των κοινών σκουπιδιών.