Γυναικεία παρουσία

Όταν πριν από λίγους μήνες έμαθα για τις προθέσεις της αδερφότητας να δημιουργήσει διαδικτυακό χώρο για το χωριό μας, ενθουσιάστηκα. Και τώρα που το όνειρο έλαβε σάρκα και οστά η χαρά μου είναι ακόμη μεγαλύτερη. Μπράβο και πάλι σε όλους όσους κοπίασαν.

Επί της ουσίας τώρα. Μια πρώτη ματιά στα περιεχόμενα αποδεικνύει τα ποιοτικά κριτήρια των δημιουργών αλλά και την απουσία της γυναικείας ματιάς. Το χωριό μας δεν είναι μόνο τα αξιοθέατα, η ιστορία του, το μουσείο... Είναι και όλες εκείνες οι στιγμές γύρω από το οικογενειακό τραπέζι με τα ξεχωριστά καλούδια που τα αγαπημένα χέρια της μάνας, της γιαγιάς, της θείας φρόντιζαν ακούραστα να μας προσφέρουν. Ανάμεσα σε αυτά και τα ξεχωριστά εδέσματα του τόπου μας, στοιχείο σημαντικό κι αυτό του πολιτισμού μας. Η μακαρονόπιτα της γιαγιάς (που δυστυχώς δε θα ξαναδοκιμάσουμε, όπως ποτέ δε θα ξαναπάρουμε το σακουλάκι με τον τραχανά της) η ζυμαρόπιτα της μάνας (απαραίτητο εφόδιο σε κάθε ταξίδι) η αξεπέραστη σκοτόπιτα της θείας αλλά και τα σπάργανα του Χριστού από την προγιαγιά, το σκορδάμι από τη βάβω Σόφω, ο πλόσμος που λάτρευε ο παππούς, το γαλοτύρι (που κάποτε ταξίδεψε μέχρι το Παρίσι και εξερράγη πάνω σε ένα καλοριφέρ) η γκουλιάστρα, το πεντανόστιμο γιδοτύρι της κακω - Λένης, η κορφούλα της κακω - Ρήνης και πόσα και πόσα άλλα.

Όλα αυτά, που μέρα τη μέρα εξαφανίζονται μαζί με εκείνες που τα δημιουργούσαν και αντικαθίστανται με πίτσες και τας κεμπάπ, τορτελίνια και χάμπουργκερ, έχουμε την υποχρέωση να τα διασώσουμε. Μαζί και όλα τα ξεχωριστά μαγειρικά σκεύη για την παρασκευή τους και τα έθιμα που ήταν συνδεδεμένα μαζί τους.

Η κουζίνα, λοιπόν, του τόπου μας, θαρρώ πως πρέπει να αποτελέσει ξεχωριστό θέμα του σάιτ. Και δεν είναι το μόνο γυναικείο στοιχείο... Οι ενδυμασίες, τα ρούχα του σπιτιού, τα κοσμήματα, η ανατροφή των παιδιών, η θέση της γυναίκας στην τοπική μας κοινωνία, είναι μερικές ακόμη πλευρές που πρέπει να μας απασχολήσουν. Όπως βεβαίως τα ξεχωριστά γυναικεία πρόσωπα του χωριού μας. Και ειδικά εκείνα που δε θα ξαναδούμε.