ΑΝΑΒΑΣΗ ΣΤΟΝ ΑΓΙ-ΑΡΣΕΝΗ

Ούτε στο χωριό μας, ούτε στα πέριξ ειπώθηκε το όνομα Αρσένης ποτέ, ούτε είχε ακουστεί ο Άγιος Αρσένιος. Άγνωστος σε μας , πολύ γνωστός όμως στην Παραμυθιά και στα κοντινά χωριά, Καρυώτι, Βέλλιανη, Προδρόμι, που βρίσκονται στα ριζά του όρους Κορίλας ή Γκορίλας. Άγριο και απότομο βουνό με ύψος 1650 μέτρα δεσπόζει πάνω από την Παραμυθιά προς Ανατολάς , με διεύθνυνση από Βορρά προς Νότο και εκτείνεται από το Ελευθεροχώρι ως τη Γλυκή . Εκεί λοιπόν στο πολύμορφο της απόκρυμνης Δυτικής πλαγιάς σχηματίζεται μια μεγάλη σπηλιά , ονομαστή στην περιοχή , η σπηλιά του Αγι-Αρσένη.






Πήρε αυτή την ονομασία από την ομώνυμη σκήτη του Αγίου Αρσενίου, που προφανώς κάποτε εκεί ασκήτευσαν μοναχοί, πιθανόν προερχόμενοι από τη Μονή του Αγ. Ιωάννου της Βέλλιανης που ήταν κάποτε σε ακμή αλλά καταστράφηκε περί το 1870. Η σκήτη αφιερώθηκε μάλλον στον Όσιο Αρσένιο τον Άγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας που έζησε περί τον 5ον αιώνα. Σήμερα διασώζεται μέσα στη σπηλιά τμήμα της σκήτης και παλιά αγιογραφία στο βράχο..





Πριν 30-40 χρόνια μια ομάδα νέων από τα κοντινά χωριά με πολύ κόπο ανακατασκεύασαν την σκήτη σε μικρό εκκλησάκι και άρχισε να εορτάζεται κάθε χρόνο η γιορτή του Αγ. Αρσενίου στις Μάη.
Εκπληκτική εμπειρία η ανάβαση και συμμετοχή στη γιορτή. Πολύς ο κόσμος που ανεβαίνει και μάλιστα πολλοί κατασκηνώνουν 2 και 3 μέρες εκεί.




Αν και το σπήλαιο είναι σχεδόν στην κορυφή του βουνού, έχει χειμώνα καλοκαίρι νερό , που δεν στάζει μόνο από πολλά σημεία της οροφής, αλλά υπάρχει και σε ένα βραχώδες πηγαδάκι , πόσιμο , δροσερό και αστείρευτο όλο το χρόνο.
Πως φτάνει κανείς εκεί ; Από δύο σημεία . Ή από το χωριό Καρυώτι, πηγαίνοντας με αυτοκίνητο μέχρι τη Μεγάλη Σβάρα, η από τη Βέλλιανη από τη θέση Γαλατσίδα. Η διαδρομή ανηφορική , σε πολλά σημεία δύσκολη , σου κόβει την ανάσα κυριολεκτικά και διαρκεί σχεδόν μιάμιση ώρα. Θέλει γερά πνευμόνια και πόδια ακούραστα.





Αλλού το έδαφος είναι ασταθές, χαλικώδες, μέχρι και συρματόσχοινα έχουν δέσει για να στηρίζεται κανείς. Αλλού χρειάζεται αναρρίχηση, αφού κάποτε είχαν τοποθετήσει μέχρι και σκάλες μεταλλικές. Ολοι οι αναβάτες – προσκυνητές έχουν και ένα σακίδιο στον ώμο τους με τα απαραίτητα πράγμα που δυσκολεύει την ανηφορική πορεία.




Περπατάς , αναβαίνεις ακολουθώντας τον συνοδοιπόρο και σου φαίνεται ο δρόμος ατέλειωτος . Δεν φαίνεται η σπηλιά πουθενά από όλη τη διαδρομή. Λίγα μέτρα πριν φτάσεις ακούς βουή, σαν μελίσσι και τι είναι ; το κουβεντολόι αυτών που διανυκτέρευσαν εκεί ή έφτασαν πριν από σένα, είναι πολλοί που ξεκινάν μεσάνυκτα και φτάνουν ακόμη και δυο ώρες πριν ξημερώσει , μαζεμένοι γύρω από φωτιές σε μικρές ομάδες .





Φτάνεις πάνω καταϊδρωμένος , εντύπωση προκαλεί που βλέπει ένα μακρύ συρματόσκοινο εν είδει απλώστρας , αυτοί που ξέρουν έχουν στο σακίδιο τους στεγνά ρούχα αλλάζουν και απλώνουν τα βρεγμένα από τον ιδρώτα της ανάβασης. Σε λίγα λεπτά αισθάνεσαι το κρύο που δεν το ένοιωθες στην ανηφόρα, μεγάλη η διαφορά θερμοκρασίας ίσως και 10 βαθμοί , η σπηλιά από τον κάμπο που ξεκινήσαμε. Δεν μάλιστα σπάνιο να περικυκλώνεται το τοπίο από χαμηλή νέφωση.




Στις 8:30 σημαίνει η μικρή καμπάνα , αρχίζει Λειτουργία, που συνήθως πάντα είναι Αναστάσιμη αχολογάει όλη η σπηλιά από την ψαλμωδία του « Χριστός Ανέστη» , δεκάκις επαναλαμβανομένου στη διάρκεια της Ακολουθίας. Πολύς ο κόσμος, αν είναι καθημερινή 200 άτομα, Κυριακή μπορεί και 500!!!





Στις 10:30 τελειώνουμε και μετά το «Δι’ ευχών» οι συνήθεις ευχές, είναι και αρκετοί εορταζόμενοι, λουκούμι , καφεδάκι, ακόμα και λίγο προσφάι, πίττες και τα συναφή προσφέρονται από πολλούς. Οι περισσότεροι μετά από μια ώρα ξεκινούν την κατάβαση. Μπροστά σου και χαμηλά απλώνεται ο κάμπος από την Παραμυθιά ως το Φανάρι, λες και είσαι σε αεροπλάνο.






Δύσκολη και η κατάβαση, μισός μεν ο χρόνος , αλλά θέλει καλά κρατήματα, γιατί αν ξεφύγει το πόδι σου πολλά μπορεί να συμβούν . Πατάς σταθερά στις προεξοχές των βράχων , στις λαξεμένες από το χρόνο λακκούβες, κρατιέσαι από τα γερά κλαδιά που βρίσκονται στην μεριά της πλαγιάς, οπωσδήποτε πρέπει να χρησιμοποιείς και το μπαστούνι σου και προ πάντων απαιτείται προσοχή στις μεγάλες χαλικώδεις κατηφοριές, κρατώντας απόσταση ασφαλείας από τους προπορευόμενους.




Δωδεκάμιση με μία έχει τελειώσει σίγουρα η διαδρομή . Μια εμπειρία εξαιρετική . Την συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όσους αγαπούν τις αναβάσεις. Απαιτείται βεβαίως κάποιος οδηγός - συνοδοιπόρος, που στην περίπτωσή μου ήταν ο Καρυωτίτης Χρήστος Παπαδόπουλος ( δρ. βιοχημείας ) που βεβαίως τον ευχαριστώ θερμότατα για την υποστήριξη . Είναι τα άγρια και απότομα βράχια, το τοπίο ολόγυρα, η Ανοιξιάτικη βλάστηση, η ορεινή δροσιά, η σκιά της σπηλιάς, η σωματική κόπωση , αλλά και ευεξία που αποφέρει, η κατάνυξη, ο κόσμος δίπλα σου , όλα μαζί πραγματικά σε οδηγούν ψηλά πολύ ψηλά!