Αφιέρωμα : Κυνήγι

Έφτασε κιόλας η 20 του Γενάρη, οι γουρουνοκυνηγοί μαζεύτηκαν. Τα γουρουνόσκυλα δεθήκανε και ξεκουράζονται για την επόμενη χρονιά. Τα γουρουνοτόπια αφέθηκαν στους φυσικούς τους ιδιοκτήτες , άνθρωπος πια δεν κυκλοφορεί και συνάμα ρήμαξαν και τα χωριά από το ζωντάνεμα του Σαββατοκύριακου που έφερνε το κυνήγι του αγριογούρουνου. Δεν είναι καθόλου υπερβολή , αλλά όλη η περιφέρεια , για να μη πω όλη η Βόρεια Ελλάδα έμοιαζε σαν να ήταν σε επιστράτευση και γενική κινητοποίηση τις ημέρες που ασκούνταν αυτό το κυνήγι. Είναι ίσως το μόνο που έχει συγχρόνως και απόδοση , αλλά και το θήραμα όχι μόνο δεν εκλείπει , αλλά μάλλον φαίνεται να αυξάνει κιόλας! Μια ανεπίσημη στατιστική λοιπόν μας λέι ότι φέτος στο χωριό μας και στα πέριξ όμορα χωριά θηρευτήκαν 257 αγριογούρουνα! Να και τα στοιχεία :

ΒΡΟΣΙΝΑ : 30
ΚΑΤΩ ΖΑΛΟΓΓΟ : 50
""""""Β' ΟΜΑΔΑ : 4
ΑΝΩ ΖΑΛΟΓΓΟ : 65
ΜΙΧΛΑ-ΠΛΑΚΩΤΗ: 40
ΡΑΒΕΝΗ- ΜΑΛΟΥΝΙ: 60
ΠΟΛΥΔΡΟΣΟ : 8

Αν σε αυτά προσθέσουμε και όσα χάθηκαν μετά από ανεπιτυχή πυροβολισμό αλλά βαρύ τραυματισμό, δεν είναι και λίγα, επίσης και κάποια άλλα "ανεπίσημα" , σίγουρα φτάνουμα τον αριθμό 350. Δηλαδή σε μια ακτίνα 10 χιλιομέτρων πέριξ του χωριού 350 λιγότερα αγριογούρουνα! Θα νόμιζε κανείς ότι πάει , αφανίστηκε το είδος. Έτσι νόμιζα και εγώ πριν λίγες μέρες. Αφού στις περιπλανήσεις μου και στις πεζοπορείες που κάνω με την ευκαιρία, έβλεπα να σπανίζουν τα ίχνη τους, εκεί που το Φθινόπωρο ήταν πληθώρα. Αρχές Φλεβάρη όμως, ακριβώς δυο βδομάδες μετά τη λήξη του κυνηγιού, καθώς κατέβηκα από Μέγα - Πλάι , έπαθα πλάκα! Δίπλα από τον Αϊ- Λιά, ξηχώματα, στη Λακιά του Σουλούτα ,όργωμα, στου Ζήση ( στων "Γληγοραίων" ) το οικόπεδο, λες και πέρασε τρακτέρ , ακόμα και τριάντα μέτρα απόσταση από το σπίτι μου έσκαψαν , τα αφιλότιμα! Να σκεφθείτε φίλοι μου ακόμα δεν γέννησαν και από Μάρτη θα γίνει και αυτό. Από που ήρθαν, πως γλίτωσαν από το εντατικό κυνήγι, που είχαν κρυφτεί , αυτά μονάχα ξέρουν! Και πάνω κάτω τα ίδια νούμερα είχαν σημειωθεί και πέρισυ και παλιότερα , φυσικά και του χρόνου όπως δείχνουν τα πράματα έτσι θα πάνε! Δε βαριέσε, καιρό κρίσης έχουμε , εξασφαλίζουν οι κυνηγοί (και όχι μόνο ) το κρέας της οικογένειας για κάμποσο καιρό. Γιατί αν τα βάλεις κάτω φίλε μου αναγνώστη, 257 αγριογούρουνα μέσου μεγέθους, μας δίνουν τουλάχιστον οκτώ τόνους κρέας! Εφτά ομάδες, 100 κυνηγοί. Κάνε διαίρεση λοιπόν, 80 κιλά ο ένας , ενάμισυ κιλό την εβδομάδα και βγάζει κανείς όλο το χρόνο. Ούτε τα μοσχάρια της περιοχής φοβάμαι δεν έχουν τέτοια αποδοτικότητα! Βέβαια όποιως σκέφτεται έτσι τον κοροϊδεύουν οι κυνηγοί, αυτός πάει για τη "σακούλα" λένε. Εν τούτοις είναι μια πραγματικότητα και συμβαίνει μάλλον σε αρκετές παρέες. Αλλοιώς πως να εξηγηθεί το μένος ορισμένων που βαράνε 3- 4 ως το μεσημέρι και ξανπάνε το απόγευμα για άλλα; Είναι αχόρταγοι εντελώς; Μου λέγανε για μια παρέα προς Γρανίτσα - Διχούνι μεριά, 120 χτυπήσανε φέτος, έλεος!
Μακρυά από μας αυτά βεβαίως , όχι στο χωριό μας εννοώ, όπου το κυνήγι γίνεται με μέτρο και πολύ διακριτικά. Μια φορά την εβδομάδα κι ότι γίνει. Γι αυτό και οι επιτυχίες είναι λίγες σε σχέση με άλλους. Αλλά όπως μας λέει ο αρχηγός της παρέας, μας ενδιαφέρει να γίνεται κυνήγι και πάντα γίνεται. Να βρεθεί θήραμα, να κυνηγήσουν τα σκυλιά, να ανέβει η αδρεναλίνη στα καρτέρια, να ρίξουμε και αν αποτύχουμε δε χάλασε ο κόσμος. Στην επιστροφή ανάσα στο καφενεδάκι, με τον απαραίτητο σχολιασμό και το ανάλογο κρασάκι ή τσιπουράκι. Αλλά όπως και νάχει το πράμα τα μεγάλα νούμερα κάνουν κάποιους να καμαρώνουν και να φουσκώνουν , " είμαστε μεγάλοι κυνηγοί ...τόσα βαρέσαμαν φέτος"!








Βέβαια οι χωριανοί μανιώδεις κυνηγοί σπανίζουν και την παρέα μάλλον από άλλα μέρη την πλαισιώνουν, αφού οι παλαίμαχοι Γρηγόρης, Λάζαρος και Βαγγέλης στο τέλος εγκατέλειψαν , απόμεινε ο αρχηγός μονάχα και πότε - πότε συμμετέχει και ο νεαρός " εκπαιδευόμενος " κυνηγός Χρήστος και σε δυο χρόνια που θα είναι 18 και θα δικαιούται να φέρει κυνηγετικό όπλο, θα έχει σίγουρα επιτυχίες, δείχνει πως τα πάει καλά στην κυνηγετική εκπαίδευση, όπως εδώ στη φωτογραφία όπου δέχεται τα συγχαρητήρια του αρχηγού, αφού ενήργησε σωστά στην αποστολή που του ανέθεσε , λες και το βάρεσε αυτός το γουρούνι!

ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΑΡΧΙΣΕ ΚΑΙ ΦΕΤΟΣ

Την Κυριακή στις 15 του μήνα Σεπτέμβρη άρχισε το κυνήγι και όλες οι γουρονοπαρέες όρμησαν στη δράση , ωσάν το ζαγάρι που το αμόλησε ο κύρης του από τον άλυσο. Πολλές οι παρέες στην Ήπειρο, κάθε χωριό και την δικιά του , κάποτε μάλιστα και δυό παρέες σ' ένα χωριό. Πολλοί οι κυνηγοί, μικροί , μεγάλοι , παππούδες και παιδιά , σπάνια και καμιά γυναίκα , ικανοί και άσχετοι. Άφθονα και τα αγριογούρουνα και έτσι πάντα το ενδιαφέρον μένει αμείωτο. Έλα όμως που η πρώτη κι' όλας ημέρα σημαδεύτηκε από ένα θλιβερό γεγονός , εδώ στην Ήπειρο, στο Πωγώνι, κοντά στα σύνορα: Μέσα σε μια γουρουνοπαρέα πάνω στην ένταση του κυνηγιού, ένας πυροβόλησε θανατηφόρα συνάδελφο κυνηγό και μάλιστα πρώτο εξάδελφό του. Θλιβερό το νέο επεσκίασε τις επιτυχίες και τις ειδήσεις της έναρξης, για αυτό και εγώ δεν ανέβασα στο "Αφιέρωμα ", κάτι σχετικό. Αντί αυτού παραθέτω ένα αφιέρωμα στον προστάτη των κυνηγών τον Άγιο Ευστάθιο, να στέκει προστάτης των κυνηγών , ιδιαιτέρως μάλιστα αυτών που ασκούν δράση στο χωριό μας:





Άγιος Ευστάθιος, ο Προστάτης των Κυνηγών +20 Σεπτεμβρίου
Ο Άγιος Ευστάθιος ο Πλακίδας, υπήρξε μέγας στρατηλάτης στη Ρώμη το 98 μ.Χ. και πέθανε μαρτυρικά το 126 μ.Χ. Η μνήμη του «γιορτάζεται» στις 20 Σεπτεμβρίου.
Ο Άγιος υπήρξε άξιος και λαμπρός κυνηγός. Σε καιρό ειρήνης για να μην μένει ο στρατός άεργος και συνηθίζει στην ανανδρία, εκγύμναζε τους στρατιώτες στο κυνήγι διαφόρων ζώων κατά το οποίο λάμβανε και ο ίδιος μέρος.
Ο Άγιος Ευστάθιος ήταν στρατηλάτης στη Ρώμη όταν ήταν αυτοκράτορας ο Τραϊανός. Ήταν ονομαστός για τις μεγάλες νίκες στους πολέμους και για τα ανδραγαθήματά του. Ήταν αρκετά πλούσιος και από ευγενή οικογένεια, αλλά εκτός των στρατιωτικών του προτερημάτων είχε και άλλες αρετές. Ήταν εγκρατής στις επιθυμίες της
σάρκας, σώφρων, φιλοδίκαιος και είχε ωραίο λόγο. Είχε δύο αγόρια τα οποία έμοιαζαν καθ’ όλα μ’ αυτόν και στα σωματικά και στα πνευμα-τικά χαρίσματα. Η σύζυγός του ονομαζόταν Τατιανή.
Μία ημέρα που ο Άγιος είχε κατέβει στο δάσος για κυνήγι είδε από μακριά ένα μεγαλόσωμο ελάφι. Ο Άγιος όρμησε έφιππος για να το φθάσει αλλά δεν μπόρεσε να το πλησιάσει κι έτσι λοιπόν εξακολούθησε να το κυνηγά ώσπου το άλογό του έφθασε σ’ ένα μεγάλο χάσμα της γης. Το ελάφι πήδηξε το χάσμα και έκατσε αντίκρυ και τον κοίταζε. Το άλογο του Αγίου ήταν αδύνατο να το περάσει. Ξαφνικά ο Άγιος είδε ανάμεσα στα κέρατα του ελαφιού ένα σταυρό λαμπρότερο κι από τον ήλιο, ο οποίος είχε πάνω του τον Ιησού Χριστό σταυρωμένο και άκου-σε μία φωνή να λέει:
«Γιατί Πλακίδα με διώκεις; Εγώ είμαι ο Χριστός. Την ελεημοσύνη και την καλοσύνη που δείχνεις στους φτωχούς τα βλέπω πάντοτε, γι αυτό ήρθα να σε συναντήσω. Δεν είναι λοιπόν δί-καιο άνθρωπος σαν εσένα να μην γνωρίζει την αλήθεια και να λατρεύει τα κωφά και αναίσθητα είδωλα. Εγώ για να σώσω το ανθρώπινο γένος έλαβα μορφή ανθρώπου και ήλθα σ’ αυτό τον κόσμο».
Τότε ο Άγιος είπε: «Πιστεύω Κύριε ότι εσύ είσαι ο κτίστης και δημιουργός του κόσμου και ότι εσύ είσαι ο μοναδικός Θεός».

Τότε ο Κύριος είπε: «Εάν πιστεύεις σ’ εμένα, πήγαινε να βρεις τον Αρχιερέα της πατρίδος σου και ζήτησε να σε βαπτίσει Χριστιανό».
Αφού ακούστηκαν και τα τελευταία λόγια, το ελάφι εξαφανίστηκε.

Ο Άγιος την επόμενη κιόλας ημέρα πήγε και βαπτίστηκε Χριστιανός, μαζί με τη γυναίκα και τα παιδιά του.
Το πρωί της επομένης ο Άγιος Ευστάθιος πήγε στο ίδιο μέρος με τους στρατιώτες του και αφού τους διέταξε να πάνε για κυνήγι, εκείνος πήγε στο σημείο που είχε δει το ελάφι και άκουσε πάλι τη φωνή του Κυρίου να του λέει ότι πρέπει να φυλάει την πίστη του και να μην την αρνηθεί ποτέ.
Λίγες μέρες μετά το όραμα πέθαναν οι υπηρέτες που είχε στο σπίτι του από λοιμώδη ασθένεια.
Αργότερα έπεσε αρρώστια στα άλογα και στ΄ άλλα ζώα.
Τότε κατάλαβε ότι όλα αυτά είναι δοκιμασίες από το Θεό.

Μια μέρα για ν’ απαλύνει τη λύπη του πήγε στην εξοχή.
Τότε κλέφτες πήγαν στο σπίτι του κι έκλεψαν όλα του τα υπάρχοντα με αποτέλεσμα από πολύ ευκατάστατος που ήταν να γίνει πάμφτωχός.
Μετά από λίγο καιρό αναχώρησε με τη γυναίκα και τα παιδιά του για τα Ιεροσόλυμα.
Καθώς λοιπόν ταξίδευαν έφθασαν σε ένα παραλιακό μέρος και μπήκαν σ’ ένα πλοίο για να περάσουν απέναντι.
Ενώ το πλοίο πλησίαζε στην ξηρά, ο πλοίαρχος του καραβιού που του άρεσε πολύ η γυναίκα του Αγίου, η οποία ήταν πολύ όμορφη, του ζήτησε ναύλο πολύ μεγαλύτερο απ’ το κανονικό. Ο Άγιος δεν είχε να του δώσει και σ’ αντάλλαγμα ο πλοίαρχος ζήτησε να κρατήσει τη γυναίκα του αντί του ναύλου.
Ο Άγιος δεν δέχτηκε και ο πλοίαρχος διέταξε τους ναύτες του να τον συλλάβουν και να ρίξουν αυτόν και τα παιδιά του στη θάλασσα. Τότε κολυμπώντας βγήκαν στην ξηρά. Περπατώντας, έφθασαν σ’ ένα ποταμό.
Ο ποταμός είχε πολύ νερό κι επειδή δεν ήταν δυνατό να τον περάσουν, άφησε το ένα του παιδί στη μία όχθη και πήρε το άλλο στον ώμο για να το περάσει στην άλλη όχθη. Κι ενώ γύριζε να πάρει το άλλο του παιδί για να το περάσει απέναντι, βλέπει ότι το πρώτο του το πήρε ένα λιοντάρι. Ξαναγυρίζοντας για να δει το δεύτερο, βλέπει να το παίρνει ένας λύκος.
Αφού έκλαψε πολύ, σηκώθηκε και περπατώντας έφθασε στην πόλη όπου έμεινε κι εργάστηκε με ημερομίσθιο.
Τον επόμενο χρόνο τον διόρισαν αμπελοφύλακα και στη θέση αυτή παρέμεινε για δεκαπέντε χρόνια.

Ο Πανάγαθος όμως Θεός, δεν άφησε τα παιδιά του να χαθούν.
Στη μία όχθη υπήρχαν ποιμένες κι αφού είδαν το λιοντάρι, έτρεξαν και με τη βοήθεια του Θεού κατόρθωσαν να σώσουν το ένα παιδί.
Από την άλλη όχθη βρίσκονταν γεωργοί.
Όταν είδαν κι αυτοί τον λύκο έτρεξαν πίσω του και με φωνές κατόρθωσαν να τον κάνουν να αφήσει το άλλο παιδί.
Οι ποιμένες κι οι γεωργοί φρόντισαν να αναθρέψουν τα παιδιά κι επειδή δεν ήξεραν ότι είναι αδέρφια τα μεγάλωσαν χωριστά.

Η σύζυγος του Αγίου, που μετά τη βάπτισή της είχε ονομαστεί Θεοπίστη, φυλάχτηκε αβλαβής γιατί αμέσως ο πλοίαρχος ασθένησε και μετά από λίγες μέρες πέθανε.
Μετά το θάνατό του αφέθηκε ελεύθερη.

Η πόλη στην οποία βρέθηκε η Θεοπίστη επαναστάτησε και κυρίευσε πολλές πόλεις και φρούρια της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.
Ο Αυτοκράτορας της Ρώμης Τραϊανός μη ξέροντας τι να κάνει θυμήθηκε τον Άγιο Ευστάθιο, αλλά δεν ήξερε που να τον βρει.
Τότε έστειλε δύο ανθρώπους σε κάθε πόλη για να τον βρουν. Δύο φίλοι του Αγίου, ο Αντίοχος και ο Ακάκιος, περιφερόμενοι από τόπο σε τόπο έφθασαν και στη Βηρυτό, όπου βρισκόταν ο Άγιος.
Εκείνος, αφού τους είδε με τη στολή τους τους αναγνώρισε, παρακάλεσε όμως το Θεό εκείνοι να μην τον θυμηθούν. Αφού του είπαν τι ζητούν και χωρίς να τον αναγνωρίσουν, τους ζήτησε να καθίσουν και να ξεκουραστούν.
Κατά τη διάρκεια του φαγητού όμως αναγνώρισαν τον Άγιο από μια σπαθαριά που είχε στο λαιμό του, την οποία είχε αποκτήσει σε μία μάχη. Τ
ότε οι δύο του φίλοι έπεσαν στην αγκαλιά του με δάκρια.
Ο Άγιος τους είπε τι είχε συμβεί στη γυναίκα και στα παιδιά του.
Οι φίλοι του τον έντυσαν με τη στρατιωτική του στολή και αναχώρησαν για τη Ρώμη.
Μετά από πορεία 15 ημερών έφθασαν στον προορισμό τους όπου τους περίμενε ο Τραϊανός και τους υποδέχτηκε με μεγάλες τιμές.
Τότε του ζήτησε να γίνει πάλι στρατηλάτης.

Ο Άγιος, αφού μέτρησε το στρατό, τον βρήκε μικρό και ζήτησε να στρατολογηθούν κι άλλοι άντρες.
Η διαταγή αυτή έφθασε και στην πόλη που βρίσκονταν τα παιδιά του και στρατολογήθηκαν κι εκείνα.
Αφού μαζεύτηκαν όλοι οι νεοσύλλεκτοι ο Άγιος τους είδε και χωρίς να γνωρίσει, τα παιδιά του διέταξε να τον υπηρετήσουν στην οικεία του, γιατί τα ξεχώρισε για την ομορφιά και τη σύνεσή τους .

Η εκστρατεία που ακολούθησε πήγε πολύ καλά και ο Ευστάθιος νίκησε τους αποστάτες και πήρε πίσω τα φρούρια και τις πόλεις.
Έπειτα έφτασε και στην πόλη όπου ζούσε η Θεοπίστη. Φτάνοντας στο σπίτι της κατασκήνωσε στην αυλή της. Μία μέρα που τα παιδιά του Αγίου πήγαν στο σπίτι της Θεοπίστης, χωρίς να ξέρουν ότι είναι αδέλφια και ότι εκείνη είναι η μητέρα τους, την είδαν να μαγειρεύει.
Αφού περίμεναν να γίνουν τα φαγητά άρχισαν να μιλούν μεταξύ τους και να ρωτά ο ένας τον άλλο από που κατάγεται. Αφού είπαν και οι δύο τις ιστορίες τους, κατάλαβαν ότι είναι αδέλφια κι αγκαλιάστηκαν με δάκρυα χαράς.
Η Θεοπίστη άκουσε όλη τη συνομιλία και κατάλαβε ότι αυτά ήταν τα παιδιά της.
Θέλησε να φανερωθεί αλλά πριν προλάβει να το κάνει τα παιδιά της πήραν τα φαγητά κι έφυγαν βιαστικά για να ετοιμάσουν τα τραπέζια του Αρχιστράτηγου.
Την άλλη μέρα πήγε η Θεοπίστη στη σκηνή του Αρχιστράτηγου για να βρει τα παιδιά της, αλλά έλειπαν στην υπηρεσία τους.
Βρήκε όμως τον Άγιο στη σκιά ενός δέντρου.
Αμέσως αισθάνθηκε ότι αυτός ήταν ο άντρας της.
Αφού του εξήγησε τι είχε συμβεί ο Άγιος από τα χαρακτηριστικά του προσώπου της και από τις ακριβείς περιγραφές της βεβαιώθηκε ότι αυτή είναι η γυναίκα του. Αφού αγκαλιάστηκαν, η Θεοπίστη τον ρώτησε που βρίσκονται τα παιδιά τους.
Τότε εκείνος της είπε ότι τα έφαγαν τα θηρία. Η Θεοπίστη όμως του εξήγησε ότι τα παιδιά τους ζουν και του ζήτησε να φωνάξει τους δύο στρατιώτες για να βεβαιωθούν.
Ο Άγιος τους κάλεσε και τους ρώτησε από πού κατάγονται. Από τις απαντήσεις τους βεβαιώθηκαν γι άλλη μία φορά ότι ήταν παιδιά τους.
Όλοι χάρηκαν πάρα πολύ, ακόμη και το στράτευμα.
Το γεγονός γιορτάστηκε με λαμπρότητα.
Όταν τελείωσαν οι γιορτές, ο Άγιος Ευστάθιος επέστρεψε στην Ρώμη.
Τον καιρό όμως της επιστροφής του πέθανε ο Τραϊανός και τον διαδέχτηκε ο ανιψιός του Αδριανός, ο οποίος ήταν ειδωλολάτρης και μεγάλος διώκτης των Χριστιανών.
Υπήρξε όμως μία σύγκρουση ανάμεσα στον Άγιο και στον Αδριανό όταν ο δεύτερος πηγαίνοντας στο ναό του Απόλλωνα ως ειδωλολάτρης για να προσφέρει θυσία πίεσε τον Άγιο να κάνει το ίδιο.
Εκείνος όμως του εξήγησε ότι δοξάζει και πιστεύει το Χριστό.
Τότε ο Αδριανός διέταξε τον Άγιο να βγάλει τα στρατιωτικά του ρούχα.

Επίσης διέταξε τους στρατιώτες να πάνε όλη την οικογένεια στην πεδιάδα και να εξαπολύσουν εναντίον τους ένα πεινασμένο λιοντάρι. Το λιοντάρι αφού τους πλησίασε τρέχοντας, έσκυψε το κεφάλι του σαν να τους προσκυνούσε κι έφυγε προς τα πίσω.
Τότε ο αυτοκράτορας διέταξε να φτιάξουν ένα χάλκινο βασανιστήριο, να το πυρώσουν καλά και να κλείσουν μέσα σ’ αυτό όλη του την οικογένεια του Αγίου. Καθώς όμως ετοιμάζονταν να τους βάλουν μέσα, οι ίδιοι ζήτησαν να προσευχηθούν.
Τότε άκουσαν τον Κύριο να λέει ότι αφού πέρασαν μεγάλους πειρασμούς με μεγάλη υπομονή και γενναιότητα θα απολαύσουν στην ουράνια πατρίδα την αιώνια χαρά.
Τότε ο Άγιος παραδόθηκε στους στρατιώτες με μεγάλη προθυμία, κλείστηκαν μέσα στο χάλκινο θάλαμο και παρέδωσαν την ψυχή τους στον Κύριο το 126 μ.Χ.

Μετά από κάποιες ημέρες ο Αδριανός πρόσταξε ν’ ανοίξουν το χάλκινο κατασκεύασμα.
Αφού το άνοιξαν, είδαν ότι ούτε μία τρίχα από το κεφάλι τους δεν είχε καεί. Στην αρχή νόμισαν ότι ήταν ακόμη ζωντανοί και διέταξε να τους βγάλουν έξω.
Ο κόσμος μόλις είδε τα σώματά τους σώα κι αβλαβή, άρχισε να φωνάζει με μία φωνή «Μέγας ο Θεός των Χριστιανών. Αυτός μόνο είναι ο Θεός ο αληθινός και κανείς άλλος».

Ο δε Αδριανός φοβήθηκε κι έφυγε.
Τότε μερικοί Χριστιανοί πήραν τα νεκρά σώματα κρυφά και τα έθαψαν σε τόπο κατάλληλο.
Έφτιαξαν μάλιστα ένα ναό και γιορτάζουν μέχρι σήμερα την μνήμη τους στις 20 Σεπτεμβρίου.

Ο Έλληνες κυνηγοί γιορτάζουν κι αυτοί κάθε χρόνο σε διάφορα εκκλησάκια τη μνήμη του Αγίου προστάτη τους και νομίζω ότι δε θα ήταν κακό εκείνη την ημέρα πρέπει να γίνεται μια μεγάλη πανελλήνια γιορτή υπό την αιγίδα της Συνομοσπονδίας σε μία εκκλησία, η οποία φέρει το όνομά του.

ΑΡΧΗ ΜΕ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ


Μπορεί οι δυο - τρεις πρώτες εξορμήσεις να πήγαν "στράφι", θες η ζέστη του Σεπτέμβρη που ακόμα καλά κρατεί, θες η συνεχιζόμενη ξηρασία, θες τα σκυλιά που ακόμα δεν ξεμούδιασαν από την ανάπαυλα τόσων μηνών, πάντως η συνέχεια ήταν εντελώς διαφορετική για την κυνηγοπαρέα του χωριού. Τα πρόσωπά τους χαμογέλασαν φαρδιά - πλατιά αφού ήρθαν δυο μέρες απανωτές με επιτυχίες .





Την Κυριακή στις 22 του μήνα φέραν ένα 30/ρι και στην επόμενη έξοδο το Σάββατο στις 28, όχι ένα, όχι δύο, όχι τρία, αλλά τέσσερα παρακαλώ αγριογούρουνα ξαπλωμένα στο Μεσοχώρι ! Έτσι λοιπόν με το που τελειώνει ο Σεπτέμβρης το σκόρ έφθασε κι' όλας στα 5, όταν όλη η περσινή χρονιά "έγραψε" 7. Καλή συνέχεια λοιπόν τους ευχόμαστε και οι οιωνοί μάλλον καλοί είναι , αφού τα αγριογούρουνα εξακολουθούν να είναι άφθονα , όπως δείχνουν τα ίχνη που αφήνουν στις νυκτερινές τους περιπλανήσεις για την αναζήτηση τροφής. Έφθασαν και φέτος μέχρι και στις αυλές των σπιτιών του χωριού. Το σκυλιά φαίνονται πολύ φορμαρισμένα , ενώ αντίθετα η ανταγωνιστική παρέα της Μίχλας , κατά πως αναφέρει Ειδική Υπηρεσία Πληροφοριών, βρίσκεται σε μεγάλο αδιέξοδο , αφού το καλό τους σκυλί βρίσκεται σε υποχρεωτική "αναρρωτική άδεια " δύο μηνών. Εμπρός λοιπόν φίλοι γουρουνάδες ...στ' άρματα!!

Καλά δεν τους έφτανε το μεγάλο??? τί τα θελαν τα μικρά??
Αυτό δεν είναι κυνήγι, είναι άγρια σφαγή, κρεματόριο.
Να αλλάξουν οι στατιστικές και από αριθμό γουρουνιών να γράφονται τα συνολικά κυλά του μήνα ή του έτους.
Και προσοχή παιδιά. Το κυνήγι είναι χόμπι και όχι σφαγείο. Πρέπει να μάθετε να απολαμβάνετε το κυνήγι και όχι το θήραμα γιατί τότε γίνεστε δολοφόνοι και όχι κυνηγοί. Όσοι το κατάλαβαν το κατάλαβαν. Ευχαριστώ ΤΑΚΗΣ

Ο ΣΥΝΗΓΟΡΟΣ ΤΩΝ ΚΥΝΗΓΩΝ


Έχεις δίκιο φίλε μου , σίγουρα έχεις κάποιο δίκιο, γιατί κακά τα ψέματα , αντικρίζοντας κανείς τα σκοτωμένα ζώα , πόσο μάλλον αν είναι και μικρά ανάμεσά τους όπως στην προκειμένη περίπτωση , γεμίζει με συναισθήματα ανάμεικτα, λύπης , οργής , μίσους για τους κυνηγούς και τους βλέπει όπως λες σαν να είναι ψυχροί δολοφόνοι. Αν όμως ψάξουμε λίγο περισσότερο ίσως αλλάξουμε γνώμη, ή έστω να τους αναγνωρίσουμε κάποια ελαφρυντικά . Γιατί μπορεί να τρέχεις όλο το χρόνο στις παγάνες και στα καρτέρια και ποτέ να μη σου περάσει γουρούνι και όταν σου βγουν μπροστά σου είναι πολύ δύσκολα να κρατήσεις την ψυχραιμία σου και να διαλέξεις το μικρό ή το μεγάλο,το ένα ή τα δύο . Και αυτά μάλιστα δεν είναι λίγες οι φορές που αν και τουφεκισμένα γίνονται άφαντα. Κάποτε , δεν πάνε πολλά χρόνια , ένας δικός μας έβλεπε ολόκληρο κοπάδι από αγριογούρουνα να τον πλησιάζουν, άδειασε ολόκληρη την καραμπίνα , ξαναγέμισε και ξανάριξε .....και αποτέλεσμα μηδέν . Ναι το περιστατικό είναι πέρα για πέρα αληθινό. Γιατί μόλις γίνει το πρώτο μπαμ , νά 'βλεπες πας τρέχουν τα άτιμα , άνεμος γίνονται , εξαφανίζονται όχι στο λεπτό , αλλά στο δέκατο του δευτερολέπτου. Παλιότερα που τα αγριογούρουνα ήταν λιγοστά ήταν σπάνιο να φέρουν δύο σε μια μέρα . Θυμάμαι τότε στα νιάτα μου , πριν 35 χρόνια που ήμουν κυνηγός, σε όλη την περίοδο ζήτημα να βαράγανε 4 - 5, μάλιστα το 1978 θεωρήθηκε η καλύτερη χρονιά που συνολικά βάρεσαν 9. Τώρα τα νούμερα έχουν έχουν γίνει πολλαπλάσια, γιατί έχουν πληθύνει υπερβολικά και τα θηράματα παρά το εντατικό κυνήγι. Πριν καμιά δεκαριά χρόνια ο καλός μας χωριανός Βαγγέλη-Σουλούτας, στεναχωριόταν πολύ όταν έβλεπε τα σκοτωμένα θηράματα , τά βαζε με τους κυνηγούς, νευρίαζε και μάλιστα πριν την εξόρμηση προσεύχονταν , αλήθεια λέω, άναβε κερί στον Αϊ-Δημήτρη για να γυρίσουν άδειοι. Τώρα τελευταία όμως που μπήκαν τα ζουλάπια στον κήπο του και τον κάνανε άνω - κάτω , παρακάλαγε τους κυνηγούς να κάνουν παγανιά από τον Τσούτσουρα ως του Μπέλου γιατί αν συνεχίζαν ανενόχλητα θα του τον ρημάζαν. Ίσως να μη το καταλαβαίνει εύκολα ο άνθρωπος της πόλης αλλά όντως τα αγριογούρουνα έχουν γίνει για την ύπαιθρο πληγή . Φέτος ο κάμπος στο κοντινό μας Γκρίμποβο έμεινε χέρσος , ξέρετε γιατί; Ιδού:
"Τα όπλα… σκοπεύουν να πάρουν στα χέρια οι κάτοικοι και καλλιεργητές στο Γκρίμποβο του Δήμου Ζίτσας, προκειμένου να διαφυλάξουν τις καλλιέργειές τους από τα αγριογούρουνα.
Ο πληθυσμός των άγριων γουρουνιών στην περιοχή, όπως και σε πολλά ακόμη σημεία του νομού Ιωαννίνων, έχει αυξηθεί δραματικά με αποτέλεσμα να καταστρέφουν τις καλλιέργειες στην αναζήτησή τους για τροφή.
Σχεδόν η μισή σοδειά των 200 περίπου στρεμμάτων που καλλιεργήθηκε φέτος στον κάμπο του Γκριμπόβου έχει καταστραφεί από τους πληθυσμούς των αγριόχοιρων που ζουν στην περιοχή και μάλιστα δεν περιορίζονται μόνο στον κάμπο, αλλά κάνουν την εμφάνισή τους και μέσα στο χωριό προκειμένου να βρουν φαγητό.





Η καταστροφή είναι ολοκληρωτική για τους καλλιεργητές καλαμποκιού και λιγότερο τριφυλλιού, που κάθε βράδυ δέχονται την «επίθεση» των πεινασμένων αγριόχοιρων και το πρωί βλέπουν την σοδειά τους να έχει μειωθεί. Αυτό σημαίνει ένα πολύ μεγάλο οικονομικό πλήγμα, που στις σημερινές συνθήκες, ισοδυναμεί με αδυναμία επιβίωσης.
Η φετινή εικόνα των καλλιεργειών είναι αποκαρδιωτική, με δεκάδες στρέμματα να έχουν ρημαχτεί και επιπλέον να έχουν καλυφθεί τα αρδευτικά αυλάκια από τα σπασμένα καλαμπόκια που αφήνουν πίσω τους τα αγριογούρουνα, καθιστώντας αδύνατο το πότισμα στο υπόλοιπο τμήμα του χωραφιού.
Μέσα σε μια νύχτα ο Δημήτρης Παύλου είδε ένα μεγάλο μέρος της παραγωγής να έχει καταστραφεί, ενώ το 70% περίπου της σοδειάς του Ηλία Ντούλη το «απόλαυσαν» οι αγριόχοιροι.
«Κάτι πρέπει να γίνει. Εμείς θα κάνουμε πόλεμο εδώ, δεν γίνεται αλλιώς. Έδωσα χρήματα για να σπείρω και να ζήσω την οικογένειά μου και τα ζώα μου και τώρα θα αναγκαστώ να πάω να αγοράσω καλαμπόκι», σημείωσε ο κ. Παύλου.
«Είναι οικονομική καταστροφή, δεν θα έχουμε χρήματα ούτε για τους λογαριασμούς», σημείωσε ο παραγωγός κ. Ντούλης.
«Μέχρι το τέλος δεν θα μείνει κανένα καλαμπόκι», σημειώνει ο Θεοδόσης Αδαμόπουλος, νέος καλλιεργητής.
Ανεξέλεγκτη αύξηση των αγριόχοιρων
Οι ζημιές από τους αγριόχοιρους δεν αποζημιώνονται, όπως ενημερώθηκαν από τον ΕΛΓΑ οι καλλιεργητές, που ζητούν να ληφθούν άμεσα μέτρα από την Πολιτεία, με την συνδρομή της Περιφέρειας αλλά και του Δήμου, με βασικό στόχο, αν όχι την αποζημίωσή για την φετινή καταστροφή, τουλάχιστον τον περιορισμό του πληθυσμού των ζώων, ώστε να μην αντιμετωπίσουν ξανά τα ίδια προβλήματα.
Μετά από πολλά χρόνια προστασίας του πληθυσμού του αγριόχοιρου, την απελευθέρωση ενός μεγάλου αριθμού από τα καταφύγια και την διασταύρωσή του με ήμερους χοίρους, το αποτέλεσμα ήταν σήμερα η ύπαιθρος τουλάχιστον του Νομού Ιωαννίνων να είναι γεμάτη από τα «υβρίδια», που αναπαράγονται πολύ ταχύτερα.
Ο πληθυσμός τους βρίσκεται σε έξαρση, σύμφωνα με τον τεχνολόγο γεωπόνο Άλκη Μήτσογλου που επισκέφθηκε το Γκρίμποβο μαζί με άλλα στελέχη της παράταξης «Συμμαχία Πολιτών» του Χρυσόστομου Βούζα, προκειμένου να δουν από κοντά την κατάσταση μετά τα παράπονα και τις διαμαρτυρίες των κατοίκων.
«οι ζημιές είναι εκτεταμένες και αν αυτοί οι άνθρωποι δεν αποζημιωθούν δεν θα μπορέσουν να ξανακαλλιεργήσουν», σημείωσε.
Ο περιορισμός του αριθμού των αγριόχοιρων μπορεί να γίνει μόνο σε συνεργασία με την τοπική αυτοδιοίκηση, το Δασαρχείο και τον Κυνηγετικό Σύλλογο. Για το λόγο αυτό, ο πρόεδρος του τοπικού συμβουλίου Ηλίας Σαράκης έχει ήδη θέσει το θέμα στο Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Ζίτσας και στον πρόεδρο του Κυνηγετικού Συλλόγου και θα συζητηθεί στην συνεδρίαση της Πέμπτης.
«Πρέπει οπωσδήποτε να γίνει κάτι. Έχουν δαπανηθεί τόσα χρήματα για τις καλλιέργειες και τον αναδασμό και θα αναγκαστεί ο κόσμος να φύγει και να επιστρέψει στις πόλεις».
Πέρα από τις καλλιέργειες ρημάζουν και τα βοσκοτόπια με τη μουσούδα τους , που όλη τη νύχτα σκάβουν τη γη και γυρίζουν το χώμα ανάποδα , που να φυτρώσει το αγριόχορτο για βοσκή!

Πληγή λοιπόν και μάλιστα δεν είναι η πρώτη αλλά η ..........τέταρτη! Γιατί το λέω αυτό, αμέσως θα εξηγήσω: Πρώτη πληγή για τις καλλιέργειες στο χωριό μάλλον θα χαρακτήριζα τις κίσσες. Έχουν γίνει τόσο πολλές που δεν γλιτώνει καρπός για καρπός. Αρχίζοντας από τα Θερτήσια αχλάδια , στη συνέχεια με τα Κοκκινάπιδα, τα κορόμηλα και τα δαμάσκηνα, τα σύκα τα μήλα τα καρύδια και τα κάστανα , όσο και στα σταφύλια την πέφτουν αν αργήσει να βρέξει . Πρώτα θα φάνε αυτές και αν μείνει τίποτα μετά θα δοκιμάσει και ο νοικοκύρης . Δεν γλιτώνει τίποτα αν δεν καλυφθεί το καρποφόρο δένδρο με δίχτυ. Ίσως στους παλιούς θα φαίνονταν απίστευτο . Είναι όμως πέρα για πέρα πραγματικότητα.



Δεύτερη πληγή τα τρωκτικά των δένδρων. Τη μέρα τα σκιουράκια , τη νύχτα τα πελέκια.
Τα σκιουράκια τα ξέρετε , τα πελέκια είναι ξαδερφάκια τους, μικρότερα , θυμίζουν μάλλον ποντικάκια , αλλά έχουν φουντωτή ουρά. Η μανία τους είναι τα καρύδια και τα αμύγδαλα. Πόσες καρυδιές έχει το χωριό μας ; να πούμε 300 δεν αποκλείεται αν υπολογίσουμε και τη Ντράζανη. Να μαζεύτηκαν 30 κιλά καρύδια , αποκλείεται .Αρχές Αυγούστου οι καρυδιές ήσαν γεμάτες , τέλη Σεπτέμβρη δεν έβρισκες ....ούτε τσόφλι. όσα φάγαν τα πελέκια και τα υπόλοιπα τα κουβάλησαν τα σκιουράκια στις φωλιές τους. Και είναι πανέμορφα τα σκασμένα να τα βλέπεις , βουτάνε το καρύδι στο στόμα και δρόμο. Τα πελέκια εκτός αυτό κάνουν ζημια μεγάλη και στα βελανίδια του δάσους. Ταρίχνουν πριν την ώρα τους κάτω και μέσα σε λίγες μέρες τα αποτελειώνουν τα αγριουγούρουνα και δε μένει τίποτα για τα γιδοπρόβατα όπως λένε οι λιγοστοί τσελιγκάδες μας.




Οι οποίοι έχουν μια ακόμα πληγή, η τρίτη και πολύ μεγάλη για τα ζώα τους. Είναι οι λύκοι που επίσης έχουν αυξηθεί και προ πάντων δεν φοβούνται τίποτα . Αν δεν έχει ο τσοπάνος όπλο στο χέρι ή πολύ δυνατό σκύλο , θα έχει σίγουρα μεγάλες απώλειες. Έφτασαν να παραφυλάνε τα αγρίμια έξω από τις λιάσες των μαντριών και με το που βγαίνουν τα ζώα για βοσκή , χραπ ο λύκος τα αρπάζει από το λαιμό και το κόβει...



Κίσσες, λοιπόν , πελέκια , λύκοι και αγριογούρουνα οι τέσσαρες σύγχρονες πληγές του χωριού και όπως φαίνεται όχι μόνο δεν είναι είδος υπό εξαφάνιση κάποιο από αυτά , αλλά μάλλον ο πληθυσμός τους όλο και αυξάνεται με όλες τις παραπέρα συνέπειες που αυτό συνεπάγεται.

ΠΠΔ σχετικά με τα γουρούνια,
δεν θα διαφωνίσω ως προς τις καταστροφές που κάνουν και σίγουρα έχουν γίνει μπελάς,
αλλά το να σκοτώνεις γουρουνάκια πέντε κιλών είναι ανήθικο και δεν δικαιολογείται με τίποτα ο κυνηγός, και
δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι υπάρχουν νόμοι και πρέπει να τηρούνται.

Οι σκίουροι και τα πελέκια είναι λογικό να αυξηθούν γιατί δεν έχουν φυσικούς εχθρούς.
Αυτό συμβαίνει γιατί αλεπούδες, γεράκια, αετοί, κουνάβια, έχουν μειωθεί και ο κυριοτερος λόγος είναι ο άνθρωπος.
Για ένα παράξενο λόγο έχουν μειωθεί πολύ και οι κουκουβάγιες με αποτέλεσμα τα πελέκια να έχουν αυξηθεί.
Παρολ΄αυτα δεν νομίζω ότι η θέα ένος σκιόυρου ενοχλεί κανέναν, ούτε έχουν φτάσει σε σημείο να είναι σαν τις ακρίδες,
ας μην είμαστε υπερβολικοί και στην τελική ας φάνε και λίγα καρύδια, έτσι και αλλιώς λίγοι άνθρωποι τα μαζεύουν πια.

Οι Λύκοι έχουν αρχίσει να είναι σε κανονικά επίπεδα υπολογίζεται ότι υπάρχουν 700 λύκοι στην Ελλάδα σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία.
Το πρόβλημα είναι ότι τα θηράματα του λύκου (ελάφι, ζαρκάδι, αγριογούρουνο) είναι αντικείμενο εντατικού κυνηγιού με αποτέλεσμα να οδηγούνται σε επιθέσεις κατα κτηνοτροφικών ζώων για να μπορέσουν να επιβιώσουν.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι κτηνοτρόφοι σε όλη την Ελλάδα είχαν καλομάθει τόσα χρόνια και πρότιμούσαν να φυλάνε τα ζώα από τα καφενεία και τώρα ζορίζονται γιατί τους αναγκάζουν να κάνουν την δουλειά τους.
Μην ξεχνάμε επίσης ότι και παλιά είχε λύκους ποιο πολλούς από τώρα, αλλά τότε είχε και βοσκούς και κάθε κοπάδι είχε σκυλιά που ξέραν την δουλειά τους.
Ο λύκος είναι μέρος της φύσης εμείς είμαστε αυτοί που έχουμε χάσει κάθε επαφή και τα θεωρούμε όλα δικά μας, μειώνοντας στο ελάχιστο τους οικότοπους πολλών σαρκοφάγων ζώων.
Τέλος, πολλές από τις επιθέσεις σε ζώα οφείλονται σε σκυλιά και αποδίδονται σε λύκους για να πάρουν οι κτηνοτρόφοι αποζημιώσεις.